Ooit is er dat punt in sommige mensen hun leven dat ze hun ouders intens gelukkig gaan maken. Het moment waarop je vertelt dat jij en je partner een kindje verwachten. De twee mensen in kwestie worden opa en oma . Inmiddels zijn er veel manieren bedacht om dit blijde nieuws te delen. Mensen leggen babysokjes in de pan met eten, zodat de opa en oma in kwestie een rolberoerte van geluk krijgen als ze de deksel optillen. Staafjes waarop geplast is worden in cadeaupapier gewikkeld. Als je erover nadenkt is het een wat walgelijk cadeau, maar dit staafje met plas is het mooiste cadeau wat ze ooit gehad hebben.

Zo’n vier jaar geleden was ik aan de beurt om mensen blij te maken. Om al het originele gedoe achterwege te laten, maakte ik het een nog veel mooier moment voor mijn moeder. Ze mocht erbij zijn. Aangezien ik wel vaker zwangerschapstesten had gedaan en het zelfs een keer gepresteerd had om naast het staafje te plassen, besloten we dit keer een potje ter hand te nemen zodat het staafje dit keer hoe dan ook met urine in aanraking zou komen. Vol spanning zaten we te wachten of er een streepje zou verschijnen. Dat roze streepje zou ons leven veranderen en ons de gelukkigste mensen ter aarde maken. We zaten in die minuten, die langer dan ooit duurden, voor ons uit te staren. Degene die vader zou worden had ietwat paniek in zijn ogen, mijn moeder en ik waren vooral zenuwachtig. En toen was daar eindelijk het moment. Tegelijk keken we allemaal naar dat staafje waarop onze toekomst zich openbaarde. Het streepje keek ons tegemoet en huilend van geluk stortten mijn moeder en ik elkaar in de armen. Even later volgde de bijna papa met ogen zo groot als schoteltjes. We zouden vader en moeder worden. Mijn moeder werd oma.

‘Bel je vader,’ riep mijn moeder vol geluk uit.
Ik wilde niets liever dan dat. Wat nou sokken in een pannetje? Ik zou hem gewoon meteen bellen. Dit nieuws kon ik niet meer voor mij houden en ik zou mijn vader een zielsgelukkig man maken.
‘Papa, zit je? Oké, niet schrikken, ik heb geweldig nieuws voor je. Je wordt opa!’
Even bleef het stil aan de andere kant van de lijn. Nog met de tranen van geluk in mijn ogen wachtte ik op het moment tot hij wat zou gaan zeggen. Ik had alles verwacht, behalve de woorden die toen kwamen.
‘Hoe heb je zo stom kunnen zijn? Je bent toch aan de pil? Ik ben hier helemaal niet blij mee!’ De tranen van geluk hadden binnen een seconde plaatsgemaakt voor tranen van schrik.
‘Ik dacht dat je blij zou zijn..’ stamelde ik.
‘Blij? Hoe denk je dit te gaan doen? Je hebt geen geld, woont nog bij je moeder, je kan dat kind helemaal niets bieden. Ik vind het echt oerstom van je.’
Inmiddels was ik compleet in tranen en kon geen woord meer uitbrengen. Mijn moeder griste de hoorn uit mijn handen en gaf mijn vader een pleidooi dat zij er wel degelijk blij mee was. Dat mijn kindje heel gewenst was en wij er wat van gingen maken, met of zonder hem. Misschien had ik toch beter sokjes in een pan kunnen leggen. Wie weet vatten ouders het nieuws dan beter op.

Aangezien mijn partner en ik na mijn vaders woede uitbarsting enigszins bang waren om het aan anderen te vertellen, stelden we het moment om zijn ouders in te lichten steeds langer uit. Toch moesten we het ooit vertellen en op een dag hakten we de knoop door. Mijn partner besloot eerst zijn vader te bellen. Ik wenste hem alvast succes en zenuwachtig keek ik toe hoe hij zijn vader inlichtte. Tot mijn grote verbazing hoorde ik allemaal positieve geluiden van mijn partner komen. Voor ik van deze schok bekomen was, kreeg ik de hoorn in mijn handen gedrukt en feliciteerde de opa in spé me uitgebreid. We hadden hem een zeer gelukkig man gemaakt, eindelijk zou hij opa worden. Vol verbazing hing ik op. Dit was de reactie die ik van mijn vader had verwacht. Zo moeilijk was het dus blijkbaar niet.
Een dag later was de laatste in rij aan de beurt. We hoefden het alleen nog maar aan zijn moeder te vertellen. Dit keer besloten we voor de persoonlijke aanpak te gaan. Nadat ik de thee en koekjes op tafel had gezet, keken we haar vol geluk aan. Enigszins bang van de Zonnetura gezichten tegenover haar, vroeg zijn moeder wat er aan de hand was.
‘Ma, ik weet geen andere manier om je dit te vertellen, dus ik val maar meteen met de deur in huis: je wordt oma!’
Oma keek naar de grond. Toen naar ons. Toen naar de muur. Toen voor zich uit.
Dit soort nieuws moest even bezinken, dus we gaven haar de tijd om het te verwerken. We hadden weer iemand gelukkig gemaakt, dus we pakten elkaar nog eens goed vast in afwachting van haar gelukstranen. Die kwamen alleen niet.
‘Hebben jullie seks gehad?’
Na deze woorden barstte ze in tranen uit. We hadden weer een mens ongelukkig gemaakt