Over het algemeen zijn vaders en moeders volwassen. Dat is maar goed ook. Nu ben ik in leeftijd wel wat jong maar zeker wel volwassen. Mijn kinderen houden me wel lekker kinderlijk. Ik ben voornamelijk huisvrouw al beschrijf ik dat liever als thuismoeder. De dag overdag besteed ik vooral aan de kinderen, zeker nu in de zomervakantie. En s’ avonds doe ik de meeste dingen in huis. Nou ja er draait echt weleens een wasje overdag en er worden ook weleens ramen gelapt en gekookt maar het meeste huishoudelijke werk gebeurt spelenderwijs of s’ avonds.

Nou wil het geval dat ik er niet alleen voor mijn kinderen ben omdat mijn kinderen zo ontzettend veel aandacht vragen maar ik vind het ook leuk. Eigenlijk kunnen ze zichzelf prima vermaken. Maar ik mag altijd meedoen. Best heel aardig eigenlijk. Zo had ik pas een baaldag. Ik heb namelijk een kwaaltje, weet ik sinds kort. Niet ernstig maar moet dan medicijnen slikken en die hebben dan weer af en toe bijwerkingen en zo gaat de ene dag fantastisch en de andere dag wat minder. Niet erg maar die dag mislukte alles.

En ik had zulke grote huishoudplannen, ja enorm. Zo rond drie uur s’ middags was daar nog niks van terecht gekomen. Peuter was alweer wakker geworden en de andere twee waren in de speeltuin en daar nog lang niet genoeg van. Ik besloot maar peuter mee te nemen met schepjes en zeefjes en met een kop thee op het bankje neer te zijgen. Ouderwets woord, neerzijgen maar dat was het. Maar ach, zo’n bankje zit ook rot. Veel te hard en veel te ver van peuter af die elke keer omkeek en zo ook niet rustig kon spelen. Hij heeft mij nog erg graag dichtbij. Dus besloot ik in het zand te gaan zitten en omdat ik er toch zat ging ik zand zeven. Lekker ontspannen keutelend met peuter, kleuter en schoolkind ging dat best. En zeven is best leuk. Al die steentjes en stokjes en prutteltjes komen tevoorschijn. Echt mooie dingen vind je niet maar voor kinderen al gauw een hele schat. En omdat ik, zoals al gezegd, nog eigenlijk wel kinderlijk ben, ben ik oprecht blij met een gevonden schelpje. Want, zoals mijn dochter dan zegt, een beetje op boze toon omdat ze het niet begrijpt: “ er is helemaal geen zee hier”. Gelukkig ben ik dan weer moeder genoeg om dat even uit te leggen.

Staat er plots een jongetje naar me te kijken. Het kind was stomverbaasd: oh! Een moeder die speelt! Ik kijk wat verbaasd op. Een moeder die speelt. Ik kijk om me heen, zie wat moeders op bankjes, zie wat moeders kinderen op toestellen tillen en er weer af maar inderdaad, ik zie geen andere moeder spelen. Sommige ouders zie je helemaal nooit zelfs. Dus mijn nieuwsgierige vraag aan het jongetje was: “ speelt jouw moeder dan niet?”. Hij ontkent stellig. “ Nooit?”. Weer een ontkenning. Ik vraag, licht verbaasd: “wat doet je moeder dan als ze iets met jou doet?”. Hij moet even nadenken. Dan komt er toch iets: “woordjes schrijven!”. , dus zeg ik, maar dat is ook spelen toch? Hij knikt en we spelen verder.

Na een tijdje sta ik op en ga ik naar huis om eten te koken. Ik voel me al een stuk beter, lekker spelen, daar rust je best van uit en knap je van op. Ik neem peuter mee, de andere twee kunnen dat kleine stukje zelf overbruggen. Ik denk na over de moeder van het jongetje. Ik weet dat meer moeders niet spelen. Ik hoop dat er heel veel moeders en vaders zijn die wel spelen. Dat is mijn angst voor echt volwassen worden, mezelf te serieus nemen en dus niet meer spelen. Wat een saaie boel zou het dan worden. Wat zou het leven saai zijn zonder spelen.

Ik ben Corrie Stoffer en trotse (huis)moeder van drie jonge kinderen. Schrijven is voornamelijk hobby en doe ik al sinds ik een pen kan vasthouden. Ik heb bijna overal wel een mening over en ik vind het een eer om te mogen schrijven voormommyonline.nl