Volgens mij kan elke moeder op onze aardbol erover mee praten. Zodra jij bevallen bent, overvalt het je: een oerdrang om jouw kind tegen al het kwaad in de wereld te beschermen. Ineens besef je dat jij verantwoordelijk bent voor dit kleine wezentje dat compleet afhankelijk van jou is. Er zitten, zoals bij een Baby Born pop, nu eenmaal geen batterijen in, dus een tijdelijke stop in deze zorg is nergens te bekennen. Maar dat maakt jou in den beginnen niets uit. Sterker nog, jij wilt ondanks je onzekerheid niets liever dan je kind een goede start geven. In het begin bestaat dit voornamelijk uit voeden, laten boeren, knuffelen, het hoofdje tijdens het slapen op zowel de linker- als rechterzijde leggen om verkeerde groei hiervan te voorkomen, en niet te vergeten, de nodige kraamtranen. En dan komt er ineens, na een paar maanden, het moment dat de kraamtranen al lang en breed vertrokken zijn en het omrollen zich aandient. Jouw kleine spruit begint er lol in te krijgen en rolt zich een slag in de rondte. Dan is het aan jou de taak om een koddig speelkleedje neer te leggen en bovenal ervoor te zorgen dat jouw kind niet tegen scherpe punten aanrolt. Nadat de baby de lol van het rollen zelf ook niet meer inziet, gaat het tijgeren. Trots als een pauw zie jij hoe je kind, door middel van de ellebogen te verplaatsen, door de kamer sjeest. Naast de trots, ben jij je ineens wel erg bewust van wankele objecten die op je kind kunnen vallen, dus vervang je die stante peda. Nog maar net bekomen van deze fase gaat je kind ineens kruipen. Een dag later betrapt iemand jou, terwijl je zelf door de kamer kruipt om alle gevaren te elimineren. Stopcontacten worden voorzien van een beschermer, de lage kasten krijgen alleen de meest slimme mensen nog open, aangezien overal een soort strip opzit om grijpgrage handen tegen te houden, voer van huisdieren wordt tijdelijk even wat hoger geplaatst om te voorkomen dat je kind ineens dezelfde maaltijd als Plukkie de keffer verorbert en zo ben je wel even bezig. Dacht je net dreumesproof te zijn, gaat je kind ineens lopen. Niets is meer veilig op tafels, lage kasten, de bank, het fornuis en de caviakooi. Alles dient namelijk ontdekt te worden. Zit jij nog midden in deze fase(s)? Dan raad ik je één ding met klem aan: geniet ervan. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen is namelijk op waarheid berust.

Ik heb al deze fases inmiddels doorlopen. Achteraf kan ik zeggen dat ik ze met glans heb doorstaan; mijn kind is uitgegroeid tot een altijd vrolijke peuter die met veel plezier in het leven staat. Alleen vraag ik mij af of ik in die tijd veranderd ben. De bezorgdheid is er nog steeds, en erger dan ooit in bepaalde situaties. Mijn beschermdrang breidt zich uit naarmate de wereld van mijn kind ook groter wordt. Hij speelt tegenwoordig namelijk veel buiten. Helemaal leuk en vooral stimuleren, roept iedereen. Dit is namelijk zeer goed voor de ontwikkeling van een kind. Ik roep net zo hard mee en dan vooral tegen mijn zoon. Het leek mij namelijk weleens lekker om ongestoord een boek te lezen als hij  buiten aan het ravotten was. In dagdromen zag ik voor mij hoe hij, net als ik vroeger, de tijd van zijn leven had. Je uitleven op attributen die speciaal geplaatst zijn voor kinderen, samen met je vriendjes de meest waanzinnige dingen bedenken in je fantasie (het speelhuisje is ineens een veilig onderkomen voor piraten, waar de haaien niet kunnen komen). Dat mijn zoon daar iets anders over dacht, bleek laatst. Geheel geïnstrueerd verliet hij ons huis. Niet meegaan met vreemde mensen, altijd aan mama vertellen als je bij een vriendje binnen gaat spelen, oppassen voor auto’s en andere objecten, maar bovenal in de straat blijven. Terwijl ik, inderdaad geheel verdiept in een boek, op de bank lag, hoorde ik ineens zijn vrolijke lach niet meer vanuit de straat. Het drong ineens tot mij door dat het al een tijdje muisstil was. In eerste instantie dacht ik nog dat hij, zonder het aan mij te vertellen, bij een vriendje thuis was gaan spelen. Inmiddels ongerust belde ik aan bij het vriendje in kwestie. Moeders deed open en wist mij te vertellen dat haar zoon net thuis was gekomen. Ja, hij had met Merlijn gespeeld, alleen besloot mijn zoon om er in zijn eentje op uit te trekken, vertelde het vriendje op zijn beurt. Mijn ongerustheid was inmiddels omgeslagen in regelrechte paniek. Merlijn kon nog maar net zonder zijwieltjes fietsen en ernaar kijken bezorgde je al grijze haren en een acute hartstilstand. Ik rende naar de schuur, pakte mijn scooter en begon door de buurt te rijden. Twee straten verderop vond ik hem. Terwijl ik verwilderd uitriep: ‘Waar zat je nou?’ keek hij mij met zijn onschuldige ogen aan. Het antwoord dat volgde, was iets wat voor vele ouders herkenning zal oproepen en bekend staat als een ramp.

Ik wil bij deze dan ook alle supermarkten in Nederland bedanken voor hun spaaracties. Ik kan geen GoGo’s, voetbalplaatjes, smurfen en meer van die ellende zien. Kinderen belagen het winkelend publiek, ze stelen van elkaar, vliegen elkaar in de haren en maken elkaar jaloers, waarop moeder weer gek wordt van het gezeur dat er meer boodschappen gehaald moeten worden. Dit vooral zodat het kind in kwestie niet meer onder hoeft te doen met zijn hoeveelheid verzamelde objecten bij zijn klasgenootjes. En zo kan ik nog uren doorgaan. Maar bovenal gaat je kind, die een angstaanjagende motoriek en evenwicht bezit, er niet meer zomaar vandoor om in de buurt overal aan te bellen en te vragen of mensen toevallig nog wat in huis hebben liggen.