Ik ben een jonge moeder. Ik heb vier beren van jongens en ben inmiddels een prille 31 lentes jong. Op school, op het consultatiebureau, maar ook in gesprekken met andere oudere en daardoor meer ervaren mamma’s, heb ik altijd het idee gehad dat ik me moest bewijzen.
 
Ik voelde me regelmatig niet serieus genomen. De wenkbrauwtrekjes of ingehouden proestende klinkende lachjes, lieten me maar al te goed weten waar ik, in sommige van hun ogen, stond. Ik ben, voor mijn gevoel, de jonge onbezonnen moeder die gek is om vier kinderen te hebben. “Waar is ze aan begonnen!”. Daardoor begon ik, helaas, weleens aan mij zelf te twijfelen. De buitenwereld doet me over het algemeen niet zoveel, maar mijn gevoel wat ik kreeg bij bepaalde situaties, bleef maar wel stiekem en plagerig schuren tegen mijn ziel.
 
Ik weet dat ik een chaotisch impulsief geval ben, die vaak de indruk kan wekken op de buitenwereld als stresskip. Ik weet ook dat ik daardoor als een ongeleid projectiel kan overkomen, die niet helemaal goed weet wat ze aan het doen is. Jammer genoeg weet ik voor mijzelf dat het ook soms ook zo voelt aan de binnenkant en dat ik niet vermogen heb om altijd mijn masker uit de kast te trekken. Of dan jammer genoeg het goede woord is.. Ik weet het niet, maar zo voelt het wel.
 
Ik vraag me soms wel eens af om die vingerwijzende mensen werkelijk kunnen weten hoe het is om vier kinderen te hebben. In ieder geval 4 jonge bruisende kinderen. Ik kan er niets aan doen dat ik geen porceleinen beeldjes heb gebaard die stil in een hoekje zitten en ja en amen zeggen..
 
Alle vier mijn kinderen hebben alle mooie eigenschappen in viervoud en de slechte eigenschappen komen ook regelmatig heftiger boven, dan dat ik ze van mijzelf of vriendlief ervaar. Ze zijn sterk, slim, humoristisch, sociaal, lief, energiek, creatief en vooral ondernemend. Maar ook eigenwijs, eigenzinnig, onverschillig, nonchalant en impulsief..
 
Maar jeetje wat ben ik supertrots als ik buiten in het warme zonnetje zit en mijn Freggels vol trots hun speeltoestel en de trampoline aan het “aftuigen” zijn. Natuurlijk met glimlach van oor-tot-oor.
 
Dat soort momenten en gevoelens bevestigen dat ik mijn, ietswat, impulsieve keuze om zo snel 4 kinderen te mogen krijgen, voor mij dan toch wel de juiste is geweest.
 
Vaak heb ik wel respect gekregen van artsen en sinds vorige week, heeft de “jonge” dokter daardoor bij mij definitief het dekseltje op het potje met schurkende twijfels gesloten. Ik ben geen onervaren moeder die niet weet wat ze aan het doen is. Ik heb juist een oerinstinct die ik precies op de goede wijze volg. Een instinct die, wanneer het nodig is, roept en ik dan beantwoord.
 
Mamma van 4 jongens.. 31 jaar. Het klinkt best chaotisch en dat is het ook. Niet meer uitslapen wanneer ik dat wil. Niet zomaar meer even doen wat ik wil. Ziek en moe zijn en toch doorlopen. Elke dag bergen met was en 3 keer per dag de wasmachine en/of vaatwasser mogen begroeten. Luiers, poep en kots midden in de nacht, wanneer je net de slaap heb kunnen vatten. Zand, modder, hagelslag, koekkruimels en 2x per dag stofzuigen. Bloed, zweet, tranen en onzinnige strijdvelden en ik-wil-niet-en-hij-doet-zusenzo-ruzies.
 
Maar nee.. Ik heb er geen moment spijt van.. wat andere ook denken.. Zolang ik het maar voor mijzelf zeker weet..