‘Waar is je jas?’
Zoon haalt zijn schouders op. ‘Weet ik niet, hij zat niet meer in mijn luizenzak.’
Argwanend kijk ik mijn zoon aan terwijl ik probeer om die argwaan niet te laten merken. Ik voel langzaamaan een lichte verontwaardiging naar boven komen.
‘Ja maar waar is hij dan wel, heb je gezocht?’
‘Ja maar ik kon hem niet vinden. Ik had hem voor de les in de luizenzak gestopt en toen ik hem er net uit wilde halen zat hij er niet meer in.’
De nonchalante houding van mijn zoon en zijn desinteresse beginnen me meer en meer op mijn zenuwen te werken. Dit is namelijk niet de eerste jas die spoorloos is verdwenen. Voor de zomervakantie was hij zijn zomerjas al kwijt geraakt. Omdat zijn gedrag toen zo’n beetje hetzelfde was als nu had ik geweigerd een nieuwe voor hem te kopen en hem sinds dien met zijn winterjas naar school gestuurd. Tja en die winterjas is hij nu dus ook kwijt.

Dat mijn zoon binnen een jaar twee jassen kwijt raakt vind ik al behoorlijk ergerlijk maar waar ik me eerlijk gezegd nog het meest aan stoor is zijn houding. Die nonchalante, ongeïnteresseerde, gelaten houding alsof het hem allemaal geen ene reet kan schelen. Als hij alleen maar sorry zou zeggen, zich nederig zou opstellen en zich schuldig zou voelen maar niets in zijn gedrag wijst erop dat hij ermee zit dat zijn jas weg is. Die houding daar kan ik woest om worden. Natuurlijk moet hij een nieuwe jas zelf betalen maar hij heeft al zijn geld uitgegeven aan een tablet. Sterker nog, omdat hij geld tekort kwam heb ik een gedeelte voorgeschoten. Als hij die tablet nou niet had gekocht dan had ik zijn spaarpot kunnen legen en de inhoud kunnen besteden aan een jas maar die spaarpot is meer dan leeg.

Terwijl ik me nog loop op te winden over de houding van mijn zoon, die tot overmaat van ramp ondertussen argeloos en alsof er niks aan de hand is, in de kamer op zijn tablet zit te spelen, wordt het me teveel. Met ingehouden woede been ik naar hem toe en houd uitnodigend mijn hand op. Ruud kijkt me niet begrijpend aan.
‘Hier met die tablet’ laat ik ijzig kalm weten, ‘je hebt geen geld meer om een nieuwe jas te kopen want dat geld heb je besteed aan deze tablet dus inleveren dat ding.’
Met een bedremmeld gezicht overhandigt mijn zoon met tegenzin zijn tablet. Zichtbaar aangeslagen is hij, hij baalt overduidelijk als een stekker en ik ben tevreden. Via de tablet heb ik dan eindelijk toch een manier gevonden om mijn zoon de ernst van de situatie in te laten zien. Niet omdat hij zijn jas kwijt is maar wel omdat zijn slordigheid hem nu indirect zijn tablet kost. Hopelijk is hij nu wél gemotiveerd om navraag te doen op school en echt goed te gaan zoeken en als zijn jas niet boven water komt dan heb ik er voorlopig een leuk handzaam tabletje bij. Gewoon als onderpand en om mijn zoon een lesje te leren.