Al eerder heb ik geschreven over het feit dat ik te dik ben geworden. En velen met mij, dat zie als je over straat loopt en ook als je in de winkel een shirtje in maat 42 zoekt. Voor mijn eigen dikte ben ik geheel zelf verantwoordelijk , daar zou ik over kunnen liegen, maar dat heeft zo weinig nut. Over andermans of andervrouws dikte kan ik niet oordelen, het zou best kunnen dat ze allemaal zware botten hebben, of een schildklieraandoening. Je weet maar nooit.

Wat ik lastig vind is dat mijn zoon van zeven ook te dik is. Altijd al geweest. En echt, hij werd al te zwaar van moedermelk. En al die jaren zijn we al aan het proberen om hem ‘in zijn gewicht te laten groeien’. Wat inhoudt dat hij wel zou moeten groeien in de lengte, maar niet in de breedte. Nou, dat is helaas jammerlijk mislukt. Volgens de diëtiste kunnen kinderen beter niet afvallen middels caloriebeperking. Dat is slecht voor de groei en ontwikkeling. Maar hoe moet hij dan wel afvallen? De magische afvalpil is nog niet uitgevonden. En wat is slechter voor een kind? Steeds maar dikker worden, in een sociaal isolement raken, gepest worden, depressief raken, suikerziekte krijgen? Of is het misschien toch een idee om een tijdje wat minder eten dat nodig is om zo wat kilo’s te verliezen.

Voor nu heb ik voor het laatste gekozen. Hij is met ingang van deze week op rantsoen. En dat is niet leuk, en misschien ook niet wat de huisarts me zou aanraden. Aan de andere kant zie ik niet in hoe ik mijn zoon op een andere manier kan laten afvallen. En uiteraard let ik heel erg op wát hij eet, zodat hij wel alles binnen krijgt wat hij nodig heeft. En aangezien hij de langste jongen in zijn klas is, lijkt het mij niet dat hij opeens een groeiachterstand oploopt door het eten van minder calorieën. Misschien neem ik een risico, misschien ook niet. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. In dit geval ben ik van mening dat het beter is om een kind op dieet te zetten, dan dat je gaat zitten wachten tot hij vanzelf dun wakker wordt. Dat gaat niet gebeuren namelijk.

Als je bekijkt hoeveel kinderen te dik zijn, lijkt het mij voor de dames en heren diëtisten een idee om te bekijken of er misschien wat andere richtlijnen moeten komen. De wereld wordt nu eenmaal steeds dikker, en kinderen al helemaal. Op mijn eigen manier probeer ik de schade te beperken, zodat mijn zoon over een jaar weer lekker in zijn vel zit. Daar gaat het mij namelijk om. Ik wil, net als iedere ouder, gezonde, blije en gelukkige kinderen. En van de twee kinderen die ik heb gekregen, is er één op dit moment elke dag verdrietig. En dan breekt mijn hart. Ik hoop dus op een goede afvalrace, voor mijn zoon én voor mij.

Stephanie is 35 jaar, getrouwd en de trotse mama van een dochter van 8 en een zoon van 7.  Schrijven is haar passie en haar schrijfstijl is sarcastisch, bot, eerlijk, schaamteloos en lang niet alles wat uit haar pen komt is geschikt voor Mommy Online 😉 Hier vind je haar columns over het moederschap en alles wat daarmee samenhangt. “Voel je vrij om te reageren. dat maakt het alleen maar leuker”.