“Mama,daar woonden we eerst” zegt Rowan terwijl hij vanuit de bus naar ons oude huisje wijst.
We komen er zo vaak langs, wanneer we boodschappen doen en nu zegt Rowan wat ik altijd denk wanneer we er langs lopen.

De Oslostraat, een piepklein huisje, woonkamer en keuken in 1, met een slaapkamertje en een badkamer.
Een vierkant mini balkonnetje maakte het compleet.
Ik kwam er te wonen toen mijn relatie plotseling uitging.
Op de plattegrond leek het veel groter, maar toen ik een eenmaal woonde, samen met mijn 4 katten en onze 11-jarige hond,
was het mijn mini paleisje.
Ik woonde voor het eerst op mezelf, ik hoefde met niemand rekening te houden en hoe rot ik me toen ook voelde, dat gaf een lichtpuntje in mijn leven waarin het leek alsof alles weg gevallen was.
De Oslostraat, waar ik uren achter de pc zat, tot diep in de nacht, waar ik mijn kladblokken vol schreef met gedachten en emoties, waar ik weg droomde over een leven dat ik wilde leiden, maar niet durfde te leiden.
Waar ik toch weer een relatie kreeg en supersnel in mijn hokje ging samenwonen, waar zich steeds meer rommel verzamelde.
En waar nog 2 zwarte katjes bij kwamen wonen, en uiteindelijk ook nog een zwerfkatje dat nooit werdt opgehaald.
De Oslostraat, waar ik in de knoop zat met mijzelf, waar mijn partner een angststoornis kreeg, waar we ons inkomen verloren en afhankelijk werden van familie, waar we van het kastje naar de muur werden gestuurd toen we hulp zochten.
Waar we zijn gehandvast, een keltisch huwelijk aangingen, waar ik mijn 13 jaar durende eetprobleem enigzins onder controle kreeg, waar we het slechtste en het beste in elkaar naar boven haalde.
Waar ik voor het eerst zwanger werd en na 2 maanden een miskraam kreeg, waar ik begon met en geweldige opleiding, maar ik moest stoppen vanwege financiële problemen.
De Oslostraat waar er enorm veel geluidsoverlast was, waar er altijd een wietlucht binnen kwam wanneer je wilde luchten en waar je de hele dag wildplassers en winkelkarren voor de deur zag staan.
Waar we onze 14 jaar oude hond Amber hebben moeten laten inslapen, waarna onze kat Brokkie, na een verlamming in zijn achterlijfje ook met Amber mee mocht.
Waar ik weer zwanger werd, maar ook enorm ziek, waar ik dacht dit hele gedoe niet te overleven.
Waar ik moeder werd en Tim vader, waarna er een chaos ontstond die nu nog zijn sporen in ons leven heeft staan.
De Oslostraat waar ik mijn zoontje naar een rottige opvang moest brengen omdat ik vanwege ziekte zelf niet voor hem kon zorgen, waar we afhankelijk werden van de voedselbank, omdat het UWV mij niet ziek genoeg vond en mijn uitkering introk.
Waar ik klaar werdt gestoomd voor dialyse en een eventuele transplantatie van nier en pancreas.
Waar ik elke week 3x in het ziekenhuis zat en het huishouden ernstig verwaarloosd was.
Waar ik zo graag gewoon mama wilde zijn en buiten wilde wandelen, waar ik mezelf bijna verloor in een web van ziekenhuiservaringen.
De Oslostraat waar ik het gevoel kreeg dat ik nu echt wilde vechten, waar ik tegen medisch advies het ziekenhuis uit ben gekropen, omdat ik thuis wilde zijn, waar ik mezelf ervan overtuigde nooit aan de dialyse te willen hangen, waar ik mezelf wijs maakte dat dit een enorme Wake Up Call was.
Waar ik de kracht van kabbalah heb ontdekt, waar ik gevochten heb om te komen waar ik nu ben.
Waar ik langzaamaan Mama ben geworden, waar mijn zoontje niet zomaar een kindje maar echt Rowan voor mij werd…
De Oslostraat waar ik voor het eerst ben gegaan voor iets wat ik echt niet wilde: ziek zijn..
En waar ik voor het eerst ben gegaan voor iets wat ik wel wilde: een nieuwe woning.
Waar ik de woningbouw bestookte met mailtjes en op het kantoor langs ging en elke dag belde, en alle papieren regelde…

Nu woon ik in een totaal andere buurt, een eengezinswoning, met een eigen slaapkamer voor Rowan, met een tuin, voor en achter, met 2 schuren, met zo’n 9 buren met wie we leuk contact hebben, met een kinderboerderij om de hoek, met 2 grote parken, tussen de grote winkelcentra van Almere buiten en Almere stad in, een rustige straat, een fijne opvang voor Rowan.
Met weer een hond, Baylee van 1.6 jaar en alweer 3 jaar een asielkat die er helemaal bij hoort.
Ook ben ik komende zomer alweer3 jaar getrouwd, Tim en ik zijn dan zo’n 8 jaar samen en Rowan is alweer 4.
Hij is een supervrolijk ventje en gaat naar de basisschool om de hoek.

Rowan zwaait naar de Oslostraat.
“Dag huisje van baby Rowan”
Ik vraag met af hoeveel meer hij heeft mee gekregen…