Jarenlang. Maar dan echt jarenlang heb ik tegen mijn kinderen gelogen. Goed het waren dan wel leugentjes om bestwil, mijn bestwil, dat dan weer wel, met het blijven leugentjes. Nou zal de tijd dat zij gaan liegen om bestwil zich spoedig aandienen, dus ik hoef me nergens, maar dan ook echt nergens voor te schamen.

Terug naar de leugentjes. Ik heb ze wijsgemaakt dat de jongens van boven het kanaal, of van door de tunnel, het is maar hoe je het bekijkt, zo groot en sterk zijn omdat ze elke avond hun bord met aardappelen, vlees en groente leegeten en dan vaak ook nog twee keer opscheppen.

Gelogen. Puur gelogen. Maar ja je moet toch wat als ze avond aan avond weigeren hun bord leeg te eten. Dat ze denken te kunnen groeien op chips, koek, snoep, cola, Fristi, kauwgum, toastjes filet en alles wat wij vinden dat slecht voor ze is en zij vinden dat uitermate goed voor ze is.

Daar moet ik nu van terugkomen. Niet dat ik ze dat ga vertellen. Ik kijk wel linker uit. Dan eten ze weer helemaal niks meer. Ben ik weer terug bij af. Kan ik helemaal opnieuw beginnen met opvoeden. Niet dat dit tot nu toe zo goed gelukt is maar toch. De buurvrouw verderop vindt het nog steeds zulke aardige jongens die altijd zo vriendelijk zwaaien. Ze moest eens weten.

Weer afgedwaald. Toch niet gek dat ik een TomTom heb, dwaal zo vaak af.

Zaterdag was ik over het kanaal. Niet geheel vrijwillig, ik moest daar iets ophalen. Een wasmachine voor Tijn die sinds enkele weken op kamers woont en nu geheel zelfstandig wil gaan uitvinden hoe zo’n apparaat werkt. Zal wel tijd nodig hebben maar de poging op zich kan ik al waarderen.

Rij ik daar aan de andere kant van het kanaal en besef ik dat die jongens daar helemaal niet tot van die enorme reuzen uitgroeien door hun eetpatroon. Welnee. Dat zijn van die joekels omdat ze iedere dag mijlen moeten fietsen om op school te komen. Ooit wel eens op een polderweg gefietst? wind tegen, hagel en regen die in je gezicht striemt. Nou ik kan je verzekeren dat je daar enorme armen en benen van krijgt. Echt van die hele einden die altijd iedereen in de weg zitten en voornamelijk zichzelf.

Dat worden van die enorme einden waar mijn jongens tijdens en voetbalwedstrijd met ontzag naar staan te kijken. Niet omdat ze zo enorm goed kunnen voetballen. Kom op. Ze hebben doorgaans met zo’n enorm lijf de motoriek van een badkamertegel. Nee dat ontzag hebben ze enkel en alleen te danken aan hun postuur. Dat ze volgens mijn leugentjes hebben gekregen omdat ze zo goed eten Wat nog steeds niet waar is. Maar waar mijn kinderen nog steeds heilig in geloven. Net als in Sinterklaas.

Alleen dat doen ze alleen wanneer het hen uitkomt. Dat dan weer wel.