Sommige vrouwen beweren dat ze de conceptie aangevoeld hebben. Op het moment dat de snelste rakker de finishlijn bereikte, was het ook echt feest in haar buik. Ik had dit niet. Sterker nog, ik was aan de pil. Het enige dat ik achteraf te horen heb gekregen, is dat mijn lieve zoon naar alle waarschijnlijkheid op vijf december verwerkt was. Het vreemde is alleen dat ik mijn zwangerschap wel degelijk heb aangevoeld, maar dan op een geheel andere manier.

Toen ik zeventien was, verdiende ik mijn geld als pizzakoerier. Ik was één van de weinige meisjes in mijn woonplaats die voor haar bijbaantje op een brommer scheurde om de pizza zo warm mogelijk op de plaats van bestemming aan te laten komen. Met veel plezier ging ik elke avond aan het werk. Het was een spel geworden om sneller te rijden dan mijn mannelijke collega´s. Zo ook op de bewuste avond. Ik had er al een paar uur opzitten, toen ik weer op weg was naar een klant. Zoals gewoonlijk zat ik wat te dagdromen en te neuriën, tot er ineens voor mij op de weg een klein blond jongetje met een houtje touwtje jas aan opdook. Hij keek mij aan met zijn grote blauwe ogen, zonder angst. Dit alles zag ik in een seconde. Dat ik hem aan ging rijden stond als een paal boven water. Er schoten een paar mogelijkheden door mijn hoofd, en ik besloot voor de optie te kiezen die ik altijd koos, namelijk het beste ervan hopen. Ik stond boven op mijn rem, gooide het stuur om en op het moment dat ik de jongen zou raken, was hij eens verdwenen. Verbaasd knipperde ik met mijn ogen. Hij had er zo levensecht uitgezien. Ik kon bijna niet geloven wat mij overkomen was.

Vier jaar later was ik druk aan het feesten tijdens de Nieuwjaarsborrel van het poppodium waar ik wekelijks kwam. De hele maand december was al één groot zuipfestijn geweest en op deze avond was het niet veel anders. Op het moment dat ik mijn zoveelste wijn achterover sloeg, hoorde ik mezelf ineens tegen de anderen zeggen: ‘Ik ben zwanger. Maar ik heb deze maand zoveel gedronken, dat het een wonder mag heten als het kindje nog leeft’.  Iedereen keek me vreemd aan en ik keek net zo vreemd terug. Waarom had ik dat gezegd en waar kwamen deze woorden ineens vandaan? Ik wist in die tijd nog niet dat een foetus de eerste maand niks binnenkrijgt van alcohol en dat het nog geen ernstige schade kan veroorzaken. Nog enigszins beduusd van mijn woorden eerder die avond, zat ik even later op het toilet. Tot mijn grote verbazing voelde ik ineens dat jongetje van een paar jaar eerder weer naast mij staan. Hij had dezelfde energie en ik voelde weer de kalmte die toen ook van hem uit was gegaan. Ik was ondertussen ook druk met mezelf in overleg. Was dit mijn verbeelding? Veroorzaakt door mijn woorden? Of was dit echt? Ik besloot om het serieus te nemen. Op het moment dat ik dit dacht, voelde ik ineens zijn hand in de mijne.
‘Neem me maar mee. Laat maar eens zien wat jij mij te vertellen hebt,’ fluisterde ik. Ik hees mijn broek op, spoelde door en volgde de onzichtbare hand. Het was een drukte van jewelste en de ‘energie’  trok mij dwingend mee. Ineens stonden we stil en keek ik mijn toenmalige partner aan. Ik was hem al de hele avond kwijt geweest, maar de hand had mij zonder moeite naar hem toegebracht. Ik ‘voelde’ hoe de jongen zijn andere hand in die van mijn partner legde.
‘Voel jij dat ook?’ vroeg ik hem.
‘Het lijkt wel alsof iemand mijn hand vasthoudt,’ zei hij geschrokken terug.
Op gelucht haalde ik adem. Ik was niet gek geworden.

Dat er een paar dagen later een positieve zwangerschapstest voor ons op tafel lag, was geen verrassing te noemen gezien de eerdere gebeurtenissen. Toch heb ik het lange tijd niet geloofd. Pas toen ik voor de eerste keer een kloppend hartje op de echo zag, werd het echt voor mij. Ik zou moeder worden en alsnog twijfelde ik aan mijn eerdere ervaringen. Zo spookte bijvoorbeeld geregeld de vraag of het een jongen of meisje zou worden door mijn hoofd. Uiteindelijk was het op tien september dan zover. Na een hel van een bevalling werd er een blond jongetje op mijn buik gelegd met immens blauwe ogen. Precies het jongetje dat ik een paar jaar eerder bijna ‘aangereden’ had. Hij had dezelfde kalmte over zich en keek mij tevreden aan. Daarna zette hij het op een brullen.

Zijn naam is Merlijn, naar de tovenaar. Want dat is hij zeker. Hij is als een onverwachts geschenk ter wereld gekomen, hij heeft zich tweemaal aan mij getoond, en is het mooiste onverwachte cadeau dat ik ooit gehad heb. Zijn leven bestaat tot nu toe als uit een paar bijzondere verrassing. Maar de leukste tot nu toe was toch wel de dag dat mijn moeder met een houtje touwtje jas uit de stad kwam. Exact dezelfde als toen…