De Super Mommy Verkiezing is dit jaar anders dan de voorgaande jaren verlopen. We hebben binnen onze team ervoor gekozen om achter de schermen een winnaar te kiezen. We stellen je met grote trots het verhaal van onze Super Mommy 2013 voor!  De Super Mommy 2013 wint naast een trofee en een professionele fotoshoot verzorgd door Dutchbeautyfotografie ook een geweldig beautypakket gesponseerd door Philosophy, Oriflame, Hannah, Paula’s Choice, Mineral Care en Beautyvoordeelshop.nl!

Het jaar 2012 liep tegen het einde, een gevoelige tijd voor het hele gezin brak aan, de feestdagen waren altijd al gevoelig maar dit keer was het specialer dan ooit tevoren!

Mijn moeder, altijd fanatiek zo rond de feestdagen. Vooral Kerst en Oud en Nieuw werden uitbundig gevierd er werd dan veel gebakken en gekookt. Mijn moeder is van oorsprong een Indo, dus lekker eten en veel drinken zat er bij ons standaard in. Dit jaar werd toch moeizaam afgesloten, mijn moeder was op. Zij vocht al jaren tegen de pijn en de artsen rondom haar konden niets meer doen. Euthanasie werd uitgesloten, het was een pijn die draaglijk zou moeten zijn. Mijn moeder was geen jankerd en klaagde zeldzaam, zelfs als zij weer eens van de trap was gevallen verzon ze weer een smoes. ‘Ik ben aan het opruimen en ik kan er beter bij zitten!’ Dan dacht ik vaak: tuurlijk mam! Ons leven is absoluut niet makkelijk geweest. Kinderhuizen, pleeggezin, weekendouders, opvanghuizen, jeugdzorg die zich overal mee bemoeide, video-hometraining, psychische onderzoeken, rechtszaken, noem het maar op en wij hebben het vast gehad!

Jarenlang werd ik geestelijk en lichamelijk mishandeld, ik kwam al op jonge leeftijd op het slechte pad terecht. Ik ben seksueel misbruikt door verschillende personen, daarbij werd ik wekelijks betast door onze pedofiele buurman en werd ik vaak achterna gezeten door onbekende mannen. Het heeft bij mij veel angst en wantrouwen naar de mannen veroorzaakt. Ik vocht eerder met het mannelijke geslacht dan dat ik er één in mijn buurt liet. Ik liep dan ook vaak weg van huis want een band met mijn moeder had ik niet door alle gebeurtenissen. Ik geloofde dan ook niet dat zij mijn echte moeder was, want ik had er al zo veel gezien!

Mijn moeder was wisselend met haar partners, maar zij had vaak de pech dat het alcoholisten waren en ze haar mishandelden, dus ook dat speelde voor mij zeker een rol. In 2000 leerde zij mijn huidige stiefvader kennen; hij drinkt zelden en stak z’n armen naar haar uit voor een knuffel, het was een totaal ander type dan dat ik gewend was. Hij moest van mij moeite doen, ik haalde allerlei fratsen uit om hem de deur uit te krijgen, want mijn moeder had gezegd dat zij geen partner meer zou nemen en zeker nooit meer zou trouwen, maar dan toch kwam deze man in ons leven.
Ik heb bewondering voor hem; drie jaar lang vocht hij voor mijn vertrouwen en 12,5 jaar voor mijn moeder en haar gezin. Hij bleef bij haar toen ze ziek werd en toen ze haar werk verloor door volledige afkeuring. Hoe bijzonder is dat!

Vertrouwen doe ik hem inmiddels, maar een simpele aanraking zoals een knuffel gaat krampachtig.
Mijn moeder en ik lieten in 2006 een tongpiercing zetten door een trauma-arts. Verplicht en zuchtend noemde zij haar lijst met medicatie op, maar toch moest ik aanvullen. De arts vroeg meteen hoe oud zij van plan was te worden. Fanatiek riep ze: ‘Oooh, ik word 84!’ waarop de arts haar aankeek en zei: ‘Mevrouw, u mag in uw handen klappen als u de 60 haalt…’
Deze woorden zag ik als een waarschuwing; ik wilde haar nog lang niet kwijt maar ik besefte heel goed dat zijn woorden uit konden komen al wilde ik dat niet. Ik moest het even een plekje geven en doorgaan, genieten van alle tijd die we nog hadden.

Ik was in 2010 al bezig met zwanger worden, maar het mocht steeds maar niet lukken. Mijn partner liet zijn zaad nakijken. Hier kwamen vaak woorden over hij had angst en dat begreep ik, maar zodra ik erover begon dat het ook mogelijk kon zijn dat ik onvruchtbaar zou kunnen zijn, werd dat aan de kant geschoven. Mijn moeder wilde graag oma worden op een jonge leeftijd, maar zij was van alles op de hoogte en zij probeerde mij dan ook op haar manier te steunen.

Ik trouwde in juli 2010, maar ik was ongelukkig. Niets zat me nog mee in het leven. In het ziekenhuis werd het ‘wel of niet zwanger zijn’ een welles-nietes-spelletje onder de gynaecologen. Ik gaf het uiteindelijk op, ik dacht vaak alleen nog maar aan de negatieve momenten uit mijn leven waardoor ik depressief werd. Ongekende tijden braken aan, ik kende mezelf zo niet, ik zonderde me vaak af, ik was ook erg snel te beïnvloeden als mensen mij bijvoorbeeld vertelden dat ik een slechte moeder had. Dan ging ik dat geloven. Vaak gaf ik een schreeuw om hulp, maar op mijn manier, door middel van muziek.
Ik gaf het wel eens aan, maar blijkbaar niet duidelijk genoeg, ik liet alles achter mij en koos voor mijn echtgenoot terwijl ons huwelijk al niet goed verliep. Ik liet die dag een heel gemene brief voor mijn moeder achter waarin ik al mijn gal spuwde en haar compleet de grond in schopte. Ik vertrok naar een vriendin, want bij mijn echtgenoot kon ik niet terecht. Maar bij die vriendin en haar ouders kon ik ook niet eeuwig blijven dus ging ik op zoek naar mijn biologische vader. We vonden hem, maar ook dit werd uiteindelijk geen succes. Mijn biologische vader werd geopereerd met spoed aan zijn aorta anders zou hij overlijden, zijn vrouw zat ook met haar gezondheid en zij konden mijn ‘Amsterdamse mentaliteit’ niet aan. Mijn bloedeigen vader noemde mij ‘verknipt’, maar ook hier werd ik beïnvloed. Ik begon vaker alcohol te drinken, ik ging ruzie zoeken met een vriendin en op 2 december 2010 zette m’n echtgenoot en ik een punt achter ons huwelijk, we besloten te scheiden. Rond deze periode kreeg ik een vermoedelijke hartinfarct en belandde ik in het AMC-ziekenhuis. Als finish werd ik eruit gezet door mijn biologische vader.

Ik was alles kwijt, ik had geen familie en geen echte vrienden meer en mijn ochtenden begonnen al vroeg met alcohol, het enige dat ik behield was mijn baan in het stadion, dat was echt mijn passie en mijn liefde. Alleen daar kon ik scherp zijn, maar alles werd heel moeilijk te onderscheiden; werk en privé waren één geworden. Ik had wel eens woorden met mijn leidinggevende want daar lag ik niet goed mee, maar ook hier maakte ik een fout en dat kostte mij m’n baan in het stadion. Wat volgens mij voor hem goed uit kwam, nu had ik dus echt niets meer.

Uiteindelijk kwam ik bij een andere vriendin terecht. Ik heb haar leren kennen als een voetbalsupporter. Ik was maar één keer bij haar thuis geweest en toch namen zij en haar ouders het risico om mij onderdak te bieden, hier mocht ik verblijven zolang ik maar wilde. Ik was dankbaar en blij dat ik geholpen werd, ook in dit gezin waren er vaak ‘downs’ en dan stond ik op alsof ik een psycholoog was, ik schoof mezelf opzij om anderen te helpen.
Op een dag ging ik naar een verjaardag van een andere voetbalsupporter en via hen kwam ik dan toch weer in contact met mijn ex-man. De scheiding was al door dus eigenlijk was er niets meer behalve veel haat en nijd naar elkaar toe. Toch besloten we het een kans te geven. In dezelfde periode kwam ik weer in contact met mijn moeder en stiefvader. Mijn moeder gaf aan dat ik haar mocht bellen als ik wilde afspreken om te praten. Ik besloot haar te bellen, het is en blijft toch je moeder en ik had toch niets meer te verliezen, dus we spraken af…
Mijn moeder stond versteld. Haar dochter was niet dezelfde meid die het huis verlaten had. Nee, ik was veranderd. Ik was volwassen geworden maar toch compleet de weg kwijt; alleen zag niemand dat snel aan mij. Ik had geleerd hoe ik een masker moest dragen naar de buitenwereld. Al snel zag ik de andere gezinsleden. Dat ze blij waren mij weer te zien was wel iets anders, maar dat vond ik begrijpelijk. Ik had ieder op z’n ziel getrapt en één ervan had me zelf de grond ingetrapt en leugens rond verteld. Het was degene die mij al sinds m’n geboorte treitert en weg wilde hebben. Mijn eigen broer.

Uiteindelijk is het nu 2013. M’n moeder is in januari overleden en liet brieven achter voor ons.
Daarin vond ik m’n rust, maar ook het verdriet dat mijn moeder uiteindelijk had. Ze was trots op de vrouw die ik was geworden al is het op een harde manier gebeurd. Ik ben volwassen geworden.

Ik had in juni 2012 C. leren kennen via internet, afspreken durfde ik niet en al helemaal niet door de situatie waar ik in zat! Eind januari 2013 sprak ik dan toch af. In februari stapte ik toch in een relatie met C. waar ik niet zeker van was of ik het al aan kon. De omstandigheden van zijn situatie waren ook ingewikkeld, hij had al een dochtertje van vier uit een eerdere relatie en hij woonde bijna twee jaar in Nederland.
C. had geen inkomen, geen vast verblijfadres, eigenlijk helemaal niets en zijn familie woont in Curaçao. Toch verliep alles leuk en we konden goed met elkaar praten.

Ik begon me in april anders te voelen. Ik werd opstandiger en na veel gezeur van C. heb ik een bloedtest laten doen in het ziekenhuis. We moesten een aantal dagen wachten, het weekend en Pinksteren zat er tussen, ik was op van de zenuwen, maar toch bleef ik zeggen dat het niet kon door het verleden!
De dag dat ik de assistente belde was ik aan het werk. Ik belde vlug even in m’n pauze. ‘Mevrouw, u bent harstikke zwanger hoor.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen maar ik werd zo hyper!
Ik ben zwanger! ’s Middags kon ik de bevestiging ophalen en ik kreeg meteen een afspraak voor de huisarts. Ik mocht bellen naar het ziekenhuis voor een echo om te zien hoever ik was.
Enthousiast heb ik dat natuurlijk zelf meteen uitgezocht. Ik was toen bijna zeven weekjes zwanger!
Ik liep met mijn hoofd in de wolken en niemand kon nog wat fout doen, tenminste, dat dacht ik, maar al gauw werd die gedachte ruw verstoord. C. was aanvankelijk heel blij, maar dat veranderde al snel.

Onze vakanties waren al geboekt, eind mei naar Turkije en vlak erachteraan naar Curaçao, zijn familie wist nog van niets. We kregen steeds vaker ruzie. Zelfs in Turkije, en toen gaf ik al gauw aan dat als het zo door zou gaan, dat ik er klaar mee was. Toch koos ik ervoor om te vechten voor onze relatie. Er is een kindje op komst, gemaakt met en uit liefde dus ik vond dat ik dit aan m’n kindje verplicht was.
Curaçao volgde. Hij had me vele verhalen verteld en over alles wat we zouden gaan doen, maar uiteindelijk had hij overal een excuus voor. Niets kwam hij na van wat hij had beloofd met me te doen.
Hij ging liever met z’n neven en vrienden op stap, dan met mij. Ik sprak veel met zijn moeder hierover, ze deed me erg veel denken aan mijn eigen moeder. Op een dag had ik zo veel pijn dat ik niet kon staan, lopen of liggen, ik kon uiteindelijk 49 uur lang niets. Hij bleef dit keer wel aan mijn zijde en zoals elke keer was zijn moeder degene die me steunde. Hij bracht me naar een vrouw die haar verloskundepraktijk had gehad maar zelf geen verloskundige was, aan deze vrouw had ik dus niets. Ze had alleen gevraagd wanneer mijn laatste menstruatie was! Later op die dag bracht C. mij naar het ziekenhuis waar je onderhand nog een uur mag wachten voor niets. Toch maar weer naar zijn ouders – waar we verbleven – en op bed gaan zitten. Zijn vader kwam later thuis en had een potje mee. De moeder van C. werkt op een laboratorium en zij wilde dat mijn urine werd gecheckt. Ze belde een echte verloskundige en ik belde het ziekenhuis in Nederland. Deze verloskundige zei echter hetzelfde als het ziekenhuis in Nederland: het kon zijn dat ik gassen had, bandenpijn of dat de baby een groeispurt had. Twee nachten heb ik wakker gelegen maar uiteindelijk zakte de pijn langzaam aan weg en C. wilde en was weer weg, zoals gewoonlijk, het was tenslotte vakantie voor hem en toch had ik liever dat hij bij mij bleef.

Ik heb veel gewhatsappt met mijn stiefvader. Ik wilde naar huis, C. en ik ruzieden alleen maar, een normaal gesprek tussen ons was er niet. Ik sprak ook heel veel met zijn moeder, ze wees mij dan ook wel op wat fouten maar ze koos geen partij voor haar zoon of mij.
Ik telde de dagen af, C. en ik konden niet meer door één deur ik heb zelfs een nacht op de grond geslapen. Zijn antwoord hierop was standaard: ‘Als ik moe ben ga ik slapen en als jij niet naast me wilt liggen dan is dat jouw probleem.’ Tja, zo kan ’t dus ook gaan.
De dagen tikten door, ik was blij maar ik begon me steeds meer te realiseren dat ik van zijn familie was gaan houden, ik zou ze gaan moeten missen, en vooral zijn moeder! Zijn dochtertje van 4 bleef daar ook achter, haar moeder is onlangs verhuisd naar Curaçao dus gemakkelijk zou het niet worden. Gelukkig stelden zijn ouders voor om aanwezig te zijn bij de bevalling, dat zijn moeder bij me zou zijn stelde me verdriet om het gemis iets geruster.

Bij terugkomst in Nederland was ik opgelucht maar ook heel ongelukkig, het zat nog in m’n hoofd.. wil ik dit nog wel? Zelfs in het vliegtuig kregen we woorden, hij had met andere vrouwen gebeld en blijkbaar afgesproken. Toen ik C. daarmee confronteerde werd hij boos en haalde zijn simkaartje eruit, vervolgens kreeg ik deze naar me toe gesmeten. Mijn vertrouwen in C. zijn “trouwheid” was ik al aardig kwijt, toch vocht ik nog door voor onze relatie. Naarmate de tijd verstreek kwamen er steeds meer negatieve dingen naar boven. Ik vond de verlovingsring van de vriendin van zijn neef uit Curaçao in zijn schoudertasje; de avond voor ons vertrek naar Nederland had ik deze ring nog in haar auto zien liggen. Het blijft mij een raadsel dat hij dat in zijn tasje had. Daarbij kwam ik achter veel meer dingen, financiële zaken… C. had een flinke creditcardschuld opgebouwd waarvan hij beweerde dat een vrouw dit had veroorzaakt, sowieso vond ik het maar vreemd; hoe komt hij aan een creditcard zonder inkomen? C. bleek ook drie telefoonabonnementen te hebben afgesloten, ook dat ontkende hij. Daarnaast is hij in die twee jaar nooit verzekerd geweest bij een ziektekostenverzekeraar en had hij verschillende boetes gekregen.

Ik heb samen met mijn vader actie ondernomen, alleen C. deed zelf weinig moeite. Hij heeft wel aangifte gedaan, maar mijn stiefvader deed alle administratie. Ik zocht een advocaat want hij werd gedagvaard. C. zat diep in de problemen.

Met 17 weken zwangerschap wilde ik dolgraag een geslachtsbepaling, ondanks dat ik al het vermoeden had wat het zou zijn. Ik wilde een bevestiging. Het bleek een meisje! Meteen nadat de echoscopiste dat zei, sloeg C. z’n bui om. Hij was niet zo blij, hij wilde liever een zoon. Wanneer ik met hem probeerde te praten over alles, bijvoorbeeld over mijn moeder of de zwangerschap dan kapte hij me af, en als we woorden kregen dan had hij geen zin om te praten, er moest elke keer ruzie komen voor hij wilde praten. Het was de druppel voor mij, ik had een time-out nodig.

De volgende ochtend verzamelde ik samen met een vriendin wat spullen van hem en legde deze in de logeerkamer. Hij nam alleen mee wat van hem was en een aantal spulletjes die ik had bekostigd maar de rest liet hij achter. Ik trok hieruit de conclusie dat het klaar was voor hem. Ik sms’te hem dat hij zo te zien zijn keuze al had gemaakt en dat hij de rest mocht op komen halen wanneer ik niet thuis was. Daarop kreeg ik een antwoord terug via mijn stiefvaders whatsappaccount: Ik mocht de rest van de spullen behouden. en verder zei hij niets, dus dat was voor mij de bevestiging, het was over.

In de dagen die volgden belde hij me, ondanks dat ik had gezegd dat ik voorlopig geen contact meer wilde. Hij belde alleen voor geld, terwijl hij wist dat ik mijn 20 weken-echo had gehad, maar daar vroeg hij niet naar.
Nadat mijn vader hem duidelijk maakte dat ik hem geen geld meer zou geven stelde hij toch een vraag over zijn ongeboren dochter. Mijn stiefvader vroeg mij wat ik wilde dat ik antwoordde; mijn keuze was snel gemaakt en liet mijn stiefvader antwoorden dat het hem niets meer aanging, aangezien hij alleen maar om geld vroeg!
Volgens hem pakte ik daarmee zijn kind af, terwijl ik continu moeite deed, dus ik vond dit onterecht. C. is vertrokken naar Curaçao want hij heeft hier niets meer; dit zei hij al voor hij überhaupt naar zijn ongeboren dochter vroeg. Voor mij was het dus klaar, dit brak mijn hart.
Ik zal dit alleen moeten doen zonder hem! Voor m’n ongeboren dochter vind ik dit heel erg.

Ik ben inmiddels 7 maandjes zwanger, af en toe slaap ik erg onrustig en ik had ook nachtmerries, maar gelukkig ben ik daar vanaf! De stress is vele malen minder geworden en ziek ben ik gelukkig nu zelden! De babykamer is al zo goed als af. Lekker roze, met op de muur haar naam. Haar volledige naam geef ik nog niet prijs maar haar roepnaam is Diva, en haar tweede naam zal de naam van mijn oma zijn, van m’n moeders kant: Engeline. Engeline stamt af van Engelin; de betekenis daarvan is ‘vrouwelijke hemelgeest’.

Ik heb verder geen contact meer met mijn broer en mijn biologische vader. Verdere familie heb ik niet; mijn dochtertje zal het enige naaste bloed voor mij zijn. Ik ben eind 2013 ook uitbehandeld bij mijn psycholoog. Ik sta er gelukkig niet alleen voor; ik heb lieve vriendinnen, vrienden en een super stiefvader en een opa en oma!

De toekomst als alleenstaande moeder zie ik als een zegen; het zal weer bewijzen hoe sterk vrouwen zijn en dat een vrouw toch echt niet afhankelijk is van een man. In een schoenendoosje bewaar ik wat spulletjes van haar vaders kant, zoals foto’s van hem, haar zus en haar opa en oma, maar deze zal zij echter pas zien wanneer zij oud genoeg is om alles te begrijpen. Wat zich allemaal heeft afgespeeld tussen haar vader en mij schrijf ik echter niet op in mijn zwangerschapsdagboek. En zodra zij vragen begint te stellen zal ik deze ook normaal beantwoorden. Mijn moeder stond er destijds ook alleen voor; ze heeft haar best gedaan en altijd voor me gevochten; dat zal ik ook doen voor mijn dochter. Gelukkig leven we tegenwoordig in een maatschappij die anders is dan in de jaren ’90. Je kunt steun krijgen en financieel gezien staan alleenstaande moeders er tegenwoordig niet slecht voor. Ik denk dan ook, dat als miljoenen andere vrouwen het aankunnen, waaronder een aantal vriendinnen van mij, dan moet ik dat toch ook kunnen?! Ik vind het sneu voor m’n kleine diva, maar zij mag niet de dupe worden van de problematiek tussen haar ouders.

Na vele pogingen contact te weerleggen met Diva d’r vader, mocht het niet werken. Hij bleef liegen zowel tegen zijn familie en al zijn naasten waaronder ik. C. gaf om de materiele dingen, onderdak, financieel onderhoud, enz. C. houd ik nu liever op een afstand van onze dochter zolang hij niet volwassen word, de waarheid weet te spreken, en eens zijn verantwoordelijkheid gaat nemen. C. heeft sinds de laatste confrontatie niets meer laten horen, hij kijkt dus totaal niet om naar Diva zijn 2de dochter. Alles heeft zoveel stress veroorzaakt dat onze dochter 2 maanden te vroeg zal worden geboren en voorlopig de aankomende weken dan door zal moeten brengen in de couveuse. Diva doet het gelukkig nu nog even goed in mijn buikje, groot ben ik niet door het weinige vruchtwater. Ze is erg actief en dat is duidelijk te zien op de CTG’s die elke dag worden gedaan in een ander ziekenhuis, het is dus veel gereis, maar ik heb het met alle liefde ervoor over! zolang het maar goed gaat met mijn kleine meisje!

Diva behoort nu al tot 1 van de kleinste baby’s die geboren zal worden in Nederland, ze krijgt maar weinig voeding vanuit de placenta, vandaar dat het erg nauw in de gaten word gehouden.

Tip voor alle mama’s die nu in zo’n moeilijke situatie zitten : doe wat je gevoel zegt!
Een kind kun je niet beschermen tegen zulke problemen of familie leden, alleen in haar beginjaren zal ik dit kunnen doen. Mijn kindje is niet erkend door haar vader, maar tegenover haar zal ik er geen geheim van maken wie haar vader is of waar hij woont; dat deed mijn moeder ook niet en ik mag het recht niet hebben om haar dat stukje af te nemen.
Uit eigen ervaringen die ik tot nu toe heb opgedaan uit mijn eigen verleden en leven, weet ik hoeveel verdriet het kan doen als een kind één van haar ouders mist. Wat er tussen C. en mij heeft afgespeeld is tussen ons. Maar ik zal haar altijd laten weten dat ik echt om haar geef en met heel mijn hart en ziel van haar houd!
Het zal niet gemakkelijk worden als alleenstaande moeder, maar voor je kindje doe je alles wat maar nodig is!
Ik geloof dan ook heilig in het feit dat overal een reden voor is!
Met alle steun van mijn lieve vriendinnen, vrienden en familie gaan Diva en ik het zeker redden samen!

Met veel liefs,
Loetje.