Als er iets is waar ik moeite mee heb dan is dat hulp vragen. Als een rode draad door mijn leven kom ik dat telkens weer tegen. Op school wilde ik het altijd zelf uitzoeken of ik legde het liever aan een ander uit, maar ik wilde geen hulp. Toen ik eenmaal in een depressie raakte was het accepteren daarvan al punt 1, dat was iets wat me echt jaren heeft gekost. Accepteren dat ik me niet gelukkig voelde en dat ik hulp nodig had. Maar toen ik het eenmaal accepteerde kwam daar weer die rode draad naar voren.. Hulp vragen was een stap te ver. Uiteindelijk kon ik niet anders en vroeg ik hulp, maar wel mag ik trots zijn op het feit dat ik het vrijwel helemaal zelf gedaan heb. Ik ben er sterker uitgekomen en het kostte me veel meer jaren dan wanneer ik eerder aan de bel had getrokken, maar toch. I did it. By myself.

Nu bevind ik me weer in een situatie waarin ik bepaalde zaken dien te accepteren en waarbij ik toch echt hulp nodig heb ook van een ander. Ik ben namelijk zwanger. Dat is niet hetgene wat ik moet accepteren, ik ben daar enorm blij mee. Maar ik ben zwanger en heb zulke grote klachten dat ik niet kan werken. Ik ben zwanger en ik heb zulke grote klachten dat ik thuis moet zitten en amper iets kan doen. Tien minuten de hond uitlaten is voor mij al het maximum, daarna lig ik uren op de bank bij te komen van de pijn die het veroorzaakt heeft.

And it’s killing me.
Ik vind het erg lastig om toe te moeten geven dat mijn lijf gewoon even niets meer kan. Mijn geest wil van alles. Ik wil van alles. Maar het gaat gewoon niet. Ik luister nu ook wel echt naar mijn lichaam, want ik ben niet de enige waar het invloed op heeft. Ik ben namelijk niet meer alleen, maar voorlopig zijn we met twee. Ik en mijn meisje dat heerlijk trappelt en groeit in mijn buik.

Daarom luister ik wel naar wat de verloskundige zegt. Ik luister naar mijn moeder, naar mijn man, naar iedereen die het beste met mij en mijn baby voor heeft. Ik doe niks. Ik rust. Ik slaap. Ik knuffel met de hond en konijn. En ik hou mijn gemak. Heel af en toe ruim ik wat op, kook ik, haal ik de vaatwasser leeg. Maar zodra ik merk dat het niet meer gaat stop ik.

Dit alles doe ik voor mijn meisje.
Hoe lang dit nog gaat duren? Geen idee. Ik hoop dat ik voor mijn verlof alweer volledig aan het werk ben, maar gedeeltelijk is ook al prima. En mocht het nu zover komen dat ik helemaal niet meer kan werken voor mijn verlof. Tsjah, dan moet ik dat toch accepteren. Want het is nu eenmaal zo, negeren heeft geen nut..

Nicole is getrouwd met haar ‘prins op het witte paard’ en samen verwachten ze hun eerste kindje. Nicole is van oorsprong leerkracht in het basisonderwijs, maar werk op dit moment voor een grote bank. Ze geniet enorm van het zwanger zijn van hun kleine toekomstige prinsesje. Meer over Nicole, bezoek haar blog babyeagles