En de kerst is weer voorbij en ik leef nog. Ik vind het best gezellig allemaal maar te veel (verplicht) gezellig achter elkaar is niet goed voor mij. En al dat teveel aan eten al helemaal niet. Ik pas mijn broeken nog wel, nadat ik me vreselijk heb misdragen met alle lekker eten, met name de chocolade die voorhanden was. En nog steeds want man, ik zou de wereld kunnen redden met de voorraad die hier het huis in werd geschoven nadat ik het kerst diner organiseerde. Men kent mij veel te goed.

En dus besloot ik mijn goede voornemens vast te starten. Ik mag mijn broeken dan nog passen, zit hier toch niet al te lekker meer in het lijf. Waarom nog een paar dagen volvreten en wachten tot 2014? De feestdagen (en vakantie, lees: allerlei redenen om jezelf te verwennen) zijn nog niet voorbij, er staan nog wat oliebollen, appelflappen, champagne, nog meer lekker eten en wijn op het menu. En ik moet het chocolade verslaafde monster in mijn hoofd nog verslaan. Arme ik.

Ja heel zielig. En dus besloot ik de stampers weer uit de kast te halen en een rondje hard te lopen. Serieus, ik heb werkelijk nog niet eerder zo’n teleurstelling op loop gebied gehad. Ik liep te hijgen als een opgejaagde stier. Na tien minuten al. Ik denk altijd dat ik wel kan verder gaan waar ik was gebleven. Te confronterend hoe snel mijn conditie na een ruime maand niet lopen en (pas) een week niet (intensief badminton) trainen achteruit holt. Dat verdergaan waar ik was gebleven was een giller. Ik geef de schuld aan de chocolade die zich heeft vast geklampt aan mijn dijen. En aan de zeurende pijn in mijn enkel die altijd komt opzetten als ik weer eens veel te lang op de bank heb gezeten en mij een teken geeft niet te vlot van start te gaan. Gewoon negeren die handel?

Oke, niet perse heel goed voor mijn ego dit. Maar feit is dat er weer wat moet gebeuren wil ik niet nog voor 2014 compleet dicht geslipt zijn. Bij deze beloof ik mij plechtig de kerstkilo’s en de naderende oudjaarspondjes te lijf te gaan. Dus ziet u binnenkort een manke, opgejaagde stier met chocolade op de dijen voorbij hollen moet u even zwaaien. Dat ben ik. Met mijn goede voornemens. Fijn uit einde allemaal. Geniet!

Maai,  30 jaar en getrouwd met papa. In september 2010 werden ze trotse ouders van een prachtige kleine meid. In april 2012 kreeg zij een net zo prachtig broertje. Haar allerbeste beste vriend. Na de geboorte van haar kleinste man besloot Maai haar baan als intensive care kinderverpleegkundige op te geven en thuis te zijn bij haar kinderen. Op haar eigen blogwww.mamamaai.nl schrijft ze bijna dagelijks.