‘Wormen? Hoe komt ze daar nou aan?’ Tijdens het stellen van mijn naïeve vraag, schiet het antwoord al door mijn hoofd. ‘Wat denk je dan muts, die dochter van je duimt en die duim is regelmatig te ranzig voor woorden, je zou er soep van kunnen trekken.’ Mijn dochter heeft waarschijnlijk al meer eitjes naar binnen gewerkt dan een gemiddelde kippenfamilie gelegd krijgt in hun hele leven.

Het vermoeden was er, de voorlopige diagnose gesteld maar nu moest het bewijs nog geleverd worden. Ik moest de poep van mijn dochter gaan bestuderen en onderzoeken op aarsmaden. Jakkes, alleen het woord al.

‘Mama, ik moet poepen.’

Shit, waar haal ik zo gauw een bak vandaan want het potje van vroeger is allang met “spitman” mee en aangezien wij zo’n wc-pot hebben waar de boodschap meteen onder water verdwijnt zal ik toch moeten improviseren. Gelukkig had ik nog ergens een oude bak staan, beetje keukenrol op de bodem en hoppa.

‘Ho, wacht even Maaike, eerst maar even plassen.’

Maaike doet braaf wat haar gevraagd wordt en de scheetjes die erop volgen beloven inderdaad een grote boodschap. Gauw de bak in de wc-pot zetten, Maaike weer op de bril en poepen maar.

‘Mama, ik ben klaar.’

Een tikkie zenuwachtig loop ik naar de wc om de buit te bekijken en mijn dochter haar billen af te vegen. Ik werp snel even een blik op de dampende drol, bang om daar een hele kluwen krioelende wormen aan te treffen. Maar zo op het eerste gezicht is er geen worm te zien. Met behulp van een stokje prik ik hier en daar wat gaten in de compacte massa. De lucht is haast niet te harden, ongelooflijk dat zo’n klein meisje zo uitbundig kan meuren. Sinds het verschonen van haar luier en dat is inmiddels al weer wat jaartjes geleden, heb ik dan ook niet zo dicht met mijn neus boven haar uitwerpselen gehangen. In eerste instantie vind ik niks maar dan, als ik de drol omdraai, zie ik er één. Ik had eigenlijk een grotere vangst verwacht maar meer dan één eenzaam wormpje kan ik niet vinden.

Het bewijs is geleverd, de dader op heterdaad betrapt en hij is zonder twijfel maar een kleine maas in een omvangrijk netwerk. Maar niet lang meer, adequaat zal ik de laffe dader samen met de complete organisatie oprollen. Weldra zal mijn dochter weer parasiet vrij zijn en verlost van haar moeheid, buikpijn en die irritante kriebel in haar kont. Aarsmaden… in mijn ogen zijn het gewoon een stelletje ordinaire holbewoners, bruinwerkers of simpelweg scheitpieren.