Zieke mensen; je krijgt er toch vaak het beeld bij van iemand die weinig kan doen, veel last heeft van lichamelijke ongemakken en die doorgaans ‘zielig’ is. Er zijn mensen die dit beeld ook van mij hebben. Tot ze horen hoe ik leef. Dan slaat al snel de verbazing toe en af en toe zelfs de vraag: ‘ben jij wel echt ziek?’ Dit komt mede omdat ik vrijwel nooit klaag of praat over mijn pijntjes. Wat heb ik eraan om daarover te praten tot ik erbij neerval? Beter word ik er niet van, dus heb ik het liever over de leuke dingen in mijn leven. En dat laatste blijft zich opstapelen in mijn leven.

Een dag na de eerste diagnose kwam mijn onrustige aard alweer boven. Werken kon niet meer, zelf boodschappen doen ging niet, en de rest wat niet meer ging laat zich dus makkelijk invullen. Om een lang verhaal kort te maken: ik zit erg veel thuis. In plaats van mezelf zielig voelen en medelijden zoeken bij mensen, ging ik nadenken wat ik allemaal met mijn extra gekregen vrije tijd ging doen. Het eerste was al snel bedacht. Eindelijk had ik de tijd om al die boeken nu eens te gaan lezen. En dat doe ik nog steeds. In die tijd had ik twee boekenkasten, inmiddels heb ik er zeven en moet ik nodig een nieuwe erbij kopen. Ook lees ik ‘beroepsmatig’ boeken. Deze worden voorzien van een recensie en soms, tot mijn grote vreugde, een interview met de auteur. Heel naar, voor iemand als ik…

Het tweede waar ik mijn dagen mee ging vullen is schrijven. Ook dat is me goed afgegaan. Het begon met een site waar schrijvers elkaars verhalen beoordelen. Het was allemaal zeer leerzaam, je leert de eerste kneepjes van het vak. Ik had er zoveel lol in, dat ik besloot om er serieus werk van te gaan maken. Het eerste manuscript was al snel een feit en na een paar maanden was daar mijn eerste boek. Inmiddels heb ik vijf boeken op mijn naam staan en ben ik nog lang niet uitgeschreven. Wat begon als een hobby is wederom uitgegroeid tot een ware obsessie.

Toch was dit niet genoeg voor mij. Om ergens mij ei kwijt te kunnen, en voornamelijk om vragen te stellen aan lotgenoten omdat er weinig bekend is over mijn ziekte, ging ik op zoek naar een forum over mijn aandoening hemochromatose. Deze was niet te vinden. Voor mij geen probleem: dan maken we het toch gewoon zelf? Zo gezegd, zo gedaan. Maar met een forum alleen ben je er niet. Ik besloot gerelateerde stichtingen in te lichten, zoals de leverstichting. Het werkte, want binnen de kortste keren was er veel reclame voor mijn forum en stroomden de leden binnen. De Hemochromatose Stichting Nederland heeft mijn forum ook gevonden en dit jaar ga ik met ze samenwerken. Mijn forum wordt namelijk hét gedeelte voor lotgenotencontact. Zo zie je maar dat een impulsief initiatief kan uitgroeien tot een professioneel iets.

Normaal is drie keer scheepsrecht. Of in dit geval, drie bezigheden al meer dan genoeg. Welnee! Er volgde een opleiding kruidengeneeskunde. Deze is inmiddels afgerond en nu volg ik de opleiding tot stresscounselor. Dit doe ik sowieso voor de toekomst. Stel, ik voel me straks ineens wel top en ren weer door de straten, dan wil ik gewoon weer aan het werk. Daarom bouw ik nu alvast een gedegen kennis op, doe precies wat ik leuk vind en ben ik in contact gekomen met een vrouw die in de toekomst met mij wil samenwerken.

Naast dit alles ben ik columniste voor een online magazine. Ik zit dus nooit stil, mede als je bedenkt dat ik ook een alleenstaande moeder ben en de verantwoordelijkheid van het opvoeden erbij heb. Ben ik zielig? Nou nee! Kan ik weinig doen? Het is maar hoe je het bekijkt. Ja, ik kan niet meedoen zoals van je verwacht wordt in de maatschappij. Maar ik ben ook geen doodgeslagen mus die uit het raam staart en droomt van een leven dat ik (nog) niet kan krijgen.
Ik schrijf deze column om mensen in dezelfde situatie een hart onder de riem te steken. Zoek naar iets wat jij leuk vindt om te doen. Je ziet het misschien nog niet, maar er zijn veel mogelijkheden om je leven evengoed tot een feest te maken. Ik doe alles vanuit huis, omdat ik niet anders kan. Mijn laptop is mijn beste vriend  en heeft een wereld voor mij geopend waar ik geen weet van had. Natuurlijk heb ik weleens mindere dagen, maar dan kijk ik, om toch mijn rust te pakken, een film vanuit mijn bed. Of ik lees het zoveelste boek. Maar wat er ook gebeurt, ik geniet werkelijk van elke dag. Het leven is immers nog altijd wat jij ervan maakt met de mogelijkheden die in jouw handbereik liggen.