Sylvie voelt zich alleen. Haar Raf zit een paar weken in Zuid Afrika en nu is onze nationale voetbalvrouw eenzaam. Reden voor de Telegraaf om haar hierover wat vragen te stellen.
Zelf ben ik al jaren hele delen van het jaar alleen. Dit is echter nog nooit reden geweest voor wie dan ook om mij hier vragen over te stellen.
Sinds ik mijn a.s. verloofde ken, ben ik gedurende de winterperiode alleen. In het begin vond ik dat op zijn zachtst gezegd niet leuk. Sterker nog ik vond het vreselijk. Hij zat in de binnenlanden van Finland om zich de taal eigen te maken, terwijl ik op een flatje driehoog-achter probeerde mijn studie af te ronden.
Mijn nichtje vond het wel interessant allemaal. Dat je zoveel van iemand kon houden vond ze sowieso al interessant. Bij haar kwamen en gingen de vriendjes in hetzelfde tempo als de formule 1 wagens op het circuit van Monaco. In een razend tempo.
Na verloop van tijd, of moet ik zeggen in de loop der jaren, werd het missen wat minder. Of het went weet ik niet. Wel weet ik dat je het zelf steeds drukker krijgt. Eerst met je werk en later als je kinderen krijgt met je koters. Die vragen zo veel aandacht dat je geeneens tijd hebt om stil te staan bij de afwezigheid van je a.s. verloofde.
Wanneer je nog langer samen bent en je kinderen groter en een ietsiepietsie zelfstandiger worden, komt er een tijd dat je zelfs uitkijkt naar het vertrek van je groom to be.
Dat zijn de periodes dat je, wanneer de kinderen op bed liggen, ongestoord kunt genieten van de vrouwenseries op tv. Op die avonden kun je samen met een aantal vriendinnen, van wie de mannen wel thuis zijn en op de kinderen passen, ongegeneerd liggen zwijmelen bij de aanblik van dr. McDreamy, House, Richard Gere, Hugh Grant en niet te vergeten George Clooney. Dit alles onder het genot van liters witte wijnen en dozen bonbons. Wetende dat al deze goddelijke lichamen nooit verder zullen komen dan het beeldscherm van je tv.
Nog later breekt de tijd aan dat je ze wel weg kunt kijken. Waarschijnlijk ben je tegen die tijd een jaar of twintig samen en kan hun aanwezigheid je, op bepaalde dagen van de maand, zo mateloos irriteren dat je bijna in staat bent om hun werkgever te bellen of er binnenkort niet een of andere heel verre reis op het programma staat. En dan wel een reis die minstens een week of vier in beslag gaat nemen en waarbij jouw a.s. verloofde behoorlijk onmisbaar is. Thuis is hij dat al jaren niet meer. Je bent zo gewend aan zijn periodes van afwezigheid dat je deze met het grootste gemak weet te overleven.
Pas op het moment dat je gaat informeren of er niet ergens een mogelijkheid bestaat om je man voor een paar maanden te laten uitzenden naar een of ander oorlogsgebied wordt het tijd om op te passen. Maar die tijd lijkt me voor Sylvie nog heel ver weg.
En ach alleen is zo alleen nog niet.

Foto©MSN