Ik heb net getankt en rijd weg bij het tankstation. Ik bedenk mij dat er toch behoorlijk wat ongemakken in de auto zijn tijdens zwangerschap, waar ik nooit eerder bij stil heb gestaan. Als (hoog) zwangere in het verkeer gedraag ik me ook anders dan normaal. Ik rij voorzichtiger en bij

Er hangt al weken een brief voor de ‘grote klassenschoonmaak’ op de koelkast. Of ik even het strookje wil inleveren op welke dag/avond ik beschikbaar ben om de lokalen te poetsen. Er hangen nog tal van andere brieven met dringende verzoeken tot aanmelding als overblijfmoeder, schoolpleinveegmoeder, leesmoeder, luizenmoeder, naaimoeder, pannenkoekenmoeder

“Gefeliciteerd!” hoor ik mijn man zeggen. Hij heeft zijn collega aan de telefoon, zijn vrouw is zwanger van hun eerste. Benieuwd spits ik mijn oren, ik vind het altijd wel grappig hoe mannen onderling over dit soort zaken praten. Meestal toch wel een beetje op het niveau van en-nu-kun-je-de-seks-voorlopig-wel-vergeten. In het gunstigste

Luc is twee. En die zegt dus voornamelijk 'nee'. ‘Kom je gezellig aan tafel zitten? 'Nee! ' ‘Doe je even je schoenen aan?' 'Nee!' 'Ga je mee naar de speeltuin?' 'Nee!' (Dat laatste begrijp ik ook niet, maar hij is in elk geval wel consequent). Zijn vocabulaire kent nog een favoriet woord en dat

Bloot is voor mij prima zolang iedereen bloot is. In de douche op de sportschool bijvoorbeeld, of in de sauna. Dan is er niets mis met bloot, we zijn immers allemaal hetzelfde. Hoewel dat natuurlijk niet helemaal waar is, want degene die ooit vergelijkend warenonderzoek in een willekeurige kleedkamer heeft

Luc komt thuis van de peuterspeelzaal. Hij heeft een nieuw liedje geleerd. Een mooi liedje zegt hij en hij wil het ook wel even voor me zingen. Vrolijk zet hij in: "Oh Krentenbol, Oh krentenbol, wat zijn uw takken wonderschoooooon". Ik verslik me zowat in mijn koffie van het lachen, maar

Gezegend met twee kunstzinnige ouders zijn mijn zus en ik gedurende onze jeugd tegen wil en dank van het ene museum naar het andere gesleept. Tijdens zomervakanties zag ik tot mijn spijt niet de campingdisco, maar Versailles en Centre Pompidou. In plaats van een poster van Wham hing in mijn

Eenmaal in de vier weken is het weer zover dan mogen we ons melden op het consternatiebureau. 'Even kijken wie we daar hebben: ik zie het al, u bent keurig op tijd.' Ja logisch want ik wil, als het even kan, ook zo snel mogelijk weer weg. 'Als u uw