Afgelopen tijd ben ik heel erg ziek geweest en ik heb me heel erg zorgen gemaakt over de baby.. Ik heb namelijk heel veel buikpijn gehad en ik voelde diep in mijn hart dat ons kindje niet meer was..

Vorige week maandag moest ik naar de verloskundige en hoopte toen iets meer te horen.. In ieder geval een teken van leven daar beneden.. De schrik sloeg mij om het hart heen toen we het hartje niet konden horen.. Ik ben altijd best wel nuchter in dit soort dingen.. Denk altijd: “Als het zo moet zijn, dan is het zo” Of “Het zal wel niet goed geweest zijn, als het niet meer leeft” Maar nooit gedacht dat ik niet wist hoe ik zou reageren als het mij zal over komen.. Want ja, dat kan natuurlijk ook nog.. Niets geks aan..

De verloskundige probeerde mij gerust te stellen door te zeggen dat het wel vaker voorkomt dat het hartje nog niet te horen is, maar ik was vanaf dat moment doof.. Ik ging over op automatische piloot, leefde in een vage waas en reed starend in de auto naar huis.. Thuis werd ik op gewacht met de vraag hoe het was en daar barste ik in tranen uit.. Ik wist gewoon niet meer hoe en waarom ik nog moest denken.. Ik heb werkelijk hele gekke dingen al meegemaakt in mijn leven, maar dit sloeg alles.. Ik was compleet lam geslagen..

Na een paar uur belde de verloskundige mij thuis op, om te zeggen dat ik de volgende dag om 12:00 terecht kon voor een echo.. Ook zij voelde zich er rot bij en had ook wel duidelijk gezien dat ik van de rel was.. Tja, Ilona blijft Ilona en steekt haar gevoelens niet onder stoelen of banken.. Ook al zei ik dat het oké was, blijkbaar was er van mijn gezicht af te lezen hoe ik me werkelijk voelde.. 

De volgende dag ben ik met een rot gevoel naar de verloskundige teruggekeerd.. Alle doemscenario’s al bedacht in mijn hoofd om te bedenken hoe ik het ging aanpakken.. Ik ging liggen en de verloskundige had meteen beeld op het scherm.. Daar was ons kindje.. In leven, dan wel springlevend.. Alles er op en er aan.. Handjes, vingertjes, voetjes, beentjes, neusje, oogjes, oortjes enz, enz.. Het hartje klopt, hij/zij friemelde erover daar beneden.. 

Wonderlijk.. 

Toch kreeg ik mee, om me niet zo druk te maken.. Mijn lichaam heeft ons kindje beschermd.. Het ligt heel diep ingepakt en dus onhoorbaar voor de doptone verstopt, dat schijnt vaker voor te komen als je stressie ben.. Nou goed, de oorzaak weet ik wel een beetje.. Ik zal even vragen of mijn andere drie kinderen even tot het eind van mijn zwangerschap door iemand anders opgevoed kunnen worden..

Iemand interesse??