Al langer liep ik rond met een grote kinderwens, maar steeds opnieuw schoof ik deze voor mij uit. Ik ben erg lang in de veronderstelling geweest dat mama worden niet voor mij was weggelegd, want ik was namelijk alleen. Ik had nog steeds niet de partner gevonden waar ik kinderen mee wilde, maar het klokje tikte wel door. Het is niet zo dat ik niet open stond voor een partner, maar kwam er wel achter dat mijn kinderwens groter was. Ik had natuurlijk wel eens gehoord van de spermabank, maar dat lag zover van mij af dat ik daar niet eens mee bezig was. In mijn omgeving kende ik ook niemand die als alleenstaande een kind had gekregen of het moest zo zijn dat ze in de steek was gelaten door man of vriend. Daarnaast zag ik ook allemaal beren op de weg, van hoe doe ik het financieel, hoe moet ik het doen met mijn werk en oppas e.d.? En zo sukkelde ik een aantal jaren door. In mijn omgeving werden steeds meer vriendinnen mama en het knagen begon, met daarnaast het verdriet. Als ik hoorde dat er iemand zwanger was of bevallen lag ik ’s nachts te huilen in mijn bed.
Eén vriendin heb ik op de hoogte gebracht van mijn grote wens en het verdriet, voor anderen hield ik mijn verdriet geheim, omdat ik bang was voor de reacties. Gelukkig heeft die vriendin mij aan het denken gezet over de mogelijkheden die er waren voor mij om toch mama te worden en over de beren die ik allemaal zag.
De beren die ik zag bleken helemaal niet onoverwinnelijk, ook stellen zagen deze beren. Ik ben gaan google-en naar mogelijkheden voor mij en kwam er achter dat de spermabank in mijn bereik lag, maar dat ik ook op zoek kon gaan naar een eigen donor. Voor mijzelf was ondertussen wel duidelijk geworden dat mijn wens voor een kind zo groot was dat ik het mijzelf later nooit kon vergeven dat ik niet alles zou hebben geprobeerd om deze te verwezenlijken.
Ik heb daarna meer mensen in mijn omgeving op de hoogte gebracht van mijn wens en kreeg bijna uitsluitend positieve reacties. Eén vriendin vond het maar raar dat ik als alleenstaande een kind wilde en voor haar was het onderwerp taboe. Deze vriendschap is uiteindelijk kapot gegaan, wat mij veel verdriet heeft gedaan, maar ook lucht heeft gegeven.

Uiteindelijk heb ik in 2004, ik was toen 33 jaar, de stap naar mijn huisarts gezet, wel met knikkende knietjes en heb hem op de hoogte gebracht van mijn wens om mama te worden. Via hem heb ik een verwijzing gekregen voor het ziekenhuis en kwam ik terecht bij het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Dit was voor mij het dichtstbijzijnde ziekenhuis die alleenstaanden in behandeling namen met een kinderwens. De wachttijden waren toen nog niet zo lang en nadat ik had gebeld kon ik 6 weken later al terecht voor een intake. Wat was ik zenuwachtig, maar zoals het meestal gaat viel het gesprek reuze mee. Het gesprek vond ik “tegenvallen”, ik had verwacht dat ik mijzelf moest verkopen dat ik echt in staat was een kind op te voeden, maar het ging erg zakelijk. Er werd o.a. gevraagd of ik een baan had, een eigen huis e.d. Na het gesprek kreeg ik meteen onofficieus te horen dat zij mij in het KID-team zou bespreken en een positief oordeel zou geven. Twee weken later lag de brief op de deurmat dat ik in behandeling genomen kon worden, maar dat ik wel zelf op zoek moest gaan naar een donor omdat er een donortekort was.
Ik ben toen op zoek gegaan naar een donor en heb een advertentie gezet op een paar sites die hier speciaal voor zijn. Ik ben eerlijk, er hebben best een aantal “vieze” mannetjes gereageerd, maar er zaten ook een aantal serieuze tussen. Met één van de serieuze mannen ben ik mailcontact aangegaan; hierin heb ik hem het hemd van het lijf gevraagd; wat was zijn reden om donor te worden, hoe zag hij het contact tussen ons nu en later, hoe zag hij het contact tussen hem en het kind. Na een maand of 2 hebben we elkaar toen ontmoet op een neutrale plek en voor beiden voelde het toen nog steeds goed. We hebben toen ook besloten dat ik via ZI (zelf inseminatie) zwanger zou proberen te raken van hem, dat hield in dat hij 1-2 keer per cyclus bij mij thuis zou komen, daar zou “produceren” en dat ik het na zijn vertrek bij mijzelf zou in brengen. Voordat we zijn begonnen hebben we een donorcontract opgesteld, waarin we onze afspraken hebben vastgelegd.
Een half jaar verder, zonder zwangerschap, kwam hij plotseling niet opdagen voor een afspraak. Ik kon hem niet bereiken via mail of telefoon en heb mij behoorlijk veel zorgen gemaakt. Anderhalve week later liet hij opeens iets van zich horen, via de mail, dat hij het allemaal erg zwaar vond en het via de natuurlijke weg met mij wilde proberen. Hierop heb ik het contact verbroken.
Ik had een beetje het vertrouwen verloren in mannen die zich aanbieden als donor en heb contact opgenomen met het Rijnstate ziekenhuis en mocht toen wel gebruik maken van een donor via hen.

Ondertussen waren we twee jaar verder.
In 2006 ben ik begonnen met KID (Kunstmatig Inseminatie met Donorzaad) via het Rijnstate ziekenhuis. De vijfde poging was raak en ik was zwanger!
Mijn zwangerschap was zwaar, niet omdat ik er alleen voor stond, maar omdat ik al snel in de zwangerschap zwangerschapsdiabetes kreeg. Ik moest 4 keer per dag insuline spuiten, maar ik heb genoten van het feit dat ik zwanger mocht zijn! Eén goede vriendin heeft mij ontzettend gesteund tijdens mijn zwangerschap, zij is ook de voogd van mijn zoontje geworden. Door de zwangerschapsdiabetes ben ik met 38 weken zwangerschap ingeleid,
maar na 2 dagen weeën en toen nog maar 3 cm ontsluiting is mijn zoontje Marijn ter wereld gekomen via een spoedkeizersnede. Eindelijk was mijn wens uit gekomen, ik was MAMA!

Marijn wordt in juni 4 jaar en zal na de schoolvakantie naar de basisschool gaan. De jaren zijn voorbij gevlogen en ook al heb ik natuurlijk ook wel mindere dagen gehad, ik heb het nooit zwaar gevonden om als alleenstaande een kind op te voeden. Ik denk dat je, als je dit traject in stapt, er al van te voren van uitgaat dat het pittig kan zijn en dan kan het alleen maar mee vallen. Ik denk dat het, als je er alleen voor komt te staan, doordat je partner er niet meer is, veel zwaarder is. Je moet dan ook nog een relatie verwerken.

Ik ben ondertussen al weer 3 jaar bezig voor een tweede kindje en opnieuw via het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem. Helaas in deze 3 jaar ook 2 miskramen gehad en ben na 12 KID, overgegaan op IUI en zit nu zelfs in het IVF/ICSI traject. Mijn eerste ICSI in februari is niet gelukt en ik zit momenteel in een cryo-behandeling voor de terugplaatsing van mijn ingevroren embryo. Deze wordt door mij liefkozend mijn Eskimootje genoemd.
Ondertussen ben ik 40 jaar en zal dit jaar duidelijk gaan worden of Marijn grote broer mag worden. Ik sta nog steeds open voor een relatie, maar denk dat ik niet de gemakkelijkste zal zijn in een relatie door mijn grote zelfstandigheid. Maar wie weet, de tijd zal het leren……

Geschreven door: Monique Kamp