Ooit een keer een sketch gezien van Youp van ’t Hek waarin hij vertelde dat als je aan iemand vraagt hoe gaat het met je? Degene aan wie hij de vraag stelt zegt 9 van de 10 keer, goed hoor. Ook als dit niet zo is, waarom in godsnaam, waarom zegt nou nooit eens iemand het gaat gewoon kut met me. Nou ik denk dat ik daar de afgelopen weken/maanden wel achter gekomen ben. De eerste twee weken van het jaar voelde ik me ronduit slecht. Kwam mijn bed niet uit, doodmoe, vol hoofd, kon niet meer denken.
Gewoon compleet op, afgedraaid. Heel langzaam krabbel ik er weer bovenop. En op het moment gaat het redelijk. Mensen die je zien, merken op dat je er weer beter uit ziet.
Klopt, ik ga het langzaam weer belangrijk vinden om er goed uit te zien. Een tijd lang interesseerde me dat geen knal. Het belangrijkste doel was aankleden en wat dat was maakte geen barst uit.
Al snel worden de conclusies getrokken dat als je er goed uit ziet het ook weer goed met je gaat. Dat is dus niet zo. Ik merk zelf dat ik inderdaad nu ook weer de neiging heb om weer van alles op te pakken. Weer eens een keer naar een feestje, een bardienst en soms een ochtendje werken. Maar ik voel vaak ook direct een enorme terugslag. De dagen daarna ben ik weer volkomen gesloopt. Kan mijn bed niet uit komen en heb weer een overvol hoofd, kom niet aan normaal denken toe en alles lijkt langs me heen te
gaan.
Waarom niet gewoon zeggen. Jongens het gaat nog niet. Ik zou wel willen maar het lukt nog niet. Ik ben nu weer mijn reserves aan het aanspreken en dat kan toch niet de bedoeling zijn. Straks gaat het weer mis en dan ben ik nog verder van huis en daar heb ik geen zin in. Het is de bedoeling dat ik straks weer gewoon mezelf kan zijn en normaal kan functioneren en op deze manier gaat dat niet lukken. Ook al wordt er op allerlei manieren aan me getrokken het gaat niet.
Nu ik dat eindelijk voor mezelf heb geaccepteerd hoop ik van harte dat iedereen om me heen dat ook kan en wil accepteren. Als iemand dus een dezer dagen aan me vraagt hoe gaat het met je je ziet er goed uit zeg ik gewoon. Schijn bedriegt.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en heb ik mijn baan opgezegd. Een jaartje niets, hoewel noem een gezin van zes maar niets. Alleen dat jaar vliegt voorbij. Weet niet of ik er al aan toe ben om in september weer aan de bak te gaan. Het gaat nu goed. Vooral het schrijven lijkt een goede therapie. Misschien niet voor anderen maar wel voor mij en tenslotte ben ik toch de patiënt 🙂 Kan er in ieder gevalmijn ei in k wijt. Wel merk ik soms een terugslag. Er zijn dagen dat ik doodmoe ben van het niks doen. Dus ik ben er nog niet maar ik zit er tegen aan.
Nog steeds heb ik dagen het gevoel dat ik een rol speel in mijn eigen film en dat dit op deze op zulke dagen tot de b-categorie, zo niet lager behoren, met mezelf in een behoorlijk slechte bijrol.