Bijna 3 jaar geleden zat ik op een vrijdagavond hoogzwanger op de bank alle aandacht naar me toe te trekken. Dat is nu eenmaal wat ik graag doe als ik zwanger ben. Volkomen terecht vind ik overigens, want als je zwanger bent dan verdien je gewoon veel aandacht. Blijkbaar vond mijn man het wel genoeg geweest en besloot hij ter plekke dat ook hij aandacht verdiende. Hij had zoveel manieren kunnen bedenken om aandacht te vragen, maar hij koos echter voor een verrassende aanpak. Ik hou niet van verrassingen en dus ook niet van een verrassende aanpak.
Hieronder een verslag van ons gesprek:

Hij: “Steph… ik moet je wat vertellen”
Ik: “Oh”
Hij: “ja, ik heb de laatste tijd wat op internet gekeken en nu denk ik dat het toch tijd is dat dit ga zeggen”
Ik: “Oh”
Hij: “ja, ik vind het wel moeilijk om dit nu te zeggen”
Ik: “Hoe bedoel je?”
Hij: “nou ja, je bent zwanger en stress is nu eigenlijk niet zo goed voor je”
Ik: “Nee… dat klopt”
Hij: “Maar ik moet het wel vertellen”
Ik: “Nou…kom maar op dan, ik kan het heus wel hebben hoor”
Hij: “Ok. Ik heb een knobbel in mijn bal”
Ik: “Een knobbel in je bal?”
Hij: …………………….
Ik: “Wat voor knobbel”
Hij: “Ja, gewoon een knobbel”.
Ik: “Hoelang zit die knobbel er dan al?”
Hij: “Al 2 maanden”
Ik: “Jezus Jur… “
Ik: “en wat heb je gevonden op internet dan?”
Hij: “Dat dat kanker kan zijn”
Ik: “Kanker….. KANKER!!!!
Ik: “Mag ik die knobbel voelen?”
Hij: “Vind je dat niet raar?”
Ik: “Ik heb toch wel een eerder aan je ballen gezeten”
Hij: “Ja, dat is zo”

Op het moment dat ik “de knobbel” voelde wist ik meteen dat het kanker was. Het voelde zo hobbelig en kankerig. Vier dagen later werd in het ziekenhuis ons vermoeden bevestigd met een kort en bondige diagnose: meneer, u heeft teelbalkanker. We gaan u vandaag nog opereren en daarna gaan we bekijken of er uitzaaiingen zijn. Zo ja, dan krijgt u chemo, zo nee, dan krijgt u preventieve bestraling. Heerlijk toch, de sociale vaardigheden van de hedendaagse artsen.

Om een lang verhaal kort te maken: “het” bleek niet uitgezaaid en hij kwam er erg goed vanaf met een kleine operatie en 15 bestraling-sessies. En een heleboel aandacht natuurlijk. Dat verdiende hij.

Uiteraard besloot ik wel om de spotlight tijdens de periode van bestalingen weer even op mezelf te richten. Dat kostte niet veel moeite. Het enige wat ik hoefde te doen was heel hard te roepen: “Ik heb weeën!!!!!” Om er vervolgens in een recordtijd een zoon uit te persen. Maar dit geheel terzijde natuurlijk.

Moraal van dit verhaal? Check je ballen mannen. Jullie zitten toch al de godganze tijd aan jullie edele delen (want recht leggen, plakzak en meer van dat soort ongemakken). Nu heb je in ieder geval ook nog een medische reden om 1 keer in de maand jezelf te bevoelen.En mocht het nou zo zijn dat je in je bal een vreemdsoortig knobbel(tje) voelt, houd dat dan niet voor je en ga naar de dokter! Meteen!!! Natuurlijk is het niet leuk om bij een arts je broek naar beneden te moeten trekken zodat hij/zij uitgebreid je klokkenspel kan betasten. Aan de andere kant is dat voor jullie (hiermee bedoel ik dus het manvolk) eigenlijk ook niet echt genant. Broek een stukje omlaag en ja hoor…. het is in zicht. Dus zet je daar in hemelsnaam overheen. Vergeleken met wat wij (het vrouwvolk) moeten doorstaan om in de onderste regionen een onderzoekje te laten doen, komen jullie er erg makkelijk vanaf.

Geschrven door: Stephanie ten cate