Ik ben een controlfreak. Ik houd van een strakke planning en van het naleven van die planning. Míjn planning, niet die van een ander. Ik raak in de stress als het niet gaat zoals ik het gepland had. Of eigenlijk moet ik zeggen: ik was een controlfreak en ik raakte in de stress (nou ja, soms stress ik gewoon nog steeds, maar meestal niet).

Sinds ik moeder ben, ben ik een kei geworden in adhoc plannen. Adhoc plannen is eigenlijk ‘niet plannen, maar stiekem toch ook wel’. Ik maak nog steeds een planning, soms in mijn hoofd, soms op papier. Het liefst op papier, want dan kan ik dingen die gedaan zijn doorstrepen en vergeet ik de dingen waar ik nog niet aan toe gekomen ben, niet. En dat is ontzettend handig voor de controlfreak in mij: die lijstjes. Ik heb er tig, maar probeer ze zo’n 2x per week te structureren.

Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg ik last van bekkenpijn en moest ik minder gaan werken: daar ging mijn planning. Ook moest ik thuis het traplopen beperken, dat resulteerde dus in een lijstje beneden met wat ik boven wilde doen, om op die manier niet te vaak op en neer te hoeven lopen. Handig! Sowieso dacht ik dat ik zwanger zijn er wel ‘even’ bij deed, maar dat viel tegen. Ik heb geleerd me over te geven aan moeheid en dat dingen die vandaag niet gedaan zijn, best tot morgen kunnen wachten. Ik ben nu echt ontzettend blij dat ik dat kan, zeker nu mijn bekken tijdens deze zwangerschap weer opspelen. Ik geef mezelf de tijd en ruimte om te genieten van wat er echt toe doet: mijn gezin. En de was? Die kan best twee dagen in de wasmand liggen, alvorens ik hem opvouw. Twee dagen, dat is wel zo’n beetje de max. Maar dat maakt niet uit, daar houd ik rekening mee in mijn adhoc planning.

Adhoc plannen gaat zo’n beetje zo: je gaat vrijdagavond bijtijds naar bed met een idee voor de volgende dag (in dit geval afgelopen zaterdag). Plan: met z’n drietjes ontbijten, even een kop thee drinken bij een vriendin, een donkere was in de wasmachine stoppen, een lichte was opvouwen, het bed van dochterlief verschonen en zij erin voor haar middagslaapje, een lichte was om zondag te draaien ‘klaarzetten’, een stofdoek door het huis halen, foto’s van onze telefoons en de camera op de pc zetten, groenten snijden voor het avondeten, rondje wandelen met dochterlief, een blogje schrijven en tussendoor zoveel mogelijk spelen met ons moppie. Klinkt als een realistisch plan voor een rustige zaterdag. De boodschappen waren al in huis, het huis al gestofzuigd, niets stond mijn planning in de weg. Behalve de zon. En de planning van die vriendin. Praktijk: (te) lang thee drinken op de veranda, de mannen aan de klus, de vrouwen met kinderen in het zonnetje in de stad. Ons huis in stilte. Met vieze en on-opgevouwen was, een niet verschoond babybedje en geen voorbereid avondeten. Het was een heerlijke zaterdag! Met als klap op de vuurpijl ’s avonds een lekkere maaltijd op een met stofdoek afgenomen tafel, een gewassen kind in een schoon bedje en een draaiende donkere was. Dit alles gerealiseerd in drie kwartier teamwork met manlief.

De andere zaken zijn naar zondag verschoven. De zondag die totaal niet volgens mijn, maar volgens dochterliefs plan liep. De zondag die alleen maar bestond uit knuffelen en samen spelen. De zondag die best vermoeiend, maar toch ook ontzettend fijn, was. De zondag die ervoor gezorgd heeft dat ik pas op maandag weer een blogje schrijf. En tot slot: de zondag die de basis heeft gevormd voor mijn adhoc planning van deze week. Moeder zijn, I love it!

Gwen (29) is getrouwd met Joost en mama van Olivia (1). Ze combineert het meest geweldige dat er bestaat, het moederschap, met een parttime baan in de marketing. Gwen blogt op Mijn leven als mama over haar gezin, het dagelijks leven van een moeder en andere dingen die haar bezig houden.