Wat kan je leven raar lopen, zomaar opeens. Echt alsof je opeens meegesleurd word in een soap. En dan zo’n hele zoetsappige. Een soap die totaal ongeloofwaardig is. Zo’n soap die ik weg zou zappen. Maar toch gebeurt het soms blijkbaar.

Het is ook vreemd. Zo ben je een normaal gezin. Gewoon een gezin in een straat. Nooit echt iets aan de hand. Een compleet gezin ook. Drie kinderen, dat was onze wens. Die hebben we. Alle spulletjes zijn weg en we zijn tevreden met wat we hebben.

Dan slaat de bom in. Peuter ziek. En geen griepje, nee echt ziek. Er volgt een opname, een thuiskomst, behandelingen. Er wordt een operatie gepland en daarmee weer een opname. Met de operatie luidt het einde of in elk geval een grote slag in het traject in. Een inhaalslag. Je kijkt er naar uit, je ziet er tegenop. Het is allemaal nog te bevatten, er is een plan. Tot zover, te doen. Het is niet fijn, maar het gaat. De sondevoeding gaat niet lekker, je gaat eerder naar het ziekenhuis. Met het idee de tijd uit te zitten tot de operatie. Natuurlijk ben ik niet van peuters zijde geweken, al die tijd.

Dan plots, rond middernacht valt de volgende bom. Iets harder. Peuter wordt benauwd, wordt richting Intensive Care gereden. Alle emoties worden opzij geschoven. Vanzelfsprekend. Er is sprake van een enorm probleem. Een slecht functionerend hart. De motor doet het niet goed. Het wordt een soort horrornacht. Die in tekst niet eens goed te vatten is. Waar ik niet eens details over wil geven. In de dagen daarna gaat het steeds een heel klein stukje beter. En in die donkergrijze massa van narigheden valt opeens op dat je een menstruatie gemist hebt. En dat je je toch wel erg anders voelt. Stress misschien? Na wat dubben toch ergens een test gehaald.

Ontzettend bijzonder. Een bonusbaby. Na even slikken slaat verwondering toe. Een glimlach. Een troost, het wonder van nieuw leven. Gewoon zomaar. De eerste weken schuiven we het een beetje van ons af, weinig tijd om bij stil te staan. Maar als we thuis zijn en ik bij een gynaecoloog ben geweest komt die verwondering weer terug. Met peuter gaat het beter, er is tijd en reden om naar de toekomst te kijken. Een toekomst, met een bonus!

Ik ben Corrie Stoffer en trotse (huis)moeder van drie jonge kinderen. Schrijven is voornamelijk hobby en doe ik al sinds ik een pen kan vasthouden. Ik heb bijna overal wel een mening over en ik vind het een eer om te mogen schrijven voormommyonline.nl