Zondagochtend. Robine komt de woonkamer binnen strompelen en ze klinkt als een krolse kat.

‘Ik heb zo’n buikpijn!’ piept ze met een nors gezicht. Ze kruipt met een zucht op de bank en bedekt zich met een plaid. Ik bedenk me dat ze deze week ongesteld was.

‘Oh, ik denk dat ik wel weet waar je last van hebt. Voelt het kramperig?’ vraag ik.
‘Weet ik niet, het doet gewoon pijn,’ miauwt ze.

‘Ik denk dat je last hebt van menstruatiepijn. Daar zul je vaker last van hebben als je menstrueert. Voelt even vervelend maar gaat meestal snel weer over,’ sus ik.
‘Hmpf. Nou lekker dan,’ klaagt ze.

Ik bied een kopje thee aan en dat wil ze wel.
‘Alsjeblieft lieverd,’ zeg ik terwijl ik de thee voor haar neerzet. Er kermt met veel moeite een ‘dank je wel, mama’ uit haar mond. Ze zucht. Ze draait. Ze kreunt. En kreunt.

‘Zal ik anders even een kruikje voor je vullen? Een warme kruik zal de pijn wat verlichten.’
‘Jaaa,’ klinkt het zachtjes. Ze lijkt weer even vijf.

Een paar tellen later leg ik liefdevol de kruik tegen haar buik en dek haar extra toe met de plaid. Ze zucht. Ze draait. Ze kreunt. En kreunt. Ik zou de pijn weg willen nemen, maar dat gaat natuurlijk niet.

‘Anders zet je die dvd-collectie van Carry Slee op,’ stel ik voor. ‘Dat leidt misschien een beetje af. Nu ben je er te veel op gefocust en dan doet het alleen maar meer pijn.’
Dat vindt ze wel een goed idee. Als de film is begonnen, merk ik dat ze toch geen interesse heeft.

‘Het doet zo’n pijhijhijn!’ Ze zucht. Ze draait. Ze kreunt. En kreunt. Kermt nog harder.
‘Zal ik dan maar een paracetamolletje voor je pakken? Dan is het na een kwartiertje vast weer over,’ opper ik voorzichtig, wetende dat ze gruwelt van de bittere smaak.

Ze kijkt me aan alsof ze zojuist een citroenschijf heeft verorberd. Maar ze neemt de paracetamol toch zonder morren in.
‘Het helpt helemaal niet!’ jammert ze. ‘Nee lieverd, dat werkt natuurlijk niet meteen. Dat moet even inwerken,’ probeer ik geruststellend.

Na vijf minuten vraagt ze of het kwartiertje al voorbij is. Ik merk dat ik licht geïrriteerd raak, omdat ik me machteloos voel en me zorgen begin te maken. Is het wel echt menstruatiepijn?

‘Robine, wacht het nou maar even af. Je zult merken dat het zo weer over is. Ik vind het heel vervelend voor je dat je pijn hebt, maar ik kan er verder niets aan doen.’

Ze kijkt me verbeten aan. ‘Jawel hoor! Natuurlijk kun je er wel wat aan doen. Je kunt me bijvoorbeeld troosten? Nou lekker dan, fijne moeder heb ik.’

*Na een kwartiertje was het over.

Uit het boek: Zal ik je eens wat zeggen?