Toen de kinderen klein waren, hadden wij een huis vol dieren. Toen mijn dochter een kat wilde, vond ik dan ook dat die er nog prima bij kon. Zo hadden wij dus een kat. Of liever gezegd, de kat had ons. Ze hoorde bij mijn dochter en liet daar geen twijfel over bestaan. Nooit heb ik haar in de woonkamer gezien. Nooit zocht ze me op of kwam bij me liggen.

’s Morgens kwam ze tegelijk met mijn dochter van zolder. Ze verwaardigde zich dan nog net om met mij mee te lopen als ik de twee honden uit ging laten. Dan rende ze voor me uit, klom een boom in en wachtte totdat ik met honden voorbij was. Vervolgens kwam ze weer uit de boom, rende me voorbij en schoot een volgende boom in.
Weer thuis ging ze richting schuur en racete een stuk mee naast de fiets van dochterlief, richting school.
Vanaf dat moment zag ik haar niet meer. Pas zo’n tien minuten voordat mijn dochter uit school moest komen, kwam de kat binnen en liep statig de zoldertrap op. Ze keek niet links of rechts. Wij waren duidelijk niet belangrijk. Het ging om de dochter.

Op een maandag ging dochter met school naar Rome. Ik had medelijden met de kat die op haar gewone tijdstip thuis kwam, naar boven ging en daar tevergeefs op haar baasje wachtte. Ze was duidelijk van slag dat die niet kwam.
Dinsdag nam de kat het zekere voor het onzekere: met cadeau zou het wel lukken. Om tien voor half vier liep ze de zoldertrap op met een halfdode muis in haar bek en legde die voor het bed.
Toen dat niet hielp, dochter zat immers in Rome maar dat had ik de kat nog steeds niet duidelijk kunnen maken, zeulde ze woensdag een nog grotere muis mee.

Donderdag rende ik naar boven en zag bloed, botjes en stukken pluizige vacht. Gruwend concludeerde ik dat dit de resten van een konijn moesten zijn. Deze conclusie werd bevestigd door stencils op bomen in de buurt met de oproep: Ons konijn is uit de tuin verdwenen. Wie heeft hem gezien?

Ik weet niet hoever kattenliefde gaat, maar ik was blij dat mijn dochter die dag thuiskwam. Zo hoefde ik tenminste niet bang te zijn dat ik nog grotere cadeaus op haar kamer aan zou treffen.

Geschreven door Elsbeth de Jager. Elsbeth is getrouwd en moeder van twee kinderen: een dochter van 21 en een zoon van 18. In het dagelijks leven geef zij Duits op een middelbare school en werkt ze daarnaast als vertaler en auteur van onderwijsmateriaal. Lees verder..