Onlangs nam ik deel aan een zogenaamde “hei-sessie” op mijn werk. Alle managers van onze vestiging waren bij elkaar gezet om van gedachten te wisselen over leiderschap. Zonder al te diep op de inhoud in te gaan, kan ik vertellen dat een van onze issues is, dat we de mening van ons “human capital” veel te weinig horen. De waardevolle inzichten van de medewerkers worden ingeslikt, geuit tegen de verkeerde of er wordt niet naar een oplossing toe gewerkt. De mensen doen het werk dat van ze gevraagd wordt en de obstakels die ze daarbij tegenkomen worden niet altijd gemeld.

“De tijden zijn veranderd, we kunnen en willen zo niet langer doorgaan” hoor ik de vestigingsmanager vol bravoure zeggen. “Onze kracht zit in de kennis van onze medewerkers. We geven ze de ruimte om hun mening te delen en toch komen ze weinig met innovatieve ideeën. Hoe kan dat toch?”. Na een korte adempauze vervolgt hij zijn verhaal over schaapjes op de dam, karren met medewerkers erop, erachter of ervoor en de noodzaak om mensen bij de hand te nemen om ze nieuwe dingen bij te brengen. Op dat moment dwalen mijn gedachtes af…

In 2008 zochten mijn lief en ik een geboortekaartje uit voor ons eerste kindje. We besloten dat we er een gedichtje op wilden plaatsen en de keuze viel op een prachtig exemplaar over liefhebben en loslaten. Het versje kwam erop neer dat we ons zoontje bij de hand zouden nemen om hem dingen te leren, totdat hij groot genoeg zou zijn om het zonder onze hulp te willen doen.

“Annemieke, hoe kijk jij hier tegenaan?”. Ik schrik op uit mijn gedachten en mompel iets over kinderen en loslaten. Als enige vrouw in dit gezelschap vrees ik voor het stempel dat ik krijg als ik over mijn kroost begin. Mijn collega’s kijken me nieuwsgierig aan, terwijl ik mijn wangen langzaam voel kleuren. Ik schraap mijn keel en steek van wal:

“Op de dag dat ik moeder werd, mocht ik zorgen voor een hulpeloos klein wezentje. Hij kon in eerste instantie praktisch niks, maar hij groeide en ontwikkelde zich. Eerst voedde ik hem, verschoonde ik zijn luier en kleedde ik hem aan. Later was hij in staat om zelf te eten en zich aan te kleden. Op dit moment bereid ik zijn maaltijden en leg ik kleding voor hem klaar, maar ik weet dat de dag snel komt dat hij dit ook zelf kan”.

Ik keek de kring rond en zag verbazing in de ogen van enkele collega’s. Ze vroegen zich waarschijnlijk af waar dit verhaal naartoe ging.

“Ik streef ernaar om mijn kinderen zich te laten ontwikkelen. Om ze te laten leren van hun fouten in plaats van ze continu voor misstappen te behoeden. Ik beantwoord hun vragen soms met wedervragen zodat ze zelf tot een antwoord kunnen komen. Op die manier kunnen ze groeien en krijgen ze zelfvertrouwen.

Leidinggeven aan een team van medewerkers heeft een overlap met het opvoeden van kinderen. Ze kunnen zich stapje voor stapje ontwikkelen, als wij ze daarin begeleiden. Verwacht niet dat de medewerker die wij -bij wijze van spreken- zijn hele carrière hebben geholpen met het dichtritsen van zijn jas, nu ineens met een reusachtig slim en kostenbesparend idee komt om de kapstokken te verplaatsen”.

Met een tevreden grijns sluit ik mijn verhaal af. Ik zie een aantal collega’s instemmend knikken. Mijn pleidooi is weliswaar nog steeds theoretisch, maar het wordt op deze manier wel makkelijker om plannen handjes en voetjes te geven. Zo zie je maar, leiderschap en moederschap combineren prima met elkaar. Ik werk als mamager.