Hoewel mijn kinderen al vele jaren geleden het binnenbuikse leven hebben verruild voor het leven in de frisse buitenlucht, heb ik helaas mijn pré-zwangerschapsfiguur niet teruggevonden. En echt, ik heb hard gezocht. Vele zakken chips heb ik leeggegeten met de hoop dat maatje 38 onder in die zak zat. Maar nee, steeds liep dat uit op een teleurstelling. Je zou kunnen zeggen dat ik de laatste jaren dik ben geworden. Maar liever niet hardop, want dan word ik boos. En verdrietig.

Ik zie ze soms lopen. Moeders die slank zijn. Je kent ze vast ook wel. Die dunne dames op het schoolplein. Die er na het baren van twee of drie kinderen uitzien alsof ze net de puberteit uit zijn geklommen. Met dunne buiken, strakke billen, pronte borsten, lange benen. Doutzen Kroes-achtige types. Ik houd er niet van. Het is niet zo dat ik het die moeders niet gun hoor, welnee, dat zou kinderachtig zijn. Ik gun het mezelf alleen ook. Maar blijkbaar is in mijn genen iets allesoverheersend ingesteld: eetlust. Ik heb er veel van. En vaak. En ook heel graag ’s avonds. Dan komt het beste vriendinnetje van mijn eetlust vaak ook spelen. Ze heet witte wijn. Dat spul dat van de mond rechtstreeks naar de cellulitiskont stroomt. En wanneer mijn eetlust samen met witte wijn mijn innerlijke lusten temt, groeit mijn achterwerk in volle glorie. Dat is een simpele rekensom. Ik snap het, ik weet het, ik haat het. En toch doe ik het.

Nu is de vraag natuurlijk ‘Waarom stop ik daar dan niet mee?’ Waarschijnlijk omdat het veel makkelijker is om er niet mee te stoppen. Ik vermoed dat er ergens een therapeut in zijn handjes staat te wrijven om mij van mijn ongeremde vraatzucht af te helpen. Iemand die in mijn verleden duikt en erachter komt dat ik al mijn problemen probeer weg te eten. Ach, dat zal allemaal best wel. Voor nu denk ik dat ik me maar eens op de weightwatchers ga storten. Ik heb me al aangemeld. En ik voel me meteen al slanker. Zo slank zelfs, dat ik meteen maar een wijntje naar binnen heb geklokt. Misschien is het handiger als ik me ga verdiepen in de afslankclub voordat ik weer naar de chips en de wijn grijp. Maar voor nu zeg ik nog even ‘Proost… Op een vol en romig leven, geniet ervan!’