Toen ik gevraagd werd om een moment uit te kiezen waarom 2013 voor mij een bijzonder jaar was, dacht ik spontaan :
‘ja leuk!’ Maar eigenlijk is mijn moment van 2013 helemaal niet zo leuk.
Het begon op een maandag van een doodnormale werkweek.

Zoals elke maandagmorgen moet ik me suf haasten om de kids op tijd op school en peuterspeelzaal te brengen. Niks bijzonders eigenlijk. Oudste dochter hoest wat, ook niks bijzonders (heel de klas kucht, proest en hoest zich suf en zij dus ook, trouwens half Nederland is ziek, zwak en misselijk en hoest zich waarschijnlijk ook een ongeluk).
Ach ja, dinsdag hoest ze nog, net als – nog steeds – heel de klas. Maar woensdag overdag wordt het erger, nog niet schrikbarend. Dat wordt het wel op woensdagnacht.
Ze hoest haar longen uit haar lijf en ze lijkt erin te blijven (nu ben ik wel wat gewend door pseudo kroep ervaring van de jongste maar dit lijkt er geenszins op). Ze lijkt te hyperventileren. Ik twijfel om een arts te bellen, maar het tijdstip van 01.00 uur ‘s nachts is niet in ons voordeel. Uiteindelijk valt ze uitgeput naast ons in bed in slaap. Haar adem is zwaar, maar ze slaapt ten minste rustig.
De klok gaat me veel te langzaam. Ik wil zo snel als mogelijk een arts zien, dit is gewoon niet pluis, zegt mijn gevoel!
Gelukkig kan ik snel bij de huisarts terecht. Mijn dochter vertoont de ademhalingsproblemen niet meer zo als vannacht en de huisarts denkt aan pseudo kroep dat alleen maar ’s nachts opspeelt (ik vond het anders dan pseudo kroep, maar ja wat moet ik, het is nu weer weg).
Dochterlief wil perse naar school met haar vriendjes spelen. Ergens hoor ik diep van binnen een stemmetje tegen me zeggen: ‘doe het niet, houd haar thuis!’
Echter, zij wil zo graag en ik heb een afspraak. Als ik haar ’s middags uit school haal, heeft ze hele rode konen, koorts heeft ze niet. ’s Avonds wordt ze steeds slechter, die ‘hyperventilatie-hoest’ weer! Dokterspraktijk is inmiddels gesloten en dokter dacht ten slotte aan pseudo kroep… Wij komen de nacht afwisselend door bij het open raam en in de stoom van de hete douche, op advies van huisarts. Morgenochtend vroeg moet ik naar de huisarts, dit kind heeft echt medicatie nodig!

In de wachtkamer zit ik met dochterlief alias Darth Vader uit de Starwars films (zo zwaar ademde ze inmiddels).
De huisarts kijkt me verschrikt aan en zegt niet al te veel als ze mijn dochters longetjes beluistert. Direct stuurt ze ons door naar het ziekenhuis en of ik haar alsjeblieft in een rolstoel naar de kinderafdeling kan brengen om al haar krachten te sparen.
In het ziekenhuis aangekomen, wordt ze door twee lieve verpleegkundigen en kinderarts vast gehouden om haar medicatie toe te dienen zodat ze het minder benauwd zal krijgen. Helaas slaat dat allemaal niet aan.
Met gierende banden en gillende sirenes worden we per ambulance vervoerd al zigzaggend om alle auto’s heen naar LUMC Leiden naar de Intensive Care.
Daar lijkt het beter te gaan. Na een nachtje op de Intensive Care, wordt ze dan ook verhuisd naar de gewone kinderafdeling met – tot haar grote vreugde – een echt aquarium.
‘s Avonds krijgt ze wat medicatie toegediend via haar infuus als ze het wat benauwd heeft.
Het ziet er goed uit. Die maandag mag ze weer naar huis! Toch heeft ze nog een raar hoestje in mijn gevoel (manlief draagt me op om die twijfel vooral maar niet te noemen, moeten we dadelijk nog langer blijven…).
Manlief gaat naar huis, wij zwaaien hem uit en we zien hem morgen thuis.

Hij is nog geen 7 minuten weg. ‘Krijgt ze het nu benauwder, of beeld ik me dit alleen maar in?’, denk ik. Weer dat ‘niet pluis gevoel’. Toch maar even voor de zekerheid aan de bel trekken.
Dan binnen 20 minuten is alles opeens anders. Acht dokters en verpleegkundigen omsingelen het bed van mijn dochter die nu adrenaline toegediend krijgt. Zelfstandig ademen gaat niet meer. Met spoed wordt het medisch team opgeroepen om haar zo snel als mogelijk te gaan intuberen (buisje in haar luchtpijp plaatsen) op de OK. Ze zal weer op de Intensive Care belanden en dit keer slapend gehouden worden en aan de beademing. Geen arts of verpleegkundige had dit zien aankomen, heel de kinderafdeling staat in rep en roer. Het lijkt wel of ik in een slechte film terecht gekomen ben.

Manlief is weer terug in het ziekenhuis op het moment dat dochterlief van de OK komt. Dat is wel even schrikken om je kind zo te zien, vreselijk.
Onze schone slaapster heeft zo ruim een week aan alle toeters en bellen gelegen.
Wat een lieve, zorgzame, meelevende en bekwame artsen en verpleegkundigen hebben haar behandeld! We zijn uitstekend op de hoogte gehouden en kunnen niet anders dan dankbaar zijn. Engelen op aarde!!! In Afrika in de woestijn dan…..tja, daar heb ik het liever maar niet over.
En wat een kaarten en lieve berichtjes hebben we gekregen, geweldig!
Die meid heeft heel wat moeten doorstaan en wonder boven wonder huppelde ze na drie weken alweer vrolijk rond op het schoolplein al spelend met haar vriendjes, zoals de artsen ons van te voren hadden verteld.

‘Het had iedereen kunnen overkomen. Twee virussen en twee bacteriën hebben haar te pakken genomen, vierdubbel pech dus!’, drukten de artsen, ook erg aangeslagen, ons op het hart. Dat griepje en verkoudheid had ze normaal gesproken te boven kunnen komen door bedrust. Die twee bacteriën deden haar bijna letterlijk de das om.
Maar dat laten we achter ons en nu op naar 2014. Pluk de dag, maak er iets moois van en vooral heel veel gezondheid voor 2014!!