Baby’s. Is het een fase of zijn die van mij ontzettend geobsedeerd? ‘Boren’, roept mijn kleinste man in de keuken naar papa. Papa hoort of snap het niet. ‘Boren’, roept hij nog een keer. Ik kijk om en zie kleine man staan met een dikke buik. ‘Is er een baby geboren?’ ‘Ja’, antwoord hij. De baby a.k.a. natte vaatdoek zit nog onder zijn shirt, maar… hij heeft een dikke buik. Zoals het hoort. Trots paradeert hij door de kamer. Sint vergat hem een eigen pop te geven en nu moet hij vechten om die van zus. ‘Kijk nou toch hoe lief hij voor haar is’, proberen wij op zus in te praten. Zus verdedigt haar kinderen met haar leven. Het enige in huis wat echt alleen van haar is. Haar Jip.

Hij kijkt dat af. Van zus. Bij zus worden dagelijks hele families geboren. Als ze ’s middags wakker wordt, is het weer zo ver. ‘Kijk mam, er is een baby’tje geboren’. De desbetreffende baby rust liefdevol in haar armpjes. Eentje deze keer. ‘Shhht, hij slaapt’. Ik smelt. Wat is ze toch een fantastisch lieve poppen moeder.

Fijn voor mij dat ze hier thuis zelf aan de lopende band kinderen produceren tegenwoordig. Het leidt de aandacht wat af van zus haar grootste wens. Een nieuw broertje of zusje. Of liever nog allebei. Een tweeling mag ook. Liefst precies zo’n zelfde als ze al heeft. Dat is leuk zat. Hij moet dan ook hetzelfde heten. En een zusje mag dan haar naam wel gebruiken. Handig, dacht ze zo. Ze roept het me elke avond na. Voor ik haar welterusten wens en de deur van haar kamertje dicht trek. ‘En dan mag ik nog een broertje of zusje, he mam?’ We zullen zien. ‘Welterusten lieve schat.’

Maai,  30 jaar en getrouwd met papa. In september 2010 werden ze trotse ouders van een prachtige kleine meid. In april 2012 kreeg zij een net zo prachtig broertje. Haar allerbeste beste vriend. Na de geboorte van haar kleinste man besloot Maai haar baan als intensive care kinderverpleegkundige op te geven en thuis te zijn bij haar kinderen. Op haar eigen blog www.mamamaai.nl schrijft ze bijna dagelijks.