Daar loopt hij. Met zijn veel te grote rugzak. “Ik ben al een grote jongen” zegt hij. Ik knik instemmend maar ben het echt niet met hem eens. Naarmate we dichterbij komen voel ik zijn kleine handje steeds harder in de mijne knijpen en het liefst had ik rechtsomkeer gemaakt. Maar dat kan niet. We gaan op zoek naar zijn kapstokje en als we hem gevonden hebben is hij blij met de sticker die bij zijn naam hangt. We lopen naar binnen en ik zie mijn vrolijke kleine ventje schuw om zich heen kijken, zijn handje steeds harder knijpend in de mijne. Hij krijgt een plekje aangewezen in de kring en dan is het tijd voor mij om te gaan. Om hem achter te laten. In zijn eentje. Ik krijg een veel te dikke knuffel die net iets te lang duurt, een teken dat hij het spannend vindt. Ik pers er een glimlach uit en zeg dat hij echt een hele leuke dag gaat krijgen. Dapper knikt hij zijn hoofdje en ik besluit dat ik nu echt moet gaan om een drama mijnerzijds te voorkomen. Ik loop de klas uit. Loop de school uit en voel me alleen. Ik voel me verdrietig. Ik ben ongerust. Ik hoop zo dat alles goed gaat. Dat er kindjes met hem zullen spelen. Dat hij niet alleen is.

Als ik thuis kom plof ik op de bank. Kijk om me heen en vraag me af wat ik zal gaan doen. Ik besluit om maar te beginnen aan de chaos die op de bovenverdieping is gecreëerd. Werk mezelf naar de onderste verdieping, doe de boodschappen en dan ben ik klaar. In een razend tempo. Alle spullen liggen nog op dezelfde plek als waar ik ze heb opgeruimd. Er ligt nog steeds geen zand binnen. Ik heb precies die boodschappen die op mijn lijstje staan en de wasmand is nog steeds leeg. De ochtend is nog lang niet voorbij. Ik besluit wat klusjes te gaan doen die de afgelopen zeven jaar zijn blijven liggen. Onbenullige klusjes, maar ik ben bezig en de tijd gaat op die manier echt een stuk sneller.

Dan is het eindelijk bijna 15.00 uur. Op het schoolplein blijf ik naar de deur turen in de hoop dat hij snel naar buiten komt. Ik zie al een paar kindjes van zijn klas naar buiten komen. En na een tijdje komt mijn grote, kleine man ook naar buiten met zijn te grote rugzak op zijn rug en een nog grotere glimlach op zijn gezicht. Hij begint meteen honderduit te vertellen over het avontuur dat hij vandaag heeft meegemaakt. Hij vond het leuk, had gespeeld met kindjes waarvan hij de namen nog niet kent en heeft enorme zin om morgen weer te gaan. We hebben het overleefd. De grote enge kleuterwereld. Ik heb me voor niks zorgen gemaakt. Ik heb teveel beren op de weg gezien die er gelukkig niet waren. Ik heb misschien mijn kind onderschat. Of de andere kindjes overschat. Allemaal onterechte zorgen. Of toch niet? Waarschijnlijk blijf ik deze zorgen houden. Voor altijd. Mijn hele leven.

En ineens weet ik het.

Ik ben moeder. Sandy J (1976) is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 2006 en Jake van 2010. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.

Dit is een preview uit het boek: ‘En ineens weet je het… je bent moeder’ van onze eigen Sandy Janneman. Het boek zal vanaf juni 2014 bij bol.com te koop zijn