Ik loop met Sarah op straat, op weg naar de winkel. Ik kom een ouder echtpaar tegen en knik vriendelijk. Ik krijg een goedemorgen terug en het geeft mij een lach op mijn gezicht.
Even verderop komen we nog weer iemand tegen. Ik stuur een vrolijke goedemorgen haar kant op. De vrouw kijkt mij niet aan en reageert niet. Als we een paar meter verderop even stoppen kijk ik Sarah aan en zeg ‘zo moet het dus niet. Netjes groeten of een knikje is voldoende’.
Nog even en ik leer haar te groeten. Dat is wat je op zijn minst kunt doen om de ander met respect te behandelen.
We zijn een samenleving. Maar vooral dat woord ‘samen’ lijken veel mensen te zijn vergeten.
We leven wel, maar als het op één aardbol moet, dan het liefst afzonderlijk van elkaar. Terwijl we elkaar juist zo hard nodig hebben en de wereld er veel leuker uit zou zien als we inderdaad een ‘samenleving’ waren. Een betere wereld begint bij jezelf en ook dat zal Sarah leren.

Het is 4 mei, vijf minuten voordat er een stilte valt. Jongens spelen voetbal op het veld en even ben ik bang dat ze om acht uur door zullen gaan. De stilte begint en de jongens gaan langs de zijlijn staan met de handen op de rug. Één persoon houdt op zijn telefoon bij hoe lang de herdenking duurt.
Als de twee minuten om zijn wordt er geapplaudisseerd en spelen ze verder.
Hier kun je als vader of moeder toch alleen maar trots op zijn? Voor wie ze ook applaudisseren, het gaf mij even kippenvel.
Twee minuten stilte per jaar, zijn 180 minuten in een gemiddeld mensenleven. Drie uurtjes om je te beseffen dat je buiten kunt spelen, je mening mag geven en als kind niet hoeft te werken. Dat het woord gas linkt aan de warme verwarming of het eten op het gasfornuis. Niet meer en niet minder. Die herdenking wil ik meegeven aan Sarah.

En als we de volgende dag tussen de druppels door in de tuin lopen kijken we vogels en voelen we blaadjes. Enkele bloemen kun je al ruiken en ik pluk er eentje. Sarah kijkt vol bewondering naar de kleur.
Ruiken op commando lukt nog niet, maar een hapje nemen zou zonder problemen gaan.
Ik vertel over de nieuwe frisse blaadjes, de warmte van de zon en de geur van de bloemetjes. Dit is waar het om gaat, genieten wat je normaal gesproken voorbij zou lopen.
Elk jaar komen de blaadjes weer tevoorschijn en komen de bloemen tot leven, maar daardoor kun je ook elk jaar weer vol bewondering genieten van dit gratis moois. Het geeft warmte, nieuwe energie en nieuwe zin om te leven.
Heb oog voor de kleine, mooie dingen in het leven.
Mijn belangrijkste levensles aan Sarah.

Ik ben Geertje Boekhouder, een 29 jarige positieveling met blauwe ogen en wonend in Ede. Sinds maart 2014 ben ik de trotse moeder van mijn dochtertje Sarah. Naast moeder ben ik ook hartpatiënt. En dat is pittig, maar ik zie het ook zeker als een uitdaging. Van oorsprong ben ik verpleegkundige maar daarnaast ligt mijn passie in schrijven, lezen en snuffelen op blogjes en online magazines. Zodoende heb ik Mommyonline gevonden! Tevens heb ik een enorme zwak voor make-up, mode en gadgets en daar steek ik mijn neus dan ook graag in.