‘We may not have it all together, but together we have it all’.

Samen met mijn vader bezocht ik in september de Cardioloog, waarbij ik de uitslag kreeg van een eerder gemaakte echo van mijn hart. Gelukkig was de functie hetzelfde gebleven; een kwart is verloren gegaan maar het is stabiel.
Gek genoeg was de uitslag van die echo het enige wat mij de dagen ervoor bezig hield. Ik was bang dat er verslechtering te zien was of iets anders verontrustends.
Nooit had ik kunnen bedenken dat ik met een versteende maag naar huis zou rijden en moest gaan werken aan het herschrijven van mijn toekomstdromen.

De Cardioloog vertelde tevreden te zijn over mijn toestand. Voorzichtig begon zij over anticonceptie en sprong voorzichtig over naar een soortgelijk onderwerp; opnieuw zwanger worden.
Ik had hier na mijn ziekenhuisopname wel eens over nagedacht. Niet veel of intensief, want genieten van Sarah was mijn prioriteit.
Stille hoop had ik dat ik ooit opnieuw zwanger zou mogen worden. De strenge controles en vele medicijnen zou ik ervoor over hebben. Een gezellig bezette keukentafel, dat was mijn droom.
Mensen vroegen mij net na de bevalling of het ooit weer zou mogen. Uit angst voor emoties reageerde ik vluchtig met een ‘waarschijnlijk wel met de nodige toeters en bellen’.
Diep van binnen wist ik dat dit waarschijnlijk niet een optie zou zijn.

Mijn Cardioloog begon haar zorgen te uiten over een eventuele nieuwe zwangerschap in de toekomst. Ik mocht van geluk spreken dat ik nu überhaupt tegenover haar zat, levend en wel.
In de literatuur wordt zeer verschillend gesproken over de kans op herhaling. Je moet het doen met percentages tussen de 7 en de 70%. Hierdoor kan zowel een specialist als ikzelf geen touw aan vastknopen en eigenlijk speel je een soort Russische roulette. Nou houd ik wel van een spelletje, maar ik wil wel graag winnen.
Datgene wat ik eigenlijk niet wilde horen werd gezegd. Een nieuwe zwangerschap werd ten strengste afgeraden en zou medisch onverantwoord zijn. Een lange zoektocht naar wat ik er van vond was begonnen en ontkenning en besef wisselden elkaar af.

Mijn leven op het spel zetten zou egoïstisch zijn, vond ik na lang nadenken.
Wie ben ik om opnieuw zwanger te worden omdat ik dat zou willen, of vanwege een broertje of zusje voor Sarah? Om opnieuw dat magische moment van zwanger zijn te ervaren?

Ik ben een vrouw en een moeder, waarbij het heel normaal is om deze gevoelens te hebben.
Maar niet als ik daarbij mijn leven op het spel zet en eventueel Sarah haar moeder ontneem.
Is het het waard om straks 2 kindjes aan de keukentafel te hebben zitten zonder mij erbij? Wat zou Sarah liever om zich heen hebben; een broertje/ zusje of haar moeder?
Wil ik, als ik het wel overleef, nogmaals een aanslag op mijn lijf plegen waardoor ik straks nog minder kan?

Gezinsuitbreiding niet vrijwillig afsluiten voelt als niet compleet.
Hierdoor komen er weer schuldgevoelens ten opzichte van Sarah naar boven. Want waarom zou dat kleine, mooie, lieve meisje ons niet compleet kunnen maken?
Wat maakt het dat ‘het’ compleet is? Moet ik mijn toekomstbeeld bijstellen? Alle verwachtingen van mijn leven deleten en opnieuw vormgeven?
Ondanks dat ik dat steeds meer helder heb, is het ongelooflijk zwaar en oneerlijk.
Die stomme aandoening, mijn eigen lijf, laten mij in de steek en beslissen over mijn toekomst, in plaats van dat ik er zelf over mag beslissen.
Ik word misselijk van jaloezie en van een stomp in mijn maag als ik grote gezinnetjes zie of als ik een vrouw zie lopen met een kindje aan haar hand vergezeld met een dikke buik.
Broertjes en zusjes die met elkaar ruzie maken, puinhoop creëren of lief samenspelen, het doet zeer. Het ideaalbeeld vind ik lastig. Perfect ogende, gelukkige gezinnetjes op televisie en in tijdschriften zijn altijd in grotere aantallen. Maar waarom?

Ik hoop zo dat dat nare, pijnlijke gevoel ooit zal slijten en uiteindelijk weg zal gaan.
Zwanger zijn zal mij nooit meer overkomen. Geen schopjes, geen echo’ s, mijn kraamweken niet opnieuw kunnen doen, geen babykamer inrichten, nooit meer pronken met mijn buik, het mag niet.
Wat wel mag is pronken met mijn lijf na de zwangerschap, want behalve de keizersnede zie je er niets aan.
In plaats van de babykamer inrichten leef ik mij uit op de woonkamer of de slaapkamer en echo’ s maken plaats voor duizenden familiekiekjes.
Sarah is bijzonder en dat zal zij haar hele leven horen. Zij telt voor twee, drie, vier of misschien zelfs wel vijf. Zij zal worden verwend tot en met en het kan mij niet schelen wat anderen daarvan vinden. Aan liefde en aandacht geen gebrek, immers hoeft zij dit met niemand te delen.
Uren zal ik naar haar kijken, geen seconde wil ik missen en de tijd zou ik het liefst stil willen zetten. Want alles wat ik vandaag aan haar zie en meemaak, zal ik nooit meer nog een keer meemaken.

Lees hier mijn bevallingssverhaal.
Lees hier mijn zwangerschapsverhaal.
Bekijk hier het kamertje van Sara

Ik ben Geertje Boekhouder, een 29 jarige positieveling met blauwe ogen en wonend in Ede. Sinds maart 2014 ben ik de trotse moeder van mijn dochtertje Sarah. Naast moeder ben ik ook hartpatiënt. En dat is pittig, maar ik zie het ook zeker als een uitdaging. Van oorsprong ben ik verpleegkundige maar daarnaast ligt mijn passie in schrijven, lezen en snuffelen op blogjes en online magazines. Zodoende heb ik Mommyonline gevonden! Tevens heb ik een enorme zwak voor make-up, mode en gadgets en daar steek ik mijn neus dan ook graag in.