In ons land worden baby’s en peuters ongeveer veertien keer gevraagd om naar het consultatiebureau te komen. Het is erg belangrijk om op deze uitnodiging te verschijnen, want er wordt gekeken naar de gezondheid en ontwikkeling van het kind. Bovendien kunnen ouders met al hun onzekerheden, vragen en opmerkingen wat betreft hun kind bij het consultatiebureau terecht.
(bron: mens-en-gezondheid.infonu.nl)

Kijk, en daar wringt volgens mij de schoen. Ben je een ouder zonder al te veel onzekerheden, vragen en opmerkingen, dan zijn zij een ster in het onzeker maken, vragen stellen en opmerkingen geven. Na de eerste 3 bezoekjes die ik met Dean aflegde bij het consternatiebureau werd mij duidelijk dat ik vooral niks moet vragen. Doe je dat wel, dan ga je naar huis met een berg folders, meerdere afspraken bij verschillende instanties en het gevoel dat je als moeder faalt.

Dus, zitten, ja-knikken, niks vragen en zo snel mogelijk weer naar huis. En mocht er zich toch een probleem voordoen dan wist ik de weg naar de huisarts prima te vinden.

En toch lukt het ze, zo nu en dan, om je haren recht overeind te zetten. Zo was ik een tijdje geleden met Jake bij het bureau. Na het meten en wegen mochten we op bezoek bij de wijkverpleegkundige. De groeicurve was al netjes bijgewerkt en prijkte bij binnenkomst op het beeldscherm. “Jake is groot voor een kind van 3, begon ze, kijk maar hier op de curve. Hij komt boven de curve uit. Eigenlijk heeft hij de lengte van een kind van 4, maar zijn gewicht past daar prima bij, dus dat is helemaal in orde.” Ik knikte ja, en maakte aanstalten om mijn boeltje bij elkaar te pakken en te vertrekken maar daar dacht de verpleegkundige anders over. “Hoe kan dat eigenlijk?” “Huh? Hoe bedoelt u? Hoe kan wat?” “Nou, dat hij zo groot is?” “Nou ik heb echt geen idee. Er zijn grote mensen, kleine mensen, dikke mensen en dunne mensen en Jake is blijkbaar een groot mens.” ”Nee ik vraag me toch echt af hoe het kan dat hij zo groot is.” Wat?? Dit is naar mijn mening zoeken naar problemen maar goed, ze doet ook maar haar werk. “Is zijn vader soms groot? Want u bent niet echt heel erg groot.” “Ja, zijn vader is inderdaad best groot.” “Ahh dan komt het daardoor.” Zou u denken? Blij dat ze een conclusie had gevonden hervatte ik de zoektocht naar mijn spullen in de veronderstelling dat ik huiswaarts kon, totdat ze nog een probleem zag. “Wordt hij niet overvraagd?” “Overvraagd? Hoe bedoelt u?” “Nou omdat hij zo groot is. Denken mensen niet dat hij ouder is? En dat ze op die manier te veel van hem vragen?” “Wie zou hem moeten overvragen  Wij? De rest van de familie? De peuterspeelzaal? We weten allemaal heel goed dat hij net 3 is en handelen daar dan ook naar.” “Ooo dan is het goed. Het zou best kunnen toch?” ”Nee dat zou niet best kunnen maar dat is duidelijk iets wat u zich niet kunt voorstellen. Heeft u nog meer vragen?” “Ja ik wil het nog even hebben over de taalontwikkeling. Ik merk dat hij sommige woordjes nog niet helemaal goed uitspreekt.” “Ja dat klopt inderdaad, maar dat komt vast wel goed. Ik heb namelijk nog nooit iemand gezien die op volwassen leeftijd de woordjes nog niet goed uitsprak. En Jake is tenslotte pas net 3 jaar. Overvraagd u hem nu niet?” “Nou nee hoor en zijn genoeg kindjes die de uitspraak wel goed hebben. Verstaan vreemde mensen hem?” “Zegt u het maar, u bent tenslotte vreemd.” “Ja ik versta hem wel.” “Dus? Eigenlijk is er dan geen probleem?” “Ik wil u er toch op wijzen dat sinds kort kindjes al met 3 jaar naar de logopedist kunnen. Voorheen was dat pas met 5 jaar. Dus mocht u denken dat het toch niet helemaal goed gaat dan kunt u al terecht bij een logopedist.” “Goed, bedankt voor de info. Hierna hoeft Jake toch nog maar 1 keer naar het bureau of niet?” “Ja dat klopt en daarna moet hij naar de schoolarts.” “Heel fijn. Nou tot de volgende keer dan.”

En dan loop ik naar buiten me groen en geel ergerend. Ergerend omdat iemand iets aan te merken heeft op mijn kind, en zeg nou eerlijk dat wil je als moeder gewoon niet horen, en ergerend omdat het gewoon nergens over gaat. Dit is mensen onzeker maken. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die panisch naar de kinderarts lopen, afspraken gaan maken bij de logopedist en met de handen in hun haar zitten omdat er toch wel van alles mis blijkt te zijn met hun kroost.

Maar het meest erger ik nog wel over het feit dat ik me erger. Dat ik na 6 jaar blijkbaar nog niet weet dat ze goed zijn voor de inentingen en dat ik de rest met een korreltje zout moet nemen. En terwijl ik dit schrijf ben ik me weer aan het ergeren maar de gedachte dat ik nog maar 1 keer “hoef” maakt het allemaal weer een stuk beter. En aan de andere kant vind ik het heel goed van mezelf dat ik ze 6 jaar netjes te woord heb gestaan. Dat getuigd van een engelengeduld, wat weer een perfecte eigenschap is voor een moeder.

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.