Twee weken voor de kerstvakantie kwam het onheilspellende bericht binnen. Met een keiharde knal. Ik kreeg er meteen hoofdpijn van en vroeg me af hoe ik dat klusje in hemelsnaam ging klaren. Want ik ben geen keukenprinses, verre van dat. Ik klungel maar wat aan. Soms smaakt het, en soms ook niet. Ik heb het zelfs gepresteerd dat Dean begon over te geven van mijn aardappels, boontjes en vlees. En eerlijk is eerlijk, het was ook niet te eten. Gelukkig dat dat nieuws zich destijds beperkte tot de peuterspeelzaal. Dean vertelde de dag na het overgeefdrama heel fijn aan de peuterjuf dat mama zó vies had gekookt dat hij ervan moest overgeven op zijn bord. Maar nu zou al snel de hele school weten dat de moeder van Dean en Jake een grote kluns is in de keuken. School vroeg namelijk of elke ouder drie hapjes wilde klaarmaken voor het kerstontbijt. En bij ontbijt denk ik aan boterhammen. En verder? Twee andere hapjes? Ik had werkelijk geen idee.

Het bleef als een donkere wolk boven mijn hoofd hangen dus ik besloot aan de juf te vragen wat nu precies de bedoeling was. Ik werd verwezen naar een briefje dat in de klas hing met daarop enkele suggesties waarop je je kon inschrijven. Handig, voor als je zelf niet wist wat je moest maken. Het was de bedoeling dat je dus drie hapjes zou maken, maar het mochten ook drie dezelfde hapjes zijn. Ik had meteen twee problemen minder. Vol goede moed liep ik naar het blaadje in de hoop dat er iets op zou staan wat mij zou lukken, zonder mezelf en mijn kinderen voor schut te zetten. Cupcakes? Helaas, dat gaat het niet worden. Sandwiches? Mwah. Gemengd fruit? Dat komt in de buurt. Mini worstenbroodjes? Ja! Dat is het! Dan moest ik alleen naar de supermarkt om het spul te kopen, het thuis in de oven doen en ervoor zorgen dat het nog enigszins warm en niet verbrand op school aan zou komen. Als een razende schreef ik mijn naam achter de mini worstenbroodjes, spoedde mij naar de klas van mijn andere zoon en kalkte ook daar in een sneltreinvaart mijn naam achter de broodjes. Lang leve de mini worstenbroodjes! Opgelucht ging ik terug naar klas van mijn oudste, vertelde wat ik zou gaan maken, en kreeg een bewonderende blik van een andere moeder. “Wat knap! Ga je die helemaal zelf maken? Dat is hartstikke veel werk om ze zelf te maken. Ik heb dat één keer gedaan en ze waren goed gelukt hoor, maar echt té veel werk om het nog een keer te doen. ” Hield ze me nu voor de gek? Mijn nieuwsgierigheid won van mijn verstand en ik gaf aan dat ik ze ‘gewoon’ ging kopen en dus alleen maar in de oven zou stoppen. Meteen maakte haar bewonderende blik plaats voor een andere blik. Een blik die ik niet goed thuis kon brengen. Was het medelijden? Teleurstelling? Ik begon wat schaapachtig te lachen, wenste haar succes met haar pasteitjes die ze helemaal zelf ging maken en liep de klas uit.

De ochtend van het kerstontbijt liep alles op rolletjes. Natuurlijk was het even puzzelen hoe laat ze in de oven moesten zodat ze nog warm zouden aankomen op school. En natuurlijk moest ik alle kasten afspeuren naar iets om ze in te stoppen maar over het geheel genomen verliep het vlekkeloos. De broodjes waren klaar, de kinderen aangekleed, gewassen en gepoetst, en ook ik zag er enigszins toonbaar uit. Triomfantelijk liep ik met mijn warme, en niet geheel onbelangrijk, niet verbrande mini worstenbroodjes de school binnen. Maar mijn triomf verdween al snel toen ik de andere moeders met hun creaties binnen zag komen. De meest prachtige dingen drongen mijn netvlies binnen. Alles was mooi versierd en gepresenteerd op zo’n manier dat menig restaurant jaloers zou worden. Ze gaven elkaar complimenten. Gek genoeg zei niemand iets over mijn mini worstenbroodjes…

Totdat…ik mijn kinderen weer ging halen en de juffen riepen dat mijn broodjes meteen op waren, zo lekker waren ze! Jammer dat ze er niet meer hadden! Kijk, en dan ben ik blij dat ik me niet dagen heb uitgesloofd in de keuken in een poging iets te maken wat me toch niet lukt. Kinderen willen blijkbaar gewoon iets simpels. Uit de supermarkt. In een plastic bakje. Zonder versiersels en allerhande toeters en bellen. Je begrijpt natuurlijk dat ik al weet wat ik de volgende keer ga maken eh… ga opwarmen.

Fijne kerstdagen!

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.