Laatst kreeg ik de vraag: “Kitty, is het nou echt zo anders als je kinderen hebt?” Wat verwacht je dan dat ik zeg? Nee, het is nog steeds hetzelfde?! Natuurlijk niet. Alles wordt anders. Echt anders. Ik zeg niet dat alles rozengeur en maneschijn is, maar er zijn ook zoveel geweldige dingen dat ik oprecht kan zeggen dat het moederschap je anders maakt. Anders, maar niet slechter of beter. Misschien meer als geheel. En dat geldt zowel met een als met twee kinderen of zelfs meer. Denk ik. Ik heb alleen de ervaring als moeder van twee.

Ik zie tegenwoordig het verschil in mijn vriendenkring tussen de mensen met en zonder kinderen. Degenen die bewust zonder zijn uit jongheid, keuze van levensstijl of bewust kinderloos willen blijven denken dat het gezinsleven een grote opeenhoping is van vieze luiers, snotneuzen, te weinig tijd, tekort aan aandacht en een uberbeknotting van vrijheid. De (prille) ouders zijn juist vol lof over de warmte, extra aandacht, verbondenheid en gezelligheid. Voor beiden valt wat te zeggen. Ja ik heb ook de vieze luiers en de snotneuzen. Maar die gaan vanzelf weer over en voorbij. Een tekort aan aandacht. Tsja, hoe bekijk je dit? Ik krijg een heleboel aandacht van mijn kinderen en tussen de bedrijven door kijken mijn levenskameraad en ik elkaar nog steeds graag diep in de ogen. Het is noodgedwongen wel minder vaak ja. Helaas. Maar dat is een keuze die je maakt. Misschien besef je dat pas als het eindelijk zover is, want vooraf verwacht je het wel, maar de uiteindelijke uitvoering is soms geheel anders dan je van te voren had bedacht. Maar is dat een downsize op je leven? Ik denk het niet. Qualitytime is iets wat je ook samen maakt. Als onze bengels iets uithalen waar we allebei om moeten lachen, springt er nog steeds die vonk over. Dezelfde waardoor we in eerste instantie bij elkaar gekomen zijn.

Goed, je loopt minder vaak hand in hand dan eerst. Maar dat heeft niets met afbrokkelende romantiek te maken, maar meer met praktisch handelen. Als je een peuter hebt die geen benul heeft van voorbijrazende auto’s en slechts op het knopje bij de verkeerslichten wil drukken, dan moet een van ons tweeën er achteraan sprinten voor het geval de vaart van je peuter hem laat doorstuiteren tegen auto’s aan. De ander houdt de wandelwagen vast van bengel nummer twee. En tegelijkertijd ligt er een hand van schrik tegen de keel of op het hart. Dus je hebt nooit genoeg handen vrij. We voorzien nu al dat als beide bengels lopen, ze natuurlijk allebei voortdurend een andere kant uitrennen, dus is er helemaal geen tijd meer om handen vast te houden.

Maar is dit erg? Ik vind van niet. Als ik ’s nachts lekker tegen mijn liefste ga liggen en zijn hartslag onder mijn hand voel, dan voel ik mij tevreden. We zijn samen. Op andere uren hebben we soms alle twee even wat tijd voor onszelf nodig. Want je bent naast ouders en partners ook nog eens een werkend individu in de maatschappij. Je bent hele dagen bezig met taken die in het teken van het gezin staan. Ook dat is een keuze. En ik heb er bewust voor gekozen om mijn leven in te richten naar mijn gezin. Ik vind het heerlijk om mama te zijn van twee geweldige kinderen. Een ander deel van mij werkt drie dagen keihard in het vak waarvoor ik ben opgeleid. En juist die combinatie maakt mij tot een betere ouder. En dan hebben we het nog niet gehad over de tijd die je soms kwijt bent aan iets voor jezelf. Ik sport een uurtje in de week, mijn vriend iets meer. Maar ik volg af en toe een cursus en straks ga ik weer deeltijd studeren. Dat zou ik allemaal niet kunnen als ik niet kon terugvallen op het liefhebbende schild dat mijn partner voor mijn gezin vormt als dit nodig is.

Je leven richt je anders in zodra je moeder bent. Maar ik vind het geen opoffering. Ik heb geen zin meer in hele weekenden stappen tot diep in de late uurtjes om daarna de rest van het weekend geen fut meer te hebben. Ik ga liever met een vriendin naar de film of een keertje gezellig uit eten. Maar net zo lief ga ik met een vriendin en haar dochtertje en mijn zoontje samen zwemmen. En ik vind het heerlijk als er mensen gezellig blijven eten. Iedereen is toch al zo druk tegenwoordig. Dan ga ik niet graag in een drukbezochte kroeg staan om proberen boven de muziek uit een gesprek te gaan schreeuwen. Ik zie mensen op straat, bij de buren, op mijn eigen bank, onder werktijd, online en op het sportveld. Ik ben niet eenzaam.

Goed, als we iets samen willen gaan doen hebben we oppas nodig. We hebben de wintercompetitie moeten laten omdat we geen oppas elke week wilden vragen. Dat vinden we beiden heel erg, want we speelden graag samen tennis omdat dit zo echt samen was. Maar we zijn ook geen types die te pas en te onpas een oppas regelen. We hebben gelukkig mijn ouders in de buurt en een aantal lieve vrienden die vrijwel altijd klaar staan en die we ook vertrouwen. Maar daar willen we beslist geen misbruik van maken. Onze visie is dat wij vrijwillig hebben gekozen voor kinderen, dan pas je daar je lifestyle op aan. Op alle fronten. En dat is geen opoffering. Dat is liefde.