Ik was 30 toen Dean werd geboren en 33 toen Jake het levenslicht zag. Er was nog geen vuiltje aan de lucht. Langzaamaan zag ik de wallen en enkele rimpeltjes ten tonele verschijnen. Niet iets waar ik me heel druk om maakte omdat ik er gewoonweg geen tijd voor had. En zo verstreken de jaren. Totdat…  er een moment in je leven komt dat je ’s morgens opstaat, in de spiegel kijkt en denkt: Tjuu! Dat heeft er wel eens beter uitgezien. Je inspecteert, voelt en kijkt en je komt dan tot de conclusie dat er iets moet gebeuren. Lang tijd om erover na te denken heb je niet omdat manlief aan de badkamerdeur staat te rammelen of je klaar bent, zoonlief roept dat hij juist klaar is en in de verte hoor je de kleinste telg roepen dat hij dorst heeft en/of honger en snoep, koek of chips wil.

En zo verstrijken er weer een paar weken en sta je vervolgens weer voor de spiegel en besluit je dat het tijd wordt voor actie. Operatie: maak Sandy weer toonbaar na 6 jaren van vroeg opstaan, rennen, vliegen en nachtelijke onderbrekingen, gaat van start.

In besluit mijn make-up tasje te inspecteren. Als ik dat ding tenminste ergens kan vinden… Het moest hier toch ergens liggen? En dan héél ver achter in de kast verstopt, vind ik hem. Zonder te kijken gooi ik alles in de prullenbak omdat de houdbaarheidsdatum al heel lang geleden verstreken is. 6 jaar geleden om precies te zijn. Het is dus nog erger als ik dacht. Ik ben verslonst. En goed ook.

Op naar de drogist. Als eerste kom ik langs de crèmes. Waren er destijds ook zoveel?? Ik zoek een dag- én nachtcrème. 1 van beide is waarschijnlijk niet genoeg. Maar welke?? Ik lees aandachtig de tientallen etiketten. Ben duidelijk op zoek naar iets. Heb alleen geen idee waarnaar. En dan ineens schieten mijn ogen naar een andere rij crèmes. Het lijkt wel of ze oplichten en er muziek uit de doosjes komt! Dat is het! Antirimpelcrème! Gretig pak ik het ene potje na het andere en maak al snel een beslissing. Een stuk opgewekter als toen ik het pand binnenkwam loop ik richting make-up. Dat is niet zo moeilijk. Ik gooi mijn mandje vol met mascara, oogpotlood, wat oogschaduw en dan het tweede hallelujamoment van de dag, wallenverstopspul! Het leven is fijn! Met een sierlijke boog mik ik ook deze in mijn mandje, kiep er nog wat poeder achteraan en ga blij naar huis. Missie volbracht!

Als de heren des huizes alle drie het huis een paar dagen later hebben verlaten naar werk, school en peuterspeelzaal ga ik aan de slag. Al snel kom ik er achter dat het wallenspul een regelrechte flop is. Ik leek wel een omgekeerde pandabeer. Ook het poeder was een fiasco. In mijn enthousiasme had ik niet gezien dat er glitters in zaten. Ik keek in de spiegel en zag een pandabeer die carnaval ging vieren. Hoe haal je die rommel er weer vanaf? Ik schrobde en schrobde maar de glitters leken zich te vermenigvuldigen na elke veeg over mijn gezicht. Lichtelijk raakte ik in glitterpaniek. Ik moest over een uur naar de peuterspeelzaal. En dat doe ik dus niet als een glitterbal. Snel onder de douche met als risico dat mijn hele lijf onder de glitters zou komen. Gelukkig was het tuig niet opgewassen tegen mijn goede idee en stapte ik daarna glitterloos onder de douche vandaan.  En dan hét product waar het allemaal om draait. Hét product wat me moet veranderen van die mevrouw uit de Andrélon-reclame, die zich verzorgde maar het net niet was, tot de Sandy van pak hem beet een jaar of 10 geleden. Dé antirimpelcrème. Vol goede moed begin ik met smeren. Ik kijk en wacht. En kijk nog eens. En wacht weer. Kijk wat dichterbij de spiegel. En wacht. Totdat ik me bedenk dat ze waarschijnlijk niet zomaar ineens uit je gezicht springen. Elke dag smeerde ik trouw de crème op mijn gezicht, totdat ik na een week of 2 dacht: Is het nu echt minder?? Volgens mij wel. Toch??

En toen kwam de langverwachte bevestiging. Ik ontving een sms-je van vriendinnetje F: “Hee San. Ik wilde effe zeggen.. Niet dat je dat normaal niet doet hoor, maar je zag er goed uit! Uitgerust of zo…Fijn om te zien in ieder geval! X.” En toen wist ik het, het werkt, HET werkt, HET WERKT! Daag Andrélon-reclame mevrouw! Daag rimpels! Tot over een hele lange tijd sukkels! Maar wacht eens… Als het dus werkt, betekent het dus ook dat het wel degelijk nodig was. Dat wist ik ook wel maar toch.. ik kan dus niet meer zonder… Ach wat maakt het ook uit. Het werkt!!!

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar. En samen wonen zij in een dorp in Limburg.