Toen mijn zoon een dreumes was zat ik eens met hem bij mijn ouders aan tafel, mijn oom en tante waren er ook bij. We hadden enorm veel lol en op zeker moment werd het zo hilarisch dat ik de slappe lach kreeg. Het arme kind was helemaal overstuur. Bruuuuuullen! Toen ik weer was bijgekomen was hij dat ook. Toen ik weer ging lachen ging hij weer brullen.

Er werden en worden hier in huis veel kinderfilms gekeken waar natuurlijk ook veel leuke liedjes in te horen zijn. MamaJo zong mee? Geen goed idee. Zoon boos. Meefluiten dan met een leuk deuntje? No way.

Maar ik kan het niet laten, ik hou van zingen, ik word vrolijk van al die leuke liedjes in Disney-, Pixar- of Dreamworksfilms en zing ze dus vaak zonder dat ik het zelf eigenlijk in de gaten heb mee. Fijntjes word ik er dan op gewezen mijn mond dicht te houden. Nou jaaaaa!

Zoonlief is zelf ook dol op muziek, heeft de oude Ipod van zijn oudste zus gekregen en heeft daar zijn lievelingsliedjes op staan. Heeft een cd speler op zijn kamer. Dansen doet hij zelf ook uitbundig. Maar o wee als ik eens iets in die richting doe. “Mama doe normaal!”

Tegenwoordig wordt mijn gezang gedoogd ;). Ik krijg hoogstens wat diepe zuchten te horen, een paar rollende ogen en soms zie ik dat hij er stiekem eigenlijk wel om moet lachen.

“Ooh ooh, wat heb ik toch een vermoeiende moeder!” hoor ik dan ook regelmatig.

Geschreven door: MamaJo, moeder van een zoon van 7, zelf 42 jaar oud en getrouwd met man. Stiefloeder van twee meiden van 16 en 18. Vrouwtje van een oude poes en een jonge hond. Blogt op haar eigen blog “Home is where the magic happens”.