Waar je voordat je kinderen kreeg een normaal gesprek kon voeren met vrienden of familie, of misschien zelfs met je schoonmoeder, is het nu een hels karwei een hele zin uit te spreken zonder te worden gestoord door je zelfgebakken wereldburgers. Kinderen hebben stiekem verstopte voelsprieten waarmee ze altijd doorhebben dat je iets wil gaan zeggen. Iets wat helemaal NIETS te maken heeft met hen. En dat is uiteraard het teken om te zorgen dat de aandacht weer terug gaat naar waar het hoort te zijn. Bij hen.

Er moet geplast, gepoept, gegeten en gedronken worden. Er wordt gevallen, gestoten, geschopt en geslagen. De Wii gaat niet aan, de TV doet raar, de afstandsbediening werkt niet. Er is hoofdpijn, buikpijn en jeuk. Hij stinkt, zij is stom, hij zit voor de tv, zij is stom, hij is altijd al een sukkel geweest, zij is stom. Hij is zelf stom. Zij is stommerder. Hij kan voetballen, zij kan dansen, kijk maar! Kijk nou!!! Mahaaaaammmmm, ik zei dat je moest kijken!!!

Dit soort gedrag zou je van niemand pikken. Maar als je je eenmaal hebt laten overhalen door je oerdriften om je voort te planten, gaat er blijkbaar een doos tolerantie voor onuitstaanbaar gedrag open. Voordat er kinderen in de wieg lagen te krijsen om aandacht, zorgde je voor jezelf en je eigen wensen, dromen en lusten. Want wie was er toen belangrijk? IK. Ik, ik, ik. Dat knelt. Tenminste, als je dat combineert met kinderen. Al die ego’s die zichzelf op de eerste plek zetten zorgen voor een ego-oorlog.

En dus pak je jezelf na het baren in je nekvel en gooi je jezelf een paar treden naar beneden op de ladder. Ik vermoed 2 treden voor een jongen en 3 voor een meisje. Na het krijgen van beide smaken sta je dus op de zesde plek op de ‘ladder der belangrijkheid’. Dat is niet zo mooi voor je ego. Gelukkig kunnen we heel wat hebben, zo ook onze ego’s. Die krabbelen vanzelf weer wat omhoog. Ik voel mijn ego zo af en toe de kop op steken. Dan ga ik doen wat ík wil en kan het me bijzonder weinig schelen wat anderen (lees, mijn kinderen) daarvan vinden. Maar dat komt nog niet zo heel vaak voor. En dat hoeft ook nog niet. Ik vind die egotrips van mijn kinderen vaak ook wel aandoenlijk namelijk. Ik applaudisseer met alle liefde voor zelfverzonnen toneelstukjes en dansjes. Ik bak en versier enorm graag koekjes en cakejes met mijn twee mini-koks. En zolang mijn ego maar niet helemaal afsterft tot een volgzame, hersenloze en slonzige vrouwspersoon, ben ik helemaal tevreden.