Anderhalve week verder en ik zit helemaal in het vakantiegevoel. ’s Morgens wakker worden met Maaike naast me want nu haar grote broer logeert bij zijn tante, mag zij logeren bij papa en mama in bed. Ze mag ’s avonds lekker lang opblijven, net als papa en mama en ’s morgens asociaal lang uitslapen, net als mama en Frutsel want ook die teef heeft haar plekje opgeëist in het grote bed. Kortom, het is een gezellige boel op de slaapkamer.

Overdag doen we zo min mogelijk. Het is vakantie en niet in de weg gezeten door haar broer kan Maaike optimaal van haar vrijheid genieten. Ze kan tv kijken wanneer zij wil en naar de programma’s die zij wil. Ze kan computeren zolang als ze maar wil zonder dat haar broer over haar schouders ongevraagd aanwijzingen staat te geven en onder het mom van helpen voorzichtig aan, het hele spel en dus de computer overneemt. De Hemel op aarde zou je denken.

Maar zoals zo vaak bij broer en zus, mist ze hem wel en vraagt ze regelmatig naar hem. Ruzie maken schijnt nou eenmaal verslavend te zijn, gepest worden, pesten en vechten voor je gelijk ook. Het leven is blijkbaar pas compleet als er iemand is die je dwars zit en pas waardevol als het moeite kost.

Voor sommige volwassenen geldt hetzelfde. Als ze geen problemen hebben is hun leven niet compleet. Als er geen problemen zijn dan bedenken  en creëren ze er zelf een paar maar ze moeten iets hebben om zich tegen te verzetten. Winnen is leuk maar niet zonder een gevecht om achteraf over op te scheppen. Hoe vaak komt het niet voor dat iemand hemel en aarde beweegt om zijn gelijk te halen en op het moment dat je het hem gewoon geeft, zijn eigen gelijk in twijfel gaat trekken in een poging het ergens anders over oneens te zijn. De meeste mensen willen geen makkelijk leven, daar worden ze dood ongelukkig van. Mensen willen winnen, strijd leveren en dan is het natuurlijk wel de bedoeling dat je het ze regelmatig moeilijk maakt want anders is er geen barst aan. En ach, waarom ook niet? Waarom zouden we die mensen hun lol niet gunnen want het is nog vermakelijk ook. Niets is leuker dan het spel, op jouw voorwaarden, mee te spelen en een tikkie te frustreren omdat jij, in tegenstelling tot je tegenstander, geen waarde hecht aan de winst maar gewoon beter in het spelletje probeert te worden. Zo wordt die dwarsligger je leermeester en het spelletje je studie. Zo wordt iedere strijd, vermakelijke kost voor beide partijen maar ben jij niet meer het slachtoffer maar de regisseur. Je doet per slot van rekening mee zolang jij het leuk vindt en stopt en geeft je gewonnen als je er klaar mee bent. Zo makkelijk is dat, zolang jij maar geen waarde hecht aan de winst, gelijk krijgen of het laatste woord, heb je, je tegenstander in je zak.

Jammer genoeg is mijn dochter nog iets te jong om dit in praktijk te brengen maar ik doe er alles aan om haar lichtend voorbeeld te zijn. En met een leermeester als haar vader studeer ik met een glimlach nog even verder en geef ik mijn kennis straks door aan haar.