Zo nu en dan daagt Nicky mij met een onderwerp voor een column uit. Dit keer is het ‘A girls best friend, mirror’.
Een leuk maar ook lastig onderwerp om mijn gedachten over te laten gaan. Ik besteed niet heel veel aandacht aan mijn uiterlijk, integendeel. Ik hoef er niet representatief uit te zien voor mijn werk, ik ga rustig zonder make-up de straat op. Als ik al werk maak van mijn uiterlijk dan kom ik niet verder dan mascara, oogpotlood en een beetje lippenstift, meer heb ik simpelweg niet in huis.

Ik weet ook eigenlijk niet of het veel verschil maakt of je veel aan je uiterlijk doet of niet. Waar het in mijn beleving om gaat is wat jij ziet als je in de spiegel kijkt. Ben je blij met je spiegelbeeld of op zijn minst tevreden. Ben je blij met jezelf, wie je bent als persoon? Durf je echt in de spiegel te kijken, ook zonder opsmuk of is de naakte waarheid over jezelf te confronterend? Heb je vrede met jezelf, wat zou je van jezelf vinden als je, jezelf tegen kwam op straat? Zou je vriendinnen met jezelf kunnen worden?

Hoe je, je over jezelf voelt heeft alles te maken met zelfkennis, je zelfbeeld. Jezelf durven aankijken met alles erop en eraan. Niet alleen de mooie kanten maar ook de minder mooie of zelfs lelijke kanten. Eerlijk zijn naar jezelf. Er is niks mis mee als je jezelf soms beter voordoet dan je bent zolang je zelf op dat moment maar weet dat je jezelf hebt opgepoetst om beter uit de verf te komen. Als je eerlijk bent naar jezelf zal een ander je ook niet zo makkelijk kunnen kwetsen. Wie zou jou nog kunnen beledigen als je zelf allang weet hoe het zit en jezelf hebt geaccepteerd zoals je bent. Als er een beledigende opmerking wordt gemaakt die niet klopt dan reageer je niet gekwetst omdat je weet dat die ander onzin uitkraamt. Als er een beledigende opmerking wordt gemaakt die wel klopt dan reageer je niet gekwetst omdat je weet dat het waar is en vrede hebt met de betreffende “tekortkoming”.

Jammer genoeg hechten te veel mensen waarde aan zoete leugens waarvan ze zelf graag zouden willen geloven dat ze op waarheid berusten. Te veel mensen worden boos op degenen die ze durven te confronteren met minpuntjes waarvan ze diep van binnen wel weten dat ze, het hebben maar waar ze zelf nog geen vrede mee hebben gesloten of zelfs van walgen. De eerlijke persoon is dan de klootzak terwijl het gevoel wat zij bij jou oproepen alles zegt over de ontkenningfase waarin je verkeert en de onzekerheid die je diep van binnen over jezelf hebt.

Ik denk dat ik mezelf redelijk goed ken. Ik ken mijn sterke maar ook mijn zwakke punten. Ik maak mezelf geen illusies wat betreft mijn uiterlijk maar ook niet wat betreft mijn karakter. Ik ben niet beeldschoon maar ook niet spuuglelijk. Ik ben niet dik maar heb ook niet het figuur van een fotomodel. Ik ben geen heilige, integendeel maar ook niet ziek in mijn hoofd. Ik kan me soms gedragen als een vals secreet maar dat is een houding die ik aanneem als reactie op bepaalde mensen. Ik schaam me daar niet voor, ik ontken het ook niet, ik weet dat het zo is en ook dat bepaalde mensen het verdienen om die kant van mij te leren kennen. Mijn houding, gedrag en reacties verdienen lang niet altijd de schoonheidsprijs maar zijn meestal wel een logisch gevolg van een soortgelijke oorzaak.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven