Ik kan eigenlijk wel stellen dat ik het getroffen heb. Afgezien van het feit dat ze me regelmatig het bloed onder de nagels uit halen, ben ik voornamelijk gezegend met en super trots op mijn koters. Ik ga jullie niet vervelen met een lange, zelfingenomen lijst vol lovenswaardige prestaties want die lijst doet er eigenlijk niet toe. Waar ik het meest blij om ben is hun zelfredzaamheid. Ze redden zich, ze houden zich uitstekend staande, laten zich de kaas niet van het brood eten en zijn hard voor zowel mij als anderen maar ook voor zichzelf. En ik hou ervan. Ik hoef niet voorzichtig met ze om te springen, ik kan gewoon eerlijk en mezelf tegen ze zijn. Ze kunnen het hebben, ze zijn wat gewend, ze hebben genoeg meegemaakt om met veel, zo niet alles, te kunnen dealen.

Ik hoef niet bang te zijn dat ze zich laten ondersneeuwen. In beide zie ik regelmatig mezelf terug. Mijn zoon die de discussie niet opzoekt als hij weet dat hij toch aan het kortste eind zal trekken en zwijgzaam gehoorzaamd zonder het er perse mee eens te zijn. Hij heeft geleerd dat het lang niet altijd zin heeft of verstandig is om jezelf uit te spreken en doet er dus regelmatig het zwijgen toe. Hij denkt veel maar uit zijn gedachten alleen als hij het gevoel heeft dat er naar hem geluisterd zal worden. Ik vraag me regelmatig af wat er in zijn hoofd omgaat in de wetenschap dat ik maar van een klein deel van zijn hersenspinsels op de hoogte ben. Net als zijn moeder zwijgt hij als hij weet dat praten geen enkele zin heeft. Ik heb dat moeten leren, op de lagere school en ook op de middelbare, nam ik nooit een blad voor de mond en heb daarmee mezelf vaak in de nesten gewerkt.

Mijn dochter doet me denken aan die jongere versie van mezelf. Ook zij neemt geen blad voor de mond, floept er van alles uit en denkt vaak totaal niet na over de consequenties van haar uitspraken. Hoe graag ik ook zou willen dat zij een beetje meer op haar broer leek en eens wat vaker zou besluiten om dingen te denken in plaats van ze op tafel te gooien, ik kan persoonlijk wel lachen om haar spontane, ondoordachte, confronterende uitspraken. Maar verstandig is het niet, integendeel. Ze heeft dan wel een moeder die barst van de zelfspot en zichzelf als eerste met een korrel zout neemt, dat geldt jammer genoeg voor lang niet alle mensen in haar omgeving. Tegen mij mag ze rustig zeggen dat ze me lelijk vindt of dik. Ik kaats de bal meteen terug door haar eraan te herinneren dat ze behoorlijk op haar moeder lijkt, lekker puh!

Hoe verschillend ze ook zijn, ze zijn wel allebei zichzelf, ze zijn echt. Dat wil zeggen, voor mij zijn ze echt. Ik weet namelijk dat mijn oudste regelmatig iets heel anders denkt dan hij uitspreekt en dat mijn jongste grappig zijn belangrijker vindt dan oprecht zijn. Maar dat geldt niet op het moment dat ik één op één een gesprek met hen aanga. Op het moment dat ze weten ze hun zijn zegje mogen doen, dat er naar hen wordt geluisterd zonder vooroordelen en zonder te worden afgekeurd, spreken ze zich wel uit. Er zijn namelijk geen zaken die onbespreekbaar zijn wat mij betreft. Ze mogen hun onvrede uitspreken, ze mogen boos zijn of geïrriteerd. Ze hoeven zich niet in te houden omdat bepaalde uitspraken niet aardig zouden zijn of zelfs kwetsend of beledigend. Er zijn wat mij betreft geen etiketten of beleefdheidsvormen als het een persoonlijk gesprek met hun moeder aangaat. Hun ware aard, die wil ik ontdekken, niet de houding die ze aannemen om in de smaak te vallen of goed genoeg in de ogen van anderen. Ik wil weten wat er in mijn kinderen omgaat, wat voor vlees ik in de kuip heb. Ik wil mijn kinderen niet vormen naar mijn wensen, ik wil ontdekken welke vorm ze hebben en waar ze zich het prettigst bij voelen. Ik wil ze leren om, met die vorm, zo goed mogelijk zichzelf staande te houden zonder het zichzelf onnodig moeilijk te maken of al te veel mensen tegen zich in het harnas te jagen. Maar ze moeten bovenal zichzelf durven zijn en onder geen enkele omstandigheid zichzelf verloochenen voor mensen die hun ware aard niet kunnen handelen.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven