Ik heb mijn kinderen eigenlijk altijd geleerd om eerlijk te zijn. Ze hoeven niet altijd hun mening ongevraagd te laten horen maar als iemand naar hun mening vraagt dan mogen ze die gewoon geven. Dat hun mening niet altijd hetzelfde klinkt als het gewenste antwoord is onvermijdelijk maar in ieder geval wel eerlijk. Dus als iemand je vraagt of je hem mooi vindt en je vindt hem spuuglelijk, dan kun je proberen het antwoord leuk in te kleuren maar liegen dat je hem mooi vindt is “notdone”.

Inmiddels heb ik mijn menig een beetje verfijnd. Eerlijk zijn is belangrijk bij vrienden, bij mensen waar je waarde aan hecht. Vrienden die kunnen jouw karakter en eerlijkheid handelen en waarderen, daar hebben jullie elkaar om uitgekozen. Maar wat betreft familie of bekenden… waarom zou je in vredesnaam ruzie gaan uitlokken als je waarde hecht aan de lieve vrede? Als die lieve vrede je gestolen kan worden dan is het natuurlijk een ander verhaal. Maar als die lichtgeraakte nicht jou vraagt of die jurk haar mooi staat en je zit niet te wachten op een familiaire vete, waarom zou je dan eerlijk zeggen dat ze voor schut loopt in dat niemendalletje wat overduidelijk bestemd is voor een maatje minder. Als je uit ervaring weet dat jouw eerlijke mening in verkeerde aarde valt dan geef je toch gewoon het antwoord waarvan je weet dat ze dat graag wil horen. Sommige mensen worden nou eenmaal graag voorgelogen. Ze kan ook gewoon zelf in de spiegel kijken om te concluderen dat ze eruit ziet als een rollade. Mensen die vragen naar de bekende weg die mag je best de verkeerde kant opsturen.

Zelf zeg ik ook nog weleens, als mensen mij om mijn mening vragen: ‘Wil je mijn echte mening of de politiekcorrecte variant?’ In de meeste gevallen zijn ze de door de vraag al voldoende beledigd om het er verder bij te laten.

Het probleem in het geval van mijn kinderen is dat ze weinig tact hebben. Opmerkingen als: ‘Hé, jij hebt drie kinnen…’ of ‘Jij hebt een grote neus!’ worden er regelmatig uitgeflapt. Nou kunnen volwassenen die kinderlijke eerlijkheid vaak wel handelen maar tegen een leeftijdgenootje zeggen dat ze dik, lelijk of dom is, is op zijn zachtst gezegd niet aardig, meestal slecht voor de sfeer en dus sterk af te raden als je het nog een beetje gezellig wilt houden.

Dus leer ik mijn kinderen toch maar dat ze, als de waarheid kwetsend is, best een beetje mogen liegen. Als ze er toch voor kiezen om te zeggen wat ze echt vinden dan probeer ik ze te leren om, in plaats van te zeggen: ‘Jij BENT…’ Te zeggen: ‘Ik VIND jou …’ Ze mogen van alles vinden van een bepaalde situatie of een bepaald persoon maar wat zij vinden is niet per definitie de waarheid. Het is hun mening en geen voldongen feit. Maar in dat opzicht is er nog een lange weg te gaan. Kortom, beter een leugentje om bestwil dan ruzie in de tent.

Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Mijn kinderen zijn aan mijn opmerkingen gewend en kunnen mentaal heel veel hebben dus als mijn dochter in een verschrikkelijke outfit de trap af komt dan zeg ik botweg dat ze er niet uit ziet en voor schut loopt. Als mijn stiefdochter daarentegen met een verschrikkelijke outfit de trap af komt en trots loopt te stralen, mag haar vader het slechte nieuws brengen maar ik lieg veiligheidshalve dat ze er best leuk uit ziet.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.