Opvoeden is al een lastige taak als je alleen met je eigen kinderen bent. Nog lastiger wordt het als er andere kinderen bij betrokken zijn wiens ouders andere regels handhaven dan jij. Opmerkingen als: ‘Maar hij mag het wel van zijn moeder,’ zijn dan onvermijdelijk.

Maar ik ben er klaar mee, mijn kinderen, mijn regels en wat andere ouders voor regels verzinnen voor hun kinderen moeten zij weten. Maar mijn kinderen zullen het mij moeten doen en naar mij moeten luisteren, hoe onredelijk ik in vergelijking met andere ouders soms ook klink. Als ik er niet bij ben en ze spelen bij een vriendje of vriendinnetje, dan gelden de regels van de ouders van het betreffende vriendje of vriendinnetje. Als ze daar meer mogen vind ik het best, dan mogen ze van die tijdelijke vrijheid genieten, mogen ze minder dan hebben ze zich maar aan te passen.

Nog lastiger is het als kinderen onderling gaan lopen vervelen. ‘Hij doet dit, zij deed dat, hij begon, het is haar schuld…’ Allemaal leuk lief en aardig maar vaak is het niet te achterhalen wie de waarheid spreekt en wie keihard liegt en soms ligt de waarheid ergens in het midden. Ik probeer mijn kinderen bij te brengen dat ze zich regelmatig bij een onrechtvaardige uitkomst neer zullen moeten leggen en hun verlies zullen moeten nemen. Als ze vinden dat die andere liegt of oneerlijk is dan moeten ze niet perse hun gelijk willen halen maar besluiten dat het betreffende kind wellicht niet zo’n geschikt vriendje of vriendinnetje is en voortaan maar niet meer met dat kind gaan spelen. Als je weet dat iemand vals speelt dan kun je eeuwig ruzie gaan zitten maken en proberen het discutabele gedrag aan te tonen, je kunt ook simpelweg besluiten niet meer met het spelletje mee te doen omdat die ander toch niet eerlijk is en volgens de regels speelt. Volgens sommige ouders is dat wellicht een domme zet en leer ik mijn kinderen niet voldoende om voor zichzelf op te komen maar ik ben van mening dat je een ander toch niet kunt veranderen en dat zou je ook helemaal niet moeten willen. Je kiest je vrienden uit op basis van hoe ze zijn en of ze bij je passen, iets kost wat kost passend willen maken werkt in mijn beleving niet.

Nou ben ik natuurlijk gepokt en gemazeld door mijn verleden. Ik weet als geen ander hoe kansloos het is om iemand iets in te laten zien als hij allang heeft besloten dat hij gelijk heeft en jij ongelijk of simpelweg niet over de capaciteiten beschikt om zich in te leven in iemand anders dan zichzelf. Als iemand dan ook nog bereid is om met leugens zijn visie geloofwaardig over te laten komen en niet in staat tot enige vorm van zelfkennis en inzicht dan is mijn ervaring dat je die persoon beter gezellig in zijn eigen sop kunt laten gaarkoken en afstand kunt nemen van het geheel. En ja, ik heb regelmatig de fout gemaakt te denken dat ik die ander wel op andere gedachten zou kunnen brengen met aantoonbare feiten maar dat is meerdere malen een illusie gebleken. Ik heb jarenlang, keer op keer, mijn kop gestoten, ben keer op keer tegen dezelfde muur op gelopen en had veel eerder de beslissing moeten nemen om weg te lopen en bepaalde mensen los te laten. Inmiddels heb ik mijn lesje geleerd en ik hoop dat ik mijn kinderen die lange lijdensweg kan besparen. Dus probeer ik ze bij te brengen dat ze soms beter hun verlies kunnen nemen en de andere partij hun zelfverzonnen gelijk kunnen gunnen en afstand nemen van de betreffende persoon. Met sommige kinderen en ook volwassenen is het gewoon onmogelijk om gezellig een spelletje te spelen omdat die ander de spelregels steeds aanpast zonder jou daarvan op de hoogte te stellen of met jou te overleggen. Niet gaan lopen zeuren of stampvoeten in zo’n geval maar stoppen met meespelen en iemand anders opzoeken om een spelletje mee te doen.

In mijn beleving snijdt het mes op deze manier aan twee kanten. Of mijn kinderen nu de stoorzender zijn of de Heilige boontjes, klagen over het gedrag van anderen heeft geen zin. Die ander kun je niet verplichten zichzelf aan te passen aan jouw ideeën en zienswijze dus zorg maar dat jijzelf een manier en een oplossing vindt waar je de medewerking van de ander niet voor nodig hebt. Het is mijn manier om ze af te leren hun zin door te drammen maar ook om pestkoppen zo min mogelijk kans te geven grip op hen te krijgen.

Maar ja, het zijn en blijven kinderen en kinderen willen elkaar maar wat graag overtroeven. Ik probeer altijd om het gelijk ergens in het midden te laten en totaal onbelangrijk te laten zijn. ‘Jullie kunnen het niet eens worden samen? Oké, dan kies ik wel voor jullie maar wel iets anders dan jullie in jullie hoofd hadden. Wil de één Disney XD kijken en de ander Nickelodeon, dan zet ik NPO 3 op en in het ergste geval gaat de tv gewoon uit!’ Ik heb namelijk geen zin om de hele dag te moeten gaan scheidsrechteren. Niet tussen mijn eigen kinderen en ook niet tussen mijn kinderen en mijn bonusdochter. Als het samen niet gaat dan trek ik ze desnoods uit elkaar en mogen ze om de beurt in plaats van samen. Ze spelen gezellig samen of ze spelen alleen, zij mogen het zeggen…