Ik heb er zin in. Ik heb er zin in omdat ik mijn negatieve ervaring voorgoed kan wissen uit mijn systeem en kan vervangen voor een mooi, liefdevolle, positieve ervaring. Zelf ben ik wellicht nog wel het meest verbaasd. Haast net zo verbaasd als op het moment dat ik me realiseerde dat ik toch nog in de liefde durfde te geloven en bereid was het een kans te geven. Ik had besloten nooit meer aan een vaste relatie te beginnen, ik was klaar met mannen… dacht ik. Maar toen kwam ik bij Jaap. Jaap was er ook klaar met relaties, misschien zelfs wel meer klaar dan ik. Maar het voelde goed, zelfs té goed om er niks mee te doen. Ik hoor het ons nog zeggen: ‘We doen rustig aan hoor, niet te hard van stapel…’ Achteraf kan ik constateren dat, dat niet is gelukt en ik ben er blij om.

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder. Twee jaar waarin Jaap mij regelmatig heeft laten weten dat hij DE vraag toch echt een keer zou gaan stellen waarop ik steevast antwoordde dat hij dat wel zou kunnen doen maar dat ik toch NEE zou zeggen. Hij lachte dan steeds smalend met de mededeling: ‘Al moet ik het je duizend keer vragen….’

Duizend keer was niet nodig, integendeel. Slechts één keer was genoeg om mij voor de bijl te laten gaan. Ik hoefde niet zo nodig nog een keer te trouwen maar als ik dan toch nog een keer zou gaan trouwen dan was er maar één gegadigde. Tja en waarom zou ik dan niet gewoon JA zeggen en het risico nemen?

Ik heb besloten om met Jaap de sprong te wagen. Ik weet hoe het voelt als het niet goed zit maar inmiddels ook hoe het voelt als het wel goed zit en dat gevoel wil ik niet laten wegglippen maar vasthouden. Het blog wat ik eraan heb gewaagd met de titel: ‘Ja, met jou wel!’ heeft inmiddels al mijn persoonlijke schrijfrecords verbroken. Ik kan het niet zien maar ik weet dat al mijn voormalige vrienden het hebben gelezen en hun mening vol afschuw klaar zullen hebben en intens medelijden met mijn ex. Vanaf het prille begin hebben zij mij in plaats van hem veroordeeld. Het deed er ineens niet meer toe wat er was voorgevallen maar het feit dat ik bepaalde dingen deelde, dat was pas erg. De waarheid mocht niet worden gedeeld, de leugens wel.

De afgelopen twee jaar waren mooi maar soms ook pijnlijk. Vele vrienden hebben afgehaakt, zelfs naaste familie heeft me laten vallen als een baksteen. Maar ach, hoeveel waarde moet je hechten aan het oordeel van mensen die liever hadden gehad dat ik de schijn op had gehouden en mijn eigen geluk ondergeschikt had gemaakt om het imago van die ander niet te schaden? Velen hebben afgehaakt met als resultaat dat ik inmiddels precies weet wie mijn echte vrienden zijn en met wie ik me rijk mag prijzen. Oude vrienden zijn vertrokken, nieuwe vriendschappen gesmeed. Nieuwe vrienden, mensen die mij nemen zoals ik ben en mij juist waarderen om wie ik ben en wat ik doe.

Wanneer weet ik nog niet maar met wie al wel. Ik ga trouwen, WIJ, Jaap en ik, gaan trouwen. Wij gaan het vieren maar niet op de manier zoals het hoort maar op onze manier met uitsluitend mensen die dicht bij ons staan. Dat laatste alleen al stemt mij vrolijk. Geen mensen op de gastenlijst die erop staan omdat dat nou eenmaal zo hoort. Wij bepalen zelf wel hoe het hoort en wie we erbij willen hebben, lekker puh. Laat ze maar praten, we zijn wat gewend want hé… Jaap en ik, wij zijn ons er ééntje!

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven