Na de zomervakantie gaat mijn oudste naar het voortgezet onderwijs. Kleine jongetjes worden snel groot. Een heel nieuw tijdperk breekt daarmee aan. Ik ben benieuwd of hij net zo vaak de weg kwijt zal zijn, op zoek naar het volgende vak en bijbehorende lokaal, als zijn moeder. En ik zat nog op een relatief kleine middelbare school. Ik hoop ook dat hij het iets beter gaat doen dan zijn moeder. Ik heb de M.A.V.O. dan wel afgemaakt en het bijbehorende diploma op zak maar toen ik verder zou gaan leren op de school waar mijn zoon nu naartoe gaat om door te stromen naar H.A.V.O. 4, heb ik halverwege dat jaar afgehaakt. Geen animo, geen stok achter de deur en geen idee wat ik later wilde worden. Sowieso heeft die school mijn familie weinig goeds gebracht. Zowel mijn broer als mijn neefjes als ikzelf hebben er een potje van gemaakt. Het is maar goed dat mijn zoon mijn achternaam niet draagt want anders hadden ze bij het horen van zijn naam al meteen de hakken in het zand gezet. ‘Nee hè, niet weer zó één!’

Gelukkig leert mijn zoon, net als ik trouwens, makkelijk. Hij hoeft doorgaans niet lang te blokken om de stof tot zich te nemen. Maar dat hij het kan, is niet genoeg, weet ik uit ervaring. Hij moet het ook willen en weten waar hij het voor doet. Een haalbare toekomstvisie is dan eigenlijk onmisbaar. Maar voor zover ik weet, weet mijn zoon nog niet echt wat hij wil worden. Het zal wel iets met computers zijn maar tot op heden vindt hij vooral het spelen van spelletjes erg interessant.

De middelbare school, ik houd mijn hart vast. Mijn zoon zit toch al in een ingewikkelde situatie met ouders die in scheiding liggen. Daarnaast is hij nogal gevoelig voor invloeden van buitenaf, hij laat zich iets te makkelijk gek maken. In mijn tijd was roken al heel stoer maar drugs was op mijn school niet voorhanden en ik had sowieso bij lange na het lef niet om te experimenteren op dat gebied. Wat betreft drank en seks was ik ook zo groen als gras en dat ben ik tot lang na mijn schooltijd gebleven. Vooral wat betreft seks had ik best wat wilder mogen doen. Een beetje ervaring en kennis op dat gebied had me later, in mijn relatie, een boel leed kunnen besparen en dan was het waarschijnlijk ook nooit tot een huwelijk gekomen. Maar ja, ik wist niet beter en dacht daardoor dat, hoe het ging, de normale gang van zaken was.

Met mijn ervaring op zak hoop ik voor mijn zoon meer te kunnen betekenen dan mijn ouders voor mij hebben gedaan. Zonder hem aan te moedigen erop los te leven, wil ik hem toch meegeven dat er meer is op de wereld dan braaf zijn en zijn plicht doen. Ik wil hem meegeven dat het goed is om loyaal te zijn maar nooit ten koste van zichzelf en dat loyaliteit normaliter van twee kanten zou moeten komen. Alles in balans, het klinkt lekker simpel maar dat is het vaak niet. Hij mag vooral ontdekken en genieten maar natuurlijk wel met mate. Hij mag experimenteren en ervaring opdoen, genieten van alle geneugten van het leven maar nooit ten koste van iemand anders. Hoe gevoelig zal hij zijn voor grenzen en in welk opzicht dan. Zal hij ze respecteren of juist opzoeken en eroverheen proberen te gaan of zal hij iedereen over zijn eigen grenzen heen laten stampen.

Inderdaad, misschien moet zijn moeder ook nog het één en ander leren. Loslaten bijvoorbeeld want al mijn opvoedkunde ten spijt, hij zal het zelf moeten en vooral moeten willen doen. Ik heb mijn best gedaan om hem de nodige waarden, normen, respect en fatsoen bij te brengen maar het is aan hem wat hij ermee doet. Ik zal mijn uiterste best doen om hem een luisterend oor te bieden en ik kan alleen maar hopen dat hij zich veilig genoeg voelt om het met mij te delen als er wat is. Dat overal over gepraat kan worden, dat niks té gek is of raar klinkt. Dat zijn moeder niet schrikt als het over uitgaan en de bijbehorende drank, drugs en seks gaat . Zijn moeder is dan misschien pas op latere leeftijd gaan genieten maar dat betekent wel dat zij het zich nog letterlijk als de dag van gisteren kan herinneren en ook nog weet hoe het voelt als het niet goed zit. Zijn moeder kent het leven van allebei de kanten. Van het zichzelf continu waardeloos en ontoereikend voelen tot het durven genieten in alle opzichten. Van het laten vervagen van grenzen en anderen er lomp overheen laten banjeren tot de noodzaak om duidelijk te zijn en zichzelf en anderen daarmee te beschermen. Van het diepe dal waar ze uit kom tot de bergtop waar ze nu op zit, zij heeft het gezien, gehoord, gevoeld en ervaren en weet waar de valkuilen zitten.

Mijn zoon gaat naar het voortgezet onderwijs en ik zal hem los moeten laten. Maar ik hoop dat ik een solide basis heb gelegd en dat hij niet alleen weet wat hijzelf waard is maar ook de waarde van anderen kan en wil zien. Ik zal er zijn als hij me nodig heeft maar ik kan hem niet dwingen om ook daadwerkelijk naar me toe te komen als er iets is. Ik kan er alleen maar voor hem zijn, hem het gevoel meegeven dat hij goed genoeg is en er toe doet. Wat hij daar verder mee doet, dat is aan hem.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.