Het klinkt wellicht vreemd of zelfs onethisch uit de mond van een moeder maar ik heb eigenlijk bar weinig met kinderen. Vooral de variant die door hun ouders opgehemeld wordt en wiens ouders een soort van bedrijfsblind zijn als het hun eigen voortplantsel betreft. Trots zijn op je kind, dat mag maar het is toch niet te veel gevraagd om daar een soort van gradatie aan te hangen. Opscheppen over een prestatie van een tienjarige die met gemak door een peuter van drie kan worden overtroffen vind ik persoonlijk nogal sneu. Als die tienjarige vervolgens ook nog gaat opscheppen over zijn eigen prestatie die dus eigenlijk helemaal geen prestatie is, is ronduit zorgwekkend. Om maar te zwijgen over die kinderen die altijd te maken hebben met zogenaamde verkeerde vriendjes die natuurlijk de reden zijn van alle kutstreken en wanprestatie die het “perfecte kind” aflevert. Dat soort kinderen met dat soort ouders zijn altijd de dupe. De dupe van de buurt waarin ze wonen, de vriendjes die ze hebben, de meester die voor de klas staat en desnoods van de genen waarmee ze geboren zijn. Kinderen die eigenlijk maar van één ding de dupe zijn namelijk van hun ouders die iets in ze willen zien en iets uit ze willen halen wat er niet in zit en simpelweg niet kunnen en willen accepteren dat ze niet het kind op de wereld hebben gezet wat ze hadden willen hebben. Van die ouders die hun kind opleuken door ze woorden in de mond te leggen die ze zelf nooit zouden uitspreken en achteraf allerhande uitspraken bij gebeurtenissen verzinnen die hun kind nooit heeft gedaan. Kortom, ouders die hun kinderen eigenlijk niet leuk en goed genoeg vinden zoals ze zijn en daarom zelf de nodige jus toevoegen die ze nodig achten om hun kroost te laten voldoen aan hun maatstaven.

Het ergste van alles is nog dat jij, puur en alleen omdat je op het verkeerde moment op de verkeerde plek bent, noodgedwongen moet aanhoren hoe geweldig en perfect het gedrocht in kwestie is. Maar het ergste, het allerergste vind ik het nog wel als de ouder in kwestie, overlopend van trots, de afschrikwekkende uitspraak doet: ‘Vertel maar eens aan …. wat je vandaag gedaan hebt…’ Het liefst zou ik op zo’n moment weglopen, onder de tafel kruipen of mezelf verstoppen in de kruipruimte. Tot het kind een jaar of vijf is wil ik dat soort walgelijke uitspraken gedogen en zelfs geduldig het bijbehorende verhaal afluisteren. Van peuters en kleuters vind ik zoiets zelfs schattig en lief. Maar vanaf het moment dat een kind de basisschool gerelateerde leeftijd heeft bereikt zouden dat soort uitspraken verboden moeten worden. Nee, nee, nee, ik zit niet te wachten op een walgelijk, zelfingenomen verhaal van een dito zichzelf overschattend snertblaag dat minstens een kwartier nodig heeft en sowieso veel te veel woorden vuil maakt om een sneue prestatie te verwoorden die ook best met drie woorden omschreven had kunnen worden, namelijk Kwalitatief Uitermate Teleurstellend.

Ik heb mijn kinderen daarom ook behoorlijk afgehard. Niks “pietie, pietie”, geen onterechte complimentjes om ze een zelfverzonnen en gelogen positief zelfbeeld te geven. Nee, als het niks is, dan is het niks. Ik snap dat je een peuter of een kleuter zo af en toe onterecht een veer in zijn anus propt maar zo gauw ze op de basisschool zitten moeten ze vooral weten of iets mooi is of slechts middelmatig. Niks zo gênant als een kind dat zichzelf helemaal geweldig vindt vanwege de een of andere ondermaatse wanprestatie en daar nog over gaat lopen opscheppen tegen vriendjes en klasgenootjes ook.

Ik heb twee kinderen, één van negen en één van dertien. Mijn kinderen hebben zo’n verschrikkelijke moeder die onomwonden laat weten dat ze best in die outfit naar school mogen maar in mijn ogen wel voor schut lopen. Zo’n moeder die er geen doekjes om windt en gewoon zegt dat ze een rotstreek hebben geleverd en zelf de consequentie ervan mogen dragen. Zo’n moeder die ze, indien van toepassing, wel prijst om hun inzet maar niet om de onvoldoende die ze hebben gehaald. Zo’n moeder die vindt dat ze vooral de hand in eigen boezem zouden moeten steken in plaats van alles en iedereen de schuld te geven van de rotdag die ze hebben gehad. Mijn kinderen hebben geen verkeerde vriendjes, integendeel. Mijn kinderen zijn wellicht de verkeerde vriendjes al is het maar omdat ik ze niet heb geleerd om op te zitten en pootjes te geven. Mijn kinderen zijn zichzelf, soms gedragen ze zich voorbeeldig maar meestal niet en ja, daar ben ik trots op. Maakt mij dat een slechte moeder? Het zal me een rotzorg zijn. Liever een slechte moeder dan zo’n moederkloek die de ballen niet heeft om de ware aard van haar kinderen onder ogen te zien en ze wanhopig probeert te persen in een keurslijf wat ze niet past.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven