Ik kreeg het vroeger al regelmatig van mijn zus te horen, ik was een jongensgek. Afgezien van het feit dat het allerminst als een compliment bedoeld was, moet ik haar achteraf gelijk geven. Ik heb niks met vrouwen tenminste niet met echte vrouwen-vrouwen. Van die vrouwen die alles persoonlijk opvatten, bij wie je over alles wat je zegt na moet denken omdat je ze zomaar ineens, onbedoeld diep zou kunnen kwetsen. Van die overgevoelige, lichtgeraakte, “lange tenen types”. Nee, geef mij maar mannen-mannen of stoere meiden. Ik hou van mensen met zelfspot, die zichzelf niet al te serieus nemen en lekker om hun eigen tekortkomingen kunnen lachen. Ik vind het heerlijk als ik gewoon met een glimlach tegen die vriendin kan zeggen dat ze een behoorlijke dikke reet heeft in die broek. Ik ben dol op die homo tegen wie ik gewoon kan roepen dat hij een rasechte relnicht is. Je zou eigenlijk wel kunnen stellen dat ik hou van mensen die tegen een stootje kunnen en niet meteen diep onder de indruk zijn als je de spijker op zijn kop slaat. Lekker lomp, geen blad voor de mond en gaan met die banaan. Ik ben van nature niet zo tactvol en continu nadenken bij wat ik zeg gaat ten koste van mijn spontaniteit en mijn geheel eigen doch dubieuze charme.

Het zal ook wel de reden zijn waarom ik op verjaardagen er meestal voor kies om tussen de mannen te gaan zitten. Ik ben niet het type wat graag praat over mode, make-up en uitblinkende nazaten die in mijn ogen gewoon in de categorie kansloze, omhooggevallen k*tkinderen thuishoren. Nu we het er toch over hebben…

Veel kinderen vallen, door de beschermende opvoeding door van die typische moeder-moeders of vader-vaders, in de categorie “lichtgeraakt en omhooggevallen”. Van die “prins(es) op de erwt” huilers die van huis uit alleen maar gewend zijn op handen gedragen te worden. Die altijd overladen worden met complimenten ongeacht de wanprestaties die ze leveren of het wangedrag dat ze vertonen. Van die kinderen die altijd “foute” vriendjes hebben en die nog nooit een rotstreek geleverd hebben omdat ze altijd alles doen met de beste bedoelingen en met louter zuivere intenties. Van die kinderen van wie het strafbaar is om ze in één zin te noemen met een woord als egoïstisch of eigenbelang. Van die kinderen die hun hele leven nog nooit een lelijke tekening hebben gemaakt, nog nooit ronduit slecht in iets waren en zelfs niet minder getalenteerd dan wie dan ook omdat dat slecht zou zijn voor hun zelfvertrouwen of gevoel voor eigenwaarde. Van die kinderen die continu van zichzelf al zeggen dat ze er “goed” in zijn en zichzelf in het meest ergerlijke geval onomwonden en zonder enige vorm van bescheidenheid “heel goed” vinden.

Ja, ik ben op zijn zachtst gezegd een jongensachtig type en wellicht maakt mij dat een slechte moeder. Mijn kinderen krijgen het namelijk gewoon te horen en het wordt gewoon bij naam genoemd als ze een tegenvallend rapport hebben, een lelijke tekening hebben gemaakt en ergens lang niet zo goed in zijn als dat ene vriendje. Natuurlijk mogen ze best van zichzelf zeggen dat ze ergens goed in zijn maar dan moet dat wel op feiten gebaseerd zijn. Ik vind hun prestatie niet bij voorbaat al beter simpelweg omdat het mijn kinderen zijn en ik me geroepen voel om ze, onterecht maar met de bedoeling hun zelfvertrouwen een boost te geven, een veer in hun aars te steken. Ze mogen weten wat ze waard zijn en ik ben de eerste die ze het laat horen als ze een mooie prestatie hebben geleverd. Valt de prestatie tegen maar hebben ze wel echt hun best gedaan dan prijs ik ze om hun inzet in plaats van het resultaat. Maar ik zal het beestje altijd onomwonden bij de naam noemen zodat ze ook weten waar hun tekortkomingen liggen. Ik krijg namelijk nergens meer jeuk van dan van die individuen, zowel jong als oud, die zichzelf mateloos overwaarderen en over de rooie gaan als je hun lichtgeraakte, overgevoelige ego niet streelt door ze de hemel in te prijzen. Als er iets is wat ik mijn kinderen bij wil brengen dan zijn het de drie Z’s: Zelfkennis, zelfreflectie en zelfspot!

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.