Het is zover en ik geniet er iedere jaar weer van. Moederdag, de dag dat ik word verrast met, door mijn kinderen, zelfgemaakte en/of zelf gekochte cadeautjes. Op Moederdag zetten de kinderen hun moeder in het zonnetje en worden er lieve, haast slijmerige gedichtjes voorgedragen. Gedichtjes die ze op school hebben gemaakt en veelal door de juf of meester zijn verzonnen. Maar verzonnen, gejat of voorgekauwd, het blijft leuk. Moederdag, veelal commerciële idioterie waar ieder kind aan wordt geacht gehoor te geven of hij er nou iets van meent of niet.

Of ik daadwerkelijk een goede moeder ben heeft niks met de tekst van welk voorgedragen gedichtje ook te maken. Of ik een goede moeder ben zal veel later pas blijken, als mijn kinderen zelf volwassen zijn en hun ongezouten, volwassen mening durven geven. De enige graatmeter die ik nu heb ben ikzelf. Ikzelf stel mezelf regelmatig de vraag of ik de moeder voor mijn kinderen ben die ik zelf zou willen hebben. En ja, hoe zelfingenomen ook, ik had best zo’n moeder als mij willen hebben. Een moeder tegen wie ze eerlijk mogen zijn, tegen wie ze alles mogen zeggen ook als het wellicht niet zo aardig klinkt maar wel hun eerlijke mening is. Ik heb niks met ongemeende, beleefde complimentjes om de lieve vrede te bewaren en mama een goed gevoel te geven. Mijn kinderen hoeven mij geen goed gevoel te geven, dat kunnen ze niet eens, dat kan alleen ikzelf. Mijn kinderen mogen zichzelf zijn, ze mogen zich uiten en ze zijn goed zoals ze zijn. Ik zit niet te wachten op een mening die wordt gegeven omdat ze denken te weten dat, dat de mening is die ik graag wil horen. Ik wil hun  mening horen, niet de mijne. Ze mogen hun onvrede uitspreken en mij daarmee desnoods pijn doen. Maar liever hun eerlijke, pijnlijke mening dan zoete leugens om mama gunstig te stemmen. Ik vind het fijn als mijn kinderen me in vertrouwen durven nemen, geen blad voor de mond nemen maar zonder enige terughoudendheid, in de wetenschap dat het mag en kan, soms met pijnlijke openbaringen komen. Ja, ik had zelf best zo’n moeder willen hebben bij wie op geen enkel gevoel en geen enkel onderwerp een taboe rust. Die hun mening niet afkeurt omdat hun mening niet de mening is die ze had gehoopt te horen.

Maar of mijn kinderen mij om deze redenen waarderen dat heb ik, ondanks al mijn goede bedoelingen, niet in de hand. Ik bekijk het van mijn kant, zij van de hunne maar ik doe in ieder geval mijn stinkende best om, met al mijn tekortkomingen en gebreken, een zo goed mogelijke moeder voor hen te zijn.

Vandaag heb ik even zitten kijken bij een andere toegewijde moeder. Ze heeft haar kroost veilig verstopt tussen zo’n 60 andere moeders. Ze moet haar pootjes behoorlijk smerig maken om bij haar jongen te komen maar ze heeft het er voor over. Midden in de melkstal, in de voerbox, onder de voerbak van de koeien heeft ze haar kinderen verstopt. Veiliger kan haast niet. De jonge katjes liggen veilig en droog in een bedje van stro naar de hoeven van de melkkoeien te kijken. Die mooie lapjeskat, dat is pas echt een goede, toegewijde moeder en zij krijgt geen mierzoet gedichtje te horen, hooguit gemauw…

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven