‘Mama, er zit poep in je nek…’ wordt mij vanaf de bijrijdersstoel met een vies gezicht gemeld.

Ik graai in mijn nek en kom inderdaad een harde plakkaat tegen die vast zit in mijn nekhaar. En inderdaad, na nadere inspectie blijkt het onvervalste koeienstront te zijn. Met die kluit stront heb ik dus gewoon de boodschappen gedaan en bij het hek bij school gestaan tussen een behoorlijk aantal andere moeders die natuurlijk niks hebben gezegd maar het wellicht wel hebben gezien. Ik vrees dat, dat ook niet de laatste keer was dat ik bevlekt in de winkel of bij het schoolplein voor schut heb gestaan. De laatste tijd ben ik machines aan het schoonspuiten met de hogedrukreiniger. De meesten daarvan zitten behoorlijk onder de modder en sommigen ervan ook behoorlijk onder de stront. Tja en aangezien ik nogal eens de neiging heb om niet helemaal goed in te schatten hoe de krachtstraal terugkaatst… jullie raden het al. Ik zou natuurlijk een regenpak aan kunnen trekken maar dat is me dan weer te veel gedoe dus ik sta gewoon in mijn overall en in het positiefste geval met een pet over mijn haren, een poging te doen het meeste vuil te ontwijken.

De schade valt eigenlijk nog mee als ik het vergelijk met een voorval uit mijn kinderjaren. Ik liep als meisje van een jaar of zeven achter onze eigen koeien langs. Een koe had hoge nood en moest op datzelfde moment ook hoesten. Dat was natuurlijk precies de koe waar ik op dat moment achter stond. Ik zat van top tot teen onder de dunne stront en mijn broer en zus hebben zich helemaal kapotgelachen.

Inmiddels werk ik een jaar bij een melkveehouder en heb het daar enorm naar mijn zin. Ik sta er nog steeds van te kijken dat ik in dat jaar nog geen enkele keer onderuit ben gegaan in de melkstal of echt onder gescheten door één van de bonte dames. Wel heb ik verschillende keren een koeienstaart in mijn gezicht gekregen waar nog zo’n lekkere glazige drel aan hing van na het kalveren. Onder spatten doen ze me ook regelmatig als ze besluiten hun darmen te legen en mij vergeten te melden dat ik in de gevaren en/op spetterzone sta. Kortom, het is vaak “stront aan de knikker” en regelmatig heeft het er alle schijn van dat ik er “schijt aan” heb maar dat is gelukkig allemaal buitenkant. Maar ook al voel ik me af en toe behoorlijk bescheten, ik zou mijn dagbesteding voor geen goud willen ruilen voor kantoorbaan. Liever word ik onder gescheten door een paar onschuldige melkkoeien dan afgezeken door slechtgehumeurde collega’s die wat te zeiken willen hebben en een pispaal zoeken.

En ja, ze roepen dan wel regelmatig “boe” maar daar menen mijn bonte vriendinnen niks van, integendeel. Als ik hun boxen aan het verschonen ben komen ze regelmatig even een knuffel halen. Zeg nou zelf, een betere werksfeer kun je, je toch niet wensen!

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven.