Wat een rust, wat een schoonheid. Na een dag of tien in Scandinavië te hebben vertoefd kan ik niet anders concluderen dan dat ik stiekem een beetje verliefd op Zweden ben geworden. Vooral bovenin Zweden is iedere kant die je opkijkt een lust voor het oog. Prachtige, imposante watervallen, ontelbare stroomversnellingen en een hoeveelheid bos waarbij onze Veluwe niks meer blijkt te zijn dan een sneu tuintje Het is dat ik kinderen heb maar anders zou ik meteen zijn gaan emigreren.

Emigreren zit er dus voorlopig niet in, voorlopig zal ik het moeten doen met ons dichtbevolkte, vlakke, kleine en vaak bekrompen Nederland, alhoewel…

Waar ik vooral verliefd op ben geworden in Zweden is de rust, de ruimte en de eenvoud. Daar wonen geen koopzieke mensen met honderd paar schoenen, tien kledingkasten vol kleren en nog niks om aan te trekken. Als je erg veel waarde hecht aan bezittingen en het verwerven ervan dan ga je niet in Zweden wonen waar dure spullen grotendeels waardeloos zijn. Je hebt daar weinig aan een dure, luxe auto aangezien je ’s winters vooral bent aangewezen op een deugdelijke sneeuwscooter om van A naar B te komen. Je hebt niks aan een portemonnee vol geld zonder luxe warenhuizen en kledingwinkels om het uit te geven. Overleven is daar wat telt, de winter door zien te komen en zorgen dat je zelf genoeg te eten hebt en voldoende hout om de kachel brandend te houden. Gereedschap heb je nodig, een hengel om vis te vangen, een geweer om je eigen vlees te schieten en vooral een goede mentale gezondheid om geestelijk overeind te blijven en niet in de put te gaan zitten tijdens de lange nachten en dagen waarop het 24 uur lang donker blijft.

Ik kan niet gaan wonen in Zweden, voorlopig nog niet in ieder geval maar ik kan er wel voor kiezen om Zweden te laten wonen in mij. De rust van Zweden, de schoonheid van het laten zoals het is en genieten van de dingen die ruimschoots en vanzelfsprekend aanwezig zijn. Gebruik maken van alles wat er altijd al geweest is en altijd zal blijven. Geen geneuzel over laatste druppels die de emmer doen overlopen maar ontelbare meren die zichzelf ontladen in een wonderschone waterval.

Zweden, een prachtig land in mijn ogen waar de natuur nog echt natuurlijk is en de mens in de minderheid. Ja, ik ga op zoek naar het Zweden in mezelf, naar de stilte, de watervallen, de stroomversnellingen, het ruige, het oorspronkelijke. Terug naar de basis zonder opsmuk. Weer degene worden die ik was voordat ik aan verwachtingen probeerde te voldoen, voordat ik mezelf ben gaan aanpassen en mijn ware ik ben gaan verloochenen om erbij te horen en goed genoeg te zijn in de ogen van anderen. Ik hoef niet naar Zweden, Zweden zit allang ergens in mij. Zweden is wat ik oorspronkelijk ben maar in de loop der jaren, stukje bij beetje, ben kwijtgeraakt. Ik wil terug, terug naar de basis. Terug naar wie ik was en wie ik had moeten blijven.

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven