Het zit er weer bijna op. Na zes weken gaat (in de provincie Gelderland) het normale, voorspelbare leven weer beginnen. Mijn dochter moet maandag alweer naar school, mijn zoon een week later. De tijd van ritme en regelmaat dient zich aan.

Heeft mijn dochter de vakantie veelal gevuld met stuiteren, mijn zoon heeft de vakantie grotendeels gewerkt bij zijn oom. Hij weet al waar hij zijn verdiende geld aan gaat uitgeven. Nadat hij er een stuk of drie heeft laten stuiteren is hij dringend toe aan wederom een nieuwe mobiel…

Ik heb mijn vakantie deels stuiterend, deels werkend doorgebracht en in sommige gevallen gingen die twee uitstekend samen. Maar gelukkig zit er, in tegenstelling tot mijn dochter, bij mij wel een aan en uit knopje op de stuitermodus ook al lukt het me niet altijd om die te vinden. Maar ja, beter een ongecontroleerde stuiterbal dan een dito loodzware kanonskogel.

Inmiddels is het tijd om weer om te schakelen naar rust, reinheid en regelmaat. Regelmaat gaat sowieso lukken, rust en reinheid blijven een uitdaging vanwege het stuitergehalte en mijn antipathie wat betreft huishoudelijke doch onvermijdelijke klusjes en verplichtingen.

Het is bijna zover maar nog niet helemaal en aangezien door verschillende goeroes wordt aangeraden om te leven in het NU is het vast verstandig om nog even te genieten en vakantie te vieren alsof na het weekend niet het normale leven weer begint. Ik ga het er NU dus nog maar even van nemen en de rommel die ervan komt stuiter ik voor het gemak met een glimlach gewoon even over het weekend heen… Wie dan leeft, wie dan zorgt… (en poetst en werkt en regelt en…toink, toink, toink)

Ik ben Karina Andeweg en moeder van twee kinderen; Ruud (3 maart 2003) en Maaike (28 februari 2007). Het is mijn streven om het leven niet al te serieus te nemen en er niet te zwaar aan te tillen. In mijn columns hoop ik regelmatig een lach en soms een traan van herkenning op jullie gezicht te kunnen brengen en gun ik jullie een kijkje in mijn leven